Οι αυλαίες πέφτουν συνεχώς. Οι τίτλοι τέλους είναι πιο συχνοί και από τα stories του instagram. Όλα τελειώνουν γρήγορα, αναπάντεχα, επώδυνα ή μη. Κι εσύ μένεις με την απορία, με τον καημό, με την ελπίδα ότι ίσως μέσα από τις στάχτες να ξανά δημιουργηθεί κάτι ωραίο. Ή και όχι. Το ερώτημα είναι το εξής ωστόσο: Είναι προτιμότερο να μένεις και να συγχωρείς ό,τι συνέβη ή να φεύγεις ολοκληρωτικά;
Τι είναι τελικά πιο «γενναίο»;
Από τη μία, μπορείς να μένεις σε καταστάσεις που ξέρεις ότι σε πλήγωσαν και να προσπαθήσεις να αναθεωρήσεις. Να δώσεις ευκαιρίες, να δεις τα πράγματα με άλλο τρόπο, να είσαι πιο θετική ενδεχομένως σε κάτι που άλλοτε δεν θα δεχόσουν. Μόνο και μόνο για να μη χάσεις ό,τι έχεις. Από την άλλη, φεύγεις. Μια και καλή. Δεν ξέρω τελικά αν συγχωρείς κάτι ή αν απλώς παριστάνεις ότι το ξεπέρασες, ότι προχώρησες, ότι δεν σε πείραξε ποτέ. Λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Αλλά ισχύει στην περίπτωση αυτή; Ισχύει πως, αν περάσει κάποιο διάστημα, εσύ είσαι πιο δεκτική, πιο ανοιχτή σε κάτι που σε πλήγωσε;
Ας μη μιλάω με αινίγματα όμως
*Θα δώσεις άλλη μια ευκαιρία σε μια φιλία που ξέρεις ότι σε πλήγωσε πολύ ή θα απομακρυνθείς μια και καλή από αυτή;
*Θα συνεχίσεις να μένεις σε μία δουλειά που δεν σε εκτιμούν για την προσπάθεια σου ή θα βγεις εκεί έξω μέχρι να βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις; Όσο δύσκολο και αν είναι;
*Θα γυρίσεις στο υποτιθέμενο «άλλο σου μισό» συγχωρώντας ό,τι μπορεί να έκανε ή να έκανες; Ή θα κόψεις κάθε δεσμό, κάθε επαφή προκειμένου να βρεις μόνη σου το δρόμο σου;
*Θα παριστάνεις ότι προχώρησες στη ζωή σου και είσαι cool με ό,τι έγινε ή θα αποδεχτείς το ότι δεν είσαι στ’ αλήθεια cool και θα κρατήσεις αποστάσεις;
Δεν υπάρχει –δυστυχώς ή ευτυχώς- σωστή ή λάθος απάντηση
Η λύση βρίσκεται μέσα σου και μόνο εσύ ξέρεις αν μπορείς, αν θέλεις και αν φυσικά αν έχεις την όρεξη να κάνεις κάτι από τα παραπάνω. Δεν ξέρω αν είναι γενναιότερο το να φεύγεις από μια κατάσταση χωρίς εξηγήσεις. Ούτε επίσης θεωρώ πως είναι ιδανικό το να δεχτείς μια κατάσταση η οποία σε ζορίζει και δεν σου δίνει το χώρο και την ελευθερία που αποζητάς.
Τότε τι ξέρεις;
Όχι και πολλά. Προσπαθώ μόνο –όπως και εσύ- να βρω την άκρη του νήματος η οποία όσο πλησιάζω τόσο απομακρύνεται. Εκεί που αισθάνεσαι σίγουρη για το ότι χώρισες, βλέπεις μπροστά σου όλες τις καλές σας στιγμές. Όταν ανακουφίστηκες που παραιτήθηκες, θυμήθηκες ότι είχες πραγματικά καλούς συνεργάτες. Όταν άφησες την κολλητή σου να φύγει, θυμήθηκες ότι σπάνια βρίσκεις κάποιον να σε ακούει στα δύσκολα.Ή είναι απλώς όλα ωραιοποιημένα στο μυαλό μας;
Εσύ τελικά, πήρες τη σωστή απόφαση;