Το μικρό σας θέλει συνέχεια να κρεμιέται από πάνω σας, να το χαϊδολογάτε και να ασχολείστε μαζί του. Αυτό το «πάρε με αγκαλιά» άλλες φορές γλυκοειπωμένο, άλλες φορές με επιτακτικό τόνο και άλλες κλαίγοντας και φωνάζοντας είναι η μόνιμη επωδός μόλις σας αντικρίζει. Είναι ανησυχητικό, άραγε; Αντί να συνεχίζετε να αναρωτιέστε, δείτε τι λένε οι ειδικοί.
Κατ΄αρχήν, η αγκαλιά, η σωματική επαφή με τους αγαπημένους μας ανθρώπους δεν δημιούργησε ποτέ τίποτε αρνητικό σε κανέναν άνθρωπο ως τώρα. Αντιθέτως, μάλιστα, επιβάλλεται, αφού προσφέρει ασφάλεια, ηρεμία, εμπιστοσύνη και είναι μια έμπρακτη ένδειξη αγάπης και τρυφερότητας.
Τι σημαίνει όμως υπερβολική ανάγκη για αγκαλιά; Τόσο για τα μικρότερα όσο και για τα μεγαλύτερα παιδιά παρουσιάζεται με επιτακτικό αίτημα για σωματική επαφή με μεγαλύτερη συχνότητα από αυτή που λογικά αντιλαμβανόμαστε.
Το θέμα έχει τις αιτίες του
Η μικρή Σοφία με το που ήρθε ο νεογέννητος αδελφός της από το μαιευτήριο, εκεί που ήταν ένα τετράχρονο κοριτσάκι που έπαιζε με τα παιχνίδια του, ήταν σχετικά ήρεμη και αυτάρκης για την ηλικία της, άρχισε να τρίβεται συνέχεια δίπλα στη μαμά της και απαιτούσε την αμέριστη προσοχή και φροντίδα της αλλά και να την έχει συνεχώς στην αγκαλιά της.
«Μικρά και μεγάλα παιδιά μπορεί να ζητούν συνέχεια αγκαλιά γιατί ζηλεύουν», λένε οι παιδοψυχολόγοι. «Δεν ζηλεύουν μόνο το νεογέννητο αδελφάκι, αλλά μπορεί να ξεκινήσει αυτή η συμπεριφορά και αργότερα.
Μπορεί να διεκδικούν κάποιον από τους δύο γονείς, συνήθως αυτόν του αντίθετου φύλου. Μια άλλη εκδοχή είναι η ανασφάλεια που μπορεί να νιώθουν μια δεδομένη στιγμή μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, εξαιτίας των φιλικών συναναστροφών».
Οι βασικές αιτίες της απαίτησης για αγκαλιά με άλλα λόγια είναι η ζήλια, η ανασφάλεια και η έλλειψη προσοχής που νιώθουν. Μήπως όμως φταίμε κι εμείς;
Πώς θα το αντιμετωπίσετε
Εκείνο που πρέπει πάντοτε να έχετε κατά νου είναι ότι σημασία έχει η ποιότητα της αγκαλιάς. Ναι, ακόμη κι εδώ δεν μιλάμε για ποσότητα αλλά για ποιότητα. Οι παιδοψυχολόγοι λένε: «Αν γυρνάτε καθημερινά από τη δουλειά κουρασμένη, αγχωμένη, γενικώς ένα πτώμα και το μικρό σας ζητά επιμόνως να το πάρετε αγκαλιά, μην ενδώσετε αν δεν έχετε την απαραίτητη ηρεμία».
Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μια αδιάφορη και βαριεστημένη αγκαλιά. «Μια αρνητικά φορτισμένη συναισθηματικά αγκαλιά δεν προσφέρει παρά μόνο φόβο και ανασφάλεια». Είναι λοιπόν, καλύτερα να του εξηγήσετε ότι είστε κουρασμένη, ή ότι πρέπει πρώτα να κάνετε κάποια άλλα πράγματα που είναι υποχρεώσεις και μετά να του αφιερωθείτε.
Οι ειδικοί συστήνουν: «Να το παίρνετε αγκαλιά μόνο όταν έχετε πραγματικά τη διάθεση και την ηρεμία ακόμη κι αν θεωρείτε ότι το αίτημα είναι υπερβολικό, διαφορετικά αγνοήστε την επιμονή του».
Αν αφού το πάρετε αγκαλιά συνεχίζει να γκρινιάζει και να παραπονιέται τότε, σημαίνει ότι δεν το έχει ευχαριστηθεί. Εκφράζει τη δυσαρέσκειά του ακόμη και την έλλειψη προσοχής που νιώθει.
Τα μικρά παιδιά όταν δεν είναι λερωμένα, όταν δεν πεινάνε και δεν πονάνε τότε ζητούν αγκαλιά μόνο και μόνο γιατί επιθυμούν τη σωματική επαφή με το συγκεκριμένο σώμα. Τα μεγαλύτερα όμως;
Οι ψυχολόγοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: Το αίτημα είναι πάντοτε σοβαρό. Ο γονιός έτσι κι αλλιώς γνωρίζει τι συμβαίνει (γιατί αν δεν το ξέρει, τότε σημαίνει ότι δεν έχει ασχοληθεί όσο πρέπει με το παιδί του).
Το μήνυμα που το παιδί εκπέμπει είναι απλό: φτιάξε την ποιότητα της σχέσης μας, δεν με ικανοποιείς. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να διακρίνετε τις πραγματικές του ανάγκες και αν χρειάζεται –και δεν πρόκειται απλώς για ένα πείσμα- να αλλάξετε γραμμή πλεύσης.
Τι κάνουμε με τις δικές μας τύψεις;
Το είπαμε και λίγο πιο πάνω, αν δεν το αισθάνεστε μην το κάνετε ακόμη και αν το παιδί σας επιμένει. Φυσικά είναι σχεδόν αδύνατον να αποφύγετε τις τύψεις ότι λόγω των άλλων υποχρεώσεων και δραστηριότητών σας δεν ασχολείστε όσο πρέπει με το παιδί σας.
Για αυτό, καλύτερα είναι να συμφιλιωθείτε πρώτα εσείς και κατόπιν να εξηγήσετε στο παιδί σας ποιά είναι η κατάσταση. Όπως εξηγούν οι ψυχολόγοι: «Εξηγήστε στο παιδί σας ότι κάνετε το καλύτερο που μπορείτε. Ότι είναι απαραίτητο να πηγαίνετε στη δουλειά σας, γιατί μόνο έτσι μπορείτε να ζείτε αξιοπρεπώς ως οικογένεια. Ακόμη και αν δεν το πιστεύετε, τα παιδιά κατανοούν πλήρως πότε κάτι είναι απαραίτητο και πότε όχι».
Αν η επιμονή συνοδεύετε από κλάματα και ουρλιαχτά, τότε καλύτερα να το αγνοήσετε. Μπορεί να ακουστεί σκληρό, αλλά η συμβουλή των παιδοψυχολόγων είναι ότι κατ’ αρχήν πρέπει να κάνετε μια ήρεμη προσπάθεια να μιλήσετε, να συζητήσετε, αν όμως παρά την απόπειρα συνεννόησης συνεχίζει να κλαίει, να ουρλιάζει και να χτυπιέται, φύγετε από το δωμάτιο, βάλτε δυνατά μουσική, και αγνοήστε το. Θα καταλάβει πολύ σύντομα ότι δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να διεκδικεί την αγάπη και κατ’ επέκταση την αγκαλιά σας.
Τι να κάνετε
Δείξτε του ότι το προσέχετε και νοιάζεστε γι΄ αυτό
Μην φείδεστε αγκαλιάς
Απασχολήστε το και με κάτι άλλο
Εξηγήστε του ότι αισθάνεστε κουρασμένη
Μπορείτε να αρνηθείτε όταν δεν θέλετε ή δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε
Μιλήστε του κάποια στιγμή που δεν θέλει αγκαλιά για το ζήτημα
Υπομονή και διάλογος επανέρχονται ως βασικές λύσεις και σε αυτό το θέμα.
Aπό τη Μαρία Καλοπούλου