Αρκετοί από εμάς, μεγαλωμένοι σε μια «κανονική» οικογένεια, μας είναι δύσκολο να φανταστούμε πως ο συμμαθητής μας, ένας συνάδελφος ή άγνωστη κοπέλα στο μετρό έχουν ζήσει δύσκολα και τραυματικά παιδικά χρόνια. Μπορεί να γκρινιάζουμε για την μαμά που μας ζαλίζει ακόμα και σήμερα ή για τον μπαμπά που παραμένει αυστηρός, όμως η πραγματική μοναξιά και απογοήτευση βρίσκεται σε παιδιά που έχουν στερηθεί, για τον οποιονδήποτε λόγο, το πιο βασικό όλων: την αγάπη και την ασφάλεια των γονιών τους.
Η εξομολόγηση που ακολουθεί περιγράφει την απόρριψη ενός κοριτσιού από τον βιολογικό της πατέρα. Ενός κοριτσιού που σήμερα, παρόλο που είναι πλέον ενήλικας, μητέρα και σύζυγος, προσπαθεί ακόμα να επουλώσει τις πληγές της.
«Μέχρι και πριν από λίγο καιρό, αισθανόμουν ότι ήμουν κατώτερη από τα άλλα παιδιά επειδή οι γονείς μου δεν ήταν παντρεμένοι. Ένιωθα πάντα ότι κάτι μου έλειπε όταν πήγαινα στο σχολείο ή σε διάφορες εκδηλώσεις. Και τι ήταν αυτό; Ο μπαμπάς μου.
Δεν είναι ότι δεν τον γνώριζα. Απλά είχε αποφασίσει να κάνει οικογένεια με κάποια άλλη γυναίκα την περίοδο που γεννήθηκα. Τον ήξερα και τον έβλεπα αραιά. Ωστόσο, η σχέση μας ήταν επιφανειακή. Τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου, συναντήθηκα με τον πατέρα μου όλες κι όλες 48 φορές. Κατά καιρούς με έπαιρνε από το σχολείο, αλλά τα 7 λεπτά της διαδρομής μέχρι το σπίτι δεν προλαβαίναμε να αναπτύξουμε ουσιαστική σχέση.
Το παιδικό μου μυαλό, θυμάμαι, προσπαθούσε να τον δικαιολογήσει για το ότι ήμουν το “εξώγαμο” και δεν γνώριζα ούτε το σπίτι αλλά ούτε και τη νέα του οικογένεια. Δικαιολογίες που ισχυροποιούνταν από μια κοινωνία που ισχυρίζεται πως η πιο βασική σχέση ενός κοριτσιού είναι εκείνη με τον πατέρα της. Πίστευα πολύ στην σημαντικότητα αυτής της σχέσης και η απουσία της με έκανε να ντρέπομαι και να μην έχω αυτοεκτίμηση.
Λίγο αφού αποφοίτησα από το δημοτικό, μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ αφού ήταν και η μέρα που πέθανε ο αγαπημένος τραγουδιστής της μαμάς μου, αποφάσισα να πάω για πρώτη φορά στο σπίτι του μπαμπά. Η αλήθεια είναι πως ένιωθα νευρικότητα αλλά μόλις τον είδα, μου ζήτησε κλαίγοντας συγγνώμη που επέτρεψε στην (πρώην, πλέον) γυναίκα του να μπει ανάμεσά μας. Έμοιαζε ειλικρινά μετανιωμένος και τον πίστεψα.
Έκτοτε, προσπαθήσαμε έστω και καθυστερημένα να χτίσουμε τη σχέση μας. Η εφηβεία μου δυσκόλευε πολύ τα πράγματα…. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα πως κάναμε ένα βήμα μπροστά και πέντε πίσω. Παρά τις δυσκολίες, όμως, υπήρξε πρόοδος. Εκείνος προσπαθούσε, κι εγώ ανυπομονούσα για τις συναντήσεις μας. Η δυναμική της σχέσης μας, όμως, άλλαξε ξανά.
Λίγα χρόνια μετά την επανασύνδεσή μας, έκανε μια νέα σχέση η οποία εξελίχθηκε σε γάμο και παιδιά. Δημιούργησε μια νέα οικογένεια την οποία υπεραγαπά κι αυτό το διακρίνω από χιλιόμετρα! Για να είμαι ειλικρινής, όμως, μου είναι οδυνηρό να βλέπω τον πατέρα μου να είναι ο “τέλειος μπαμπάς” όταν για μένα ήταν ανύπαρκτος. Στο νεανικό μου μυαλό, η νέα του οικογένεια ήρθε για να αντικαταστήσει τον δικό μου χρόνο μαζί του ενώ μας στέρησε την ευκαιρία να αναπτύξουμε μια όμορφη και ουσιαστική σχέση. Σταδιακά μείωσα τον χρόνο που διέθετα για να τον δω, μέχρι που σταμάτησα τελείως να τον συναντώ.
Μπορεί να ακούγεται γελοίο, αφού πλέον είμαι ενήλικας με τη δική μου οικογένεια και τα δικά μου παιδιά, αλλά η απουσία του μπαμπά μου είχε μακροχρόνιο αντίκτυπο στη ζωή μου και ειδικά μετά την νέα του, τέλεια οικογένεια. Τις περισσότερες φορές νιώθω πως είμαι απλά εκείνη που του θυμίζει την παλιά του ζωή ενώ αισθάνομαι διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδιά του. Για να μην αναφέρω πως είμαι η μόνη που έχω διαφορετικό επίθετο.
Ωστόσο, για να κατανοήσει κάποιος τη συμπεριφορά μου, πρέπει να καταλάβει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μεγάλωσα. Από όλα τα παιδιά χωρισμένων γονιών που γνωρίζω, είμαι η μόνη που δεν έζησα ποτέ με τον βιολογικό μου μπαμπά. Πρόσφατα, μάλιστα, ανακάλυψα πως δεν υπέγραψε ποτέ το πιστοποιητικό της γέννησής μου συνειδητά και από επιλογή. Το γεγονός πως δεν έχει ακόμα πάρει την πρωτοβουλία να το κάνει, με πληγώνει και μου υπενθυμίζει διαρκώς πως με αντιμετωπίζει διαφορετικά από τα άλλα του παιδιά.
Στην εφηβεία, τον παρακάλαγα κλαίγοντας να ζήσω μαζί του αντί με την μητέρα του και η απάντησή του ήταν η σιωπή. Με τον καιρό, η απάθεια που έδειχνε στις προσπάθειές μου να έρθουμε πιο κοντά, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως τσάμπα πάλευα ακόμα για μια όμορφη σχέση μαζί του.
Του μίλησα πολλές φορές για την μοναξιά, την απογοήτευση και τον πόνο του να είσαι το μόνο παιδί που κοιτάζουν τη ζωή των άλλων από ένα κλειστό παράθυρο. Οι αθλητικές δραστηριότητες ή τα μαθήματα χορού των υπόλοιπων παιδιών του, είναι πάντα πιο σημαντικά από τις δικές μου ανάγκες. Και είναι σκληρό να γνωρίζω πως η αφοσίωση, η φροντίδα και η αγάπη που έχει για εκείνα είναι και θα είναι πάντα άγνωστα για μένα.
Προσπαθεί να με καλεί σε κοινωνικές συγκεντρώσεις, αλλά νιώθω άβολα. Κάθε φορά που βλέπω την τέλεια οικογένειά του, με πολλή αγάπη και οικονομική άνεση, θυμάμαι πως εγώ για να σπουδάσω, έπρεπε να πάρω υποτροφία και, δανεικά από μακρινούς συγγενείς. Τα παιδιά του δεν θα καταλάβουν ποτέ πώς είναι να μην έχεις να φας ή να βλέπεις τον πατέρα σου λίγα σαββατοκύριακα το χρόνο. Το πιθανότερο είναι πως δεν έχουμε ποτέ την ευκαιρία να γνωριστούμε καλά, αφού εκείνα είναι ακόμα μικρά.
Τώρα, λοιπόν, έπειτα από όλα αυτά, αποφάσισα να αποχωρήσω οριστικά από τη ζωή του πατέρα μου. Δεν θέλω να είμαι εκείνη που θα του θυμίζει πάντα τα λάθη του. Το καλύτερο είναι να πούμε αντίο και να κάνω το επόμενο μεγάλο βήμα.»