Στο Ισραήλ ένας ερευνητής διεξήγαγε την πρώτη έρευνα για τραγούδια τα οποία συνοδεύονται από χειροκρότημα, αποκαλύπτοντας έναν άμεσο σύνδεσμο ανάμεσα σε αυτές τις δραστηριότητες και την ανάπτυξη σημαντικών ικανοτήτων σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες, συμπεριλαμβανομένων φοιτητών πανεπιστημίου.
Ένας ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Ben – Gurion του Νέγκεβ (BGU) διεξήγαγε την πρώτη έρευνα για τραγούδια τα οποία συνοδεύονται από χειροκρότημα, αποκαλύπτοντας έναν άμεσο σύνδεσμο ανάμεσα σε αυτές τις δραστηριότητες και την ανάπτυξη σημαντικών ικανοτήτων σε παιδιά και νεαρούς ενήλικες, συμπεριλαμβανομένων φοιτητών πανεπιστημίου.
«Βρήκαμε ότι παιδιά της πρώτης, δευτέρας και τρίτης τάξης που τραγουδούν αυτά τα τραγούδια επιδεικνύουν ικανότητες απούσες σε παιδιά που δεν παίρνουν μέρος σε παρόμοιες δραστηριότητες», εξηγεί η Δρ. Ίντιτ Σούλκιν μέλος του Εργαστηρίου Μουσικής Επιστήμης του Τμήματος Τεχνών του Πανεπιστημίου. «Επίσης διαπιστώσαμε πως παιδιά τα οποία ερμηνεύουν αυθόρμητα τραγούδια με τη συνοδεία χειροκροτήματος στην αυλή κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, έχουν πιο καθαρό γραφικό χαρακτήρα, γράφουν καλύτερα και κάνουν λιγότερα ορθογραφικά λάθη».
Ο Γουόρεν Μπρόντσκι, καθηγητής της μουσικής ψυχολογίας ο οποίος επέβλεψε τη διδακτορική διατριβή της Δρ. Ίντιτ Σούλκιν, δήλωσε πως τα ευρήματά της οδηγούν στην υπόθεση πως «παιδιά τα οποία δεν συμμετέχουν σε τέτοια παιχνίδια μπορεί να διατρέχουν περισσότερο τον κίνδυνο για μαθησιακές δυσκολίες όπως η δυσλεξία και η δυσαριθμησία. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως τέτοιες δραστηριότητες προπονούν το μυαλό και επηρεάζουν την ανάπτυξη σε άλλες περιοχές. Οι δάσκαλοι των παιδιών πιστεύουν επίσης πως η κοινωνική ενσωμάτωση είναι καλύτερη για αυτά τα παιδιά, παρά για τα παιδιά που δεν παίρνουν μέρος σε αυτά τα τραγούδια».
Ως μέρος της έρευνας, η Δρ. Σούλκιν επισκέφθηκε αρκετές αίθουσες δημοτικών σχολείων και έβαλε στα παιδιά είτε ένα ταμπλό με ένα επικυρωμένο πρόγραμμα εκμάθησης της μουσικής, είτε εξάσκηση τραγουδιών συνοδευόμενα από παλαμάκια – καθένα είχε διάρκεια τριών εβδομάδων.
«Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, τα παιδιά τα οποία μέχρι τότε δεν είχαν πάρει μέρος σε τέτοιες δραστηριότητες έφτασαν τις γνωστικές τους ικανότητες στο ίδιο επίπεδο με αυτά που δεν συμμετείχαν πρώτη φορά. Αλλά αυτό το εύρημα προέκυψε μόνο για παιδιά ηλικίας από έξι έως δέκα ετών με σκοπό/στόχο την εκπαίδευση των κινητικών και γνωστικών ικανοτήτων.”
Κατά τη διάρκεια της έρευνας, «Ο Αντίκτυπος τραγουδιών Συνοδευόμενα από Χειροκρότημα πάνω σε Κινητικές και Γνωστικές Εργασίες», η Δρ. Σούλκιν εξέτασε παιδιά και δασκάλους νηπιαγωγείου, επισκέφθηκε τις αίθουσές τους και τραγούδησε μαζί με τα παιδιά. Ο αρχικός της στόχος, ως μέρος της διδακτορικής της διατριβής, ήταν να ανακαλύψει γιατί τα παιδιά γοητεύονται από το τραγούδι και το χειροκρότημα μέχρι και το τέλος της τρίτης τάξης, μετά την οποία αυτά τα χόμπι εγκαταλείπονται απότομα και αντικαθίστανται από τα σπορ.
«Αυτό το γεγονός εξηγεί μια αναπτυξιακή διαδικασία την οποία περνούν τα παιδιά. Τα τραγούδια που συνοδεύονται από χειροκρότημα εμφανίζονται φυσικά στις ζωές των παιδιών γύρω στην ηλικία των επτά και εξαφανίζονται γύρω στην ηλικία των δέκα. Σε αυτό το στενό χρονικό διάστημα, αυτές οι δραστηριότητες εξυπηρετούν ως αναπτυξιακή πλατφόρμα για να βελτιώσει τις ανάγκες των παιδιών (συναισθηματικές, κοινωνιολογικές, ψυχολογικές και γνωστικές). Είναι ένα μεταβατικό στάδιο το οποίο τα οδηγεί στην επόμενη φάση ενηλικίωσης».
Η Δρ. Σούλκιν υποστηρίζει πως καμία εις βάθος μακροχρόνια έρευνα δεν έχει διενεργηθεί πάνω στην επίδραση που έχουν τα συνοδευόμενα από χειροκρότημα τραγούδια στις κινητικές και γνωστικές ικανότητες των παιδιών. Παρόλα αυτά, έχει μελετηθεί εκτενώς η σχέση μεταξύ της μουσικής και της γνωστικής ανάπτυξης των παιδιών, ωθώντας αναρίθμητους γονείς να αποκτήσουν ένα CD «Μότσαρτ για Μωρά» για τα παιδιά τους.
Αυτή η έρευνα δείχνει επίσης ότι το να ακούει κάποιος μουσική του Μότσαρτ για δέκα λεπτά (δηλαδή «the Mozart Effect») δεν βελτιώνει την απόδοση εργασιών περισσότερο από ότι η εκτέλεση τραγουδιών συνοδευόμενων από χειροκρότημα ή η έκθεση σε σιωπή για δέκα λεπτά.
Η Δρ. Σούλκιν επιπλέον ανακάλυψε πως η δραστηριότητα τραγουδιών με συνοδεία χειροκροτημάτων έχει θετική επίδραση στους ενήλικες. Φοιτητές πανεπιστημίου οι οποίοι συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιό της, ανέφεραν πως ξεκινώντας τέτοια παιχνίδια, έγιναν περισσότερο συγκεντρωμένοι και λιγότερο νευρικοί. «Αυτές οι τεχνικές σχετίζονται με την παιδική ηλικία και πολλοί ενήλικες τα αντιμετωπίζουν ως αστεία», δήλωσε. «Αλλά μόλις αρχίσουν να χειροκροτούν, αναφέρουν ότι αισθάνονται περισσότερο σε εγρήγορση και με καλύτερη διάθεση».
Η Δρ. Σούλκιν μεγάλωσε σε ένα μουσικό σπίτι.. Ο πατέρας της Δρ. Άντι Σούλκιν είναι ένας γνωστός μουσικός εκπαιδευτής, ο οποίος τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, κατέγραψε και δημοσίευσε πάνω από πενήντα κασέτες και βίντεο απεικονίζοντας παιδικά Ισραηλινά τραγούδια για παιχνίδι, τραγούδια του δρόμου, τραγούδια για διακοπές και εποχικά τραγούδια όπως και τραγουδιστικά παιχνίδια, στοχεύοντας σε ακαδημαϊκές δεξιότητες. «Λοιπόν, εκτός από την ερευνητική εμπειρία, το να δουλεύω σε αυτό το αντικείμενο ήταν λίγο σαν μια δεύτερη παιδική ηλικία», δήλωσε.