Την ώρα που οι σταθμοί της Αγίας Βαρβάρας, της Νίκαιας και του Κορυδαλλού παραδόθηκαν, επεκτείνοντας την γραμμή 3 του μετρό, σε εξέλιξη βρίσκεται και ο σταθμός του Πειραιά.
Οι εκτεταμένες ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν, έφεραν στο «φως» σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα. Πλήθος σημαντικών ευρημάτων και πληροφοριών, αναδείχθηκαν μέσα από τις εργασίες που γίνονται για την ολοκλήρωση του έργου υποδομής και τα οποία πρόκειται να διατεθούν για το κοινό.
Η Ξυλαποθήκη στον Πειραιά, θα συνδυάσει την έκθεση «Στην Επιφάνεια» και τα ευρήματα των ανασκαφών
Ωστόσο, για να μπορέσουν όλα αυτά τα σημαντικά ευρήματα να αναδειχθούν με τον κατάλληλο τρόπο, πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Μία εξ αυτών είναι η συνύπαρξη στο κτήριο της Ξυλαποθήκης στον Πειραιά της περιοδικής έκθεσης «Στην Επιφάνεια», η οποία εγκαινιάστηκε το 2016 και αφορά την παράλληλη εξέλιξη της αρχαιολογικής διερεύνησης και του κατασκευαστικού έργου στην πόλη του Πειραιά, με τις εργασίες συντήρησης των αρχαιοτήτων που βρέθηκαν στις ανασκαφές.
Μέρος των συντηρημένων αντικειμένων θα πλαισιώσουν τη μόνιμη έκθεση με θέμα το νερό, που θα στηθεί στον υπό κατασκευή σταθμό του μετρό «Δημοτικό Θέατρο» και η οποία θα περιλαμβάνει, εκτός από αρχαία αντικείμενα, αναπαραστάσεις δεξαμενών και πηγαδιών, ένα τμήμα υδραγωγείου σε αντίγραφο, καθώς κι ένα αυθεντικό βοτσαλωτό δάπεδο από δωμάτιο σπιτιού της κλασικής/ελληνιστικής εποχής, που εντοπίστηκε κατά τις ανασκαφές.
Όπως δήλωσε ο Γιώργος Πέππας, συντονιστής της επιστημονικής ομάδας στο έργο της Επέκτασης του Μετρό στον Πειραιά, αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων, που έχει την εποπτεία και τη διεύθυνση της ανασκαφής, το κτήριο της Ξυλαποθήκης παρέλαβε η Εφορεία Αρχαιοτήτων Πειραιώς και Νήσων το 2012.
«Το 2014, σε συνεργασία με την Αττικό Μετρό, μετατρέψαμε τον χώρο αρχικά σε εργαστήριο, το ισόγειο και το υπόγειο, και στη συνέχεια, μέσω της συνεργασίας, προέκυψε η έκθεση «Στην Επιφάνεια», η οποία είναι ανοικτή στο κοινό. Είναι ένα μοναδικό παράδειγμα στην Ελλάδα μιας έκθεσης που δουλεύει παράλληλα με ένα ανοικτό εργαστήριο συντήρησης. Ο επισκέπτης μπορεί καθημερινά τις ώρες που εργαζόμαστε να παρακολουθήσει από τα πατάρια τις εργασίες. Η Ξυλαποθήκη είναι ανοικτή και τα Σαββατοκύριακα και γενικά συνυπάρχει με το εργαστήριο» είπε χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα τόνισε ότι αποδείχθηκε περίτρανα πως το τεχνικό έργο κατασκευής του μετρό μπορεί να συνδυαστεί αρμονικά και να αποδώσει εντυπωσιακά αποτελέσματα ταυτόχρονα με την αρχαιολογική ανασκαφή, χωρίς το ένα να γίνεται σε βάρος του άλλου.
«Είναι πολύ σημαντικό αυτό που καταφέραμε εδώ και φαίνεται από το αποτέλεσμα των ευρημάτων, αλλά και από αυτή την έκθεση», σημειώνει με τη σειρά του, ο Ευάγγελος Κολοβός από την Αττικό Μετρό, διευθυντής του έργου της επέκτασης της Γραμμής 3 προς Πειραιά.
«Πρόκειται για έναν πολύ μεγάλο όγκο αρχαίου υλικού, ακριβώς γιατί η ανασκαφή ήταν η μεγαλύτερη σε έκταση που έγινε ποτέ στον Πειραιά. Η πιο μεγάλη, έκτασης περίπου 5 στρεμμάτων, ήταν στον σταθμό «Δημοτικό Θέατρο», με κύρια ευρήματα, εκτός από τα τμήματα του οικοδομικού ιστού της αρχαίας πόλης, τα υδρευτικά συστήματα. Μικρότερες ανασκαφές έγιναν σε άλλα σημεία από τα οποία διερχόταν η γραμμή του μετρό. Συνολικά, από εμάς πραγματοποιήθηκαν 8 διαφορετικές ανασκαφές, μέσα στο πλαίσιο του αρχαίου Πειραιά που ταυτίζεται περίπου με τον σύγχρονο, δηλαδή μέσα στα όρια της αρχαίας πόλης», προσθέτει ο κ. Πέππας.
Ερωτηθείς για τη σημασία των ευρημάτων, ο κ. Πέππας απάντησε ότι εκτός από την επιβεβαίωση, πολεοδομικά πια, τμημάτων της πόλης του Πειραιά που μέχρι τώρα δεν είχαν διερευνηθεί, δόθηκε η δυνατότητα στους αρμοδίους να αντιληφθούν τι ακριβώς υπήρχε εκεί από την αρχαία πόλη διαχρονικά. Σημαντική είναι, επίσης, η ταύτιση του υδραγωγείου. «Ανασκάπτοντας 55 μ. της κεντρικής του σήραγγας στον σταθμό «Δημοτικό Θέατρο» μπορέσαμε να φτιάξουμε ένα timeline της λειτουργίας του, δηλαδή από την κατασκευή του, που πρέπει να έγινε στα χρόνια του Αδριανού, ως την εγκατάλειψή του στα χρόνια των εισβολών των Γότθων. Πιστεύουμε ότι το νερό ερχόταν από την Αθήνα μέσω των Μακρών Τειχών και συγκεκριμένα από τον λόφο του Αρδηττού, συμπέρασμα που προσπαθούμε να εξειδικεύσουμε ακόμα περισσότερο», προσθέτει ο ίδιος.
Όσον αφορά στα κινητά ευρήματα ο κ. Πέππας εξήγησε ότι είναι από μια φάση της πόλης μετά την εισβολή των Ρωμαίων το 86 π.Χ. Μεγάλο όγκο υλικού της κατεστραμμένης από τους Ρωμαίους πόλης βρίσκουμε στις δεξαμενές και στα πηγάδια που πλέον δεν χρησιμοποιούνταν. «Στην πραγματικότητα, βρίσκουμε τον ελληνιστικό Πειραιά μέσα στα πηγάδια», διευκρινίζει ο αρχαιολόγος, που κάνει λόγο για περισσότερα από 4.000 συντηρημένα αντικείμενα, περίπου 1.400 αναταγμένα σκεύη και 1.300 ξύλινα αντικείμενα τα οποία καθιστούν την ανασκαφή στον Πειραιά εξαιρετικά «προσοδοφόρα» όσον αφορά τα σπάνια αυτά ευρήματα.
«Σημαντικό επίσης είναι το μεγάλο βάθος στο οποίο έφτασε η ανασκαφή. Σκεφτείτε ότι ο σταθμός ξεπερνά τα 40 μ. βάθος, έτσι για πρώτη φορά μπορέσαμε να ερευνήσουμε τον πυθμένα των πηγαδιών, που φτάνουν σε βάθος περίπου 17-18 μ. Εκεί βρέθηκε πολύ σπάνιο υλικό, ξύλινα και οργανικά κατάλοιπα, που παρέμειναν μέσα στο νερό κάτω από το επίπεδο του υδροφόρου ορίζοντα για περίπου 20 αιώνες. Έχουμε πλέον τη μεγαλύτερη συλλογή στην Ελλάδα ξύλινων αντικειμένων που προέρχονται από σπίτια, δηλαδή αντικείμενα της οικοσυσκευής, έπιπλα, σκεύη, εργαλεία κλπ., δομικά στοιχεία ενός σπιτιού, αλλά και καρπούς, ξύλα, κλαδιά από δέντρα… Σημαντικό εύρημα θεωρούμε ένα ξύλινο άγαλμα Ερμή ελληνιστικής περιόδου, που βρέθηκε κι αυτό μέσα σε πηγάδι μετά την καταστροφή των Ρωμαίων. Είναι ακέφαλο, εξαιρετικά σπάνιο και λόγω των διαστάσεων του, το οποίο νομίζω ότι θα μας δώσει πολλά συμπεράσματα για τη γλυπτική σε ξύλο», υπογραμμίζει.
«Συνολικά μέχρι τώρα έχουν δαπανηθεί περίπου 3 εκατ. ευρώ για την αρχαιολογική έρευνα, ποσό που ούτως ή άλλως προβλεπόταν στη σύμβαση –μάλιστα προβλεπόταν ένα πολλαπλάσιο ποσό. Θα συνεχίσουμε γιατί θεωρούμε ότι η ανάδειξη των αρχαιολογικών ευρημάτων είναι πολύ σημαντική», τόνισε από τη μεριά του ο κ. Κολοβός, που θέλησε να μοιραστεί δυο στιγμές που τον συγκίνησαν ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της αρχαιολογικής ανασκαφής στον Πειραιά. «Το ένα ήταν ένα δαχτυλίδι που μου έδωσαν και κράτησα στα χέρια μου τη στιγμή που το έβγαλαν. Το άλλο είναι το εύρημα των οστών από έναν κόκορα, τον οποίον κάποιος θυσίασε πριν από 2.000 χρόνια για τη θεμελίωση ενός σπιτιού, το «εγκαίνιο» που λένε οι αρχαιολόγοι, συνήθεια που έχει μείνει στους αιώνες ως τα τελευταία χρόνια. Ήταν πραγματικά συγκινητικό και εντυπωσιακό», ανέφερε ο κ. Κολοβός καταλήγοντας.