Το 1917, σε ένα πάρκο, έξω από το πανεπιστημίου του Γέιλ, ένας νεαρός Αμερικανός στρατιώτης, ο Ρόμπερτ Κόνροϊ, ο οποίος είχε καταταγεί στον στρατό, μετά την κήρυξη πολέμου της πατρίδας του κατά της Γερμανίας, είδε ένα μικρό, πεινασμένο κουτάβι να περιφέρεται. Ο στρατιώτης λυπήθηκε το κουτάβι και το υιοθέτησε, ονομάζοντάς το Στάμπι.
Ο Κόνροϊ πήρε τον Στάμπι μαζί του στο στρατόπεδο και σύντομα το μικρό σκυλάκι είχε γίνει η μασκότ της μονάδας του, μαθαίνοντας να αντιλαμβάνεταιτα διαφορετικά σαλπίσματα, ενώ κατά τη έπαρση και την υποστολή της σημαίας ύψωνε κάθετα την ουρά του!
Ο Στάμπι ακολουθούσε τους στρατιώτες ακόμα και κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης στον στίβο μάχης. Κάποια στιγμή το 102ο Σύνταγμα Πεζικού, της 26ης Μεραρχίας Πεζικού, στο οποίοι υπηρετούσε ο Κόνροϊ, στάλθηκε στη Γαλλία να πολεμήσει τους Γερμανούς. Ο Στάμπι πήρε και αυτός τον μακρύ δρόμο για τη Γαλλία. Το τάγμα έφτασε στο Δυτικό Μέτωπο στις 5 Φεβρουαρίου του 1918.
Ο μικρός Στάμπι πρόσφερε ψυχαγωγία με τα παιχνίδια του στους κουρασμένους άνδρες. Σιγά- σιγά συνήθισε και στον ήχο των βλημάτων του πυροβολικού και των πολυβόλων και δεν έδειχνε σημάδια φόβου. Σε μια γερμανική επίθεση με αέρια ο Στάμπι εισέπνευσε αέριο, αλλά νοσηλεύτηκε και έγινε καλά. Το καλύτερο δε όλων ήταν ότι η εμπειρία του αυτή εκπαίδευσε τη μύτη του στην αναγνώριση των χημικών αερίων.
Έτσι, όταν οι Γερμανοί επιτέθηκαν πάλι με χημικά, ένα πρωί μετά από συνεχή, ολονύκτιο βομβαρδισμό πυροβολικού, οι άνδρες του τάγματος, “πεθαμένοι” από την αγρύπνια και την κόπωση δεν το αντελήφθησαν. Μόνο ο Στάμπι το κατάλαβε και με γαβγίσματα και τραβώντας τους άνδρες από τα παντελόνια κατάφερε να τους ξυπνήσει και να τους σώσει από βέβαιο θάνατο.
Ο Στάμπι δεν αρκέστηκε σε αυτό. Χάρη στην όσφρηση και την ακοή του ανακάλυπτε τραυματισμένους στρατιώτες στη νεκρή ζώνη, υποδεικνύοντας στους συνάδελφους τους τη θέση που είχαν πέσει, ώστε να τους περισυλλέξουν.
Μπορούσε να αντιληφθεί, κρίσιμα δευτερόλεπτα, πριν την πρόσκρουσή τους στο έδαφος, τα εχθρικά βλήματα του πυροβολικού, δίνοντας χρόνο στους άνδρες να καλυφθούν. Σύντομα ο Στάμπι ήταν ένα είδος βαρόμετρου της μονάδας για κάθε κίνδυνο.
Σε μια περίπτωση ο Στάμπι αποκάλυψε έναν Γερμανό, ο οποίος είχε πλησιάσει αθέατος στα αμερικανικά χαρακώματα. Ο Γερμανός προσπάθησε να καλοπιάσει τον σκύλο μιλώντας του γερμανικά. Όμως ο Στάμπι είχε μάθει να ξεχωρίζει τα αγγλικά από τα γερμανικά και αμέσως όρμησε στον Γερμανό, ακινητοποιώντας τον μέχρις ότου ήρθαν Αμερικανοί στρατιώτες και τον αιχμαλώτισαν.
Για την ενέργεια του αυτή του απονεμήθηκε, από τους στρατιώτες ο βαθμός του λοχία, ξεπερνώντας σε βαθμό τον Κόνροϊ που ήταν μόλις δεκανέας. Ακόμα και για τον λοχία Στάμπι όμως ο πόλεμος ήταν σκληρός και τραυματίστηκε βαριά από θραύσμα γερμανικΟ ής οβίδας. Επέζησε όμως του πολέμου, έχοντας συμμετάσχει, με τον δικό του τρόπο, σε 17 μάχες, στα χαρακώματα του Δυτικού Μετώπου.
Όταν ο πόλεμος τελείωσε και ο Κόνροϊ επέστρεψε με τον Στάμπι στην πατρίδα, τους περίμενε υποδοχή ηρώων. Έγιναν δεκτοί μέχρι από τον πρόεδρο Ουίλσον. Ο Κόνροϊ και ο Στάμπι έμειναν μαζί μέχρι το 1926 που ο Στάμπι πέθανε. Το σώμα του βαλσαμώθηκε και διατηρείται στο ινστιτούτο Smithsonian, μαζί με τα παράσημα που έλαβε.
Ο Στάμπι τιμήθηκε με τριπλή διεμβολή ευδόκιμου υπηρεσίας, το μετάλλιο της 26ης Αμερικανικής Μεραρχίας Πεζικού, το αναμνηστικό μετάλλιο της μάχης του Σαιντ Μιχέλ, το μετάλλιο της μάχης του Σατώ Τιερί και το Purple Heart.