Οι άνθρωποι που υποφέρουν από ημικρανίες, έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν χρόνια ξηροφθαλμία, κάτι που ισχύει περισσσότερο για τους ηλικιωμένους, σύμφωνα με νέα έρευνα.
Η δεκαετής μελέτη σε περίπου 73.000 ανθρώπους που νοσηλεύτηκαν σε οφθαλμολογικές κλινικές στη Βόρεια Καρολίνα, διαπίστωσε, αφού έλαβε υπόψιν τη χρήση συγκεκριμένων φαρμάκων και άλλων παραγόντων, ότι όσοι έπασχαν από ημικρανίες, είχαν 20% υψηλότερο κίνδυνο να εμφανίσουν ξηροφθαλμία.
Η σχέση φάνηκε να ενισχύεται από την ηλικία, ειδικά στις γυναίκες. Για τους άνδρες ηλικίας 65 ετών και άνω, οι ημικρανίες σχεδόν διπλασίασαν τις πιθανότητες ξηροφθαλμίας, ενώ για τις γυναίκες ίδιας ηλικίας ο κίνδυνος ήταν 2,5 φορές μεγαλύτερος, ανέφεραν οι ερευνητές.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι γιατροί που παρακολουθούν ασθενείς με ιστορικό ημικρανιών πρέπει να γνωρίζουν ότι οι ασθενείς μπορεί να διατρέχουν κίνδυνο ξηροφθαλμίας, σύμφωνα με τον επικεφαλής της μελέτης Δρ. Richard Davis, οφθαλμίατρο στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, Chapel Hill.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, ποσοστό 8-34% των ενηλίκων μπορούν να αναπτύξουν ξηροφθαλμία. Πρόκειται για διαταραχή της μεμβράνης δακρύων στην επιφάνεια του ματιού που προκαλεί συμπτώματα δυσφορίας, οπτικής διαταραχής και άλλων οφθαλμικών προβλημάτων που μπορούν να επηρεάσουν την ποιότητα ζωής του πάσχοντος.
Η νέα μελέτη δεν απέδειξε σχέση αιτίας-αποτελέσματος, η σύνδεση όμως ξηροφθαλμίας και ημικρανίας έχει παρατηρηθεί εδώ και χρόνια, αναφέρουν οι ερευνητές. Περίπου το 14% των Αμερικανών υποφέρουν από ημικρανίες.
Πώς εξηγείται όμως η σύνδεση;
Σύμφωνα με τη μελέτη, παρόμοιες «υποκείμενες φλεγμονώδεις διεργασίες» σε κυτταρικό επίπεδο, είναι γνωστό ότι παίζουν βασικό ρόλο τόσο στην ξηροφθαλμία όσο και στην ημικρανία. «Οι φλεγμονώδεις μεταβολές της ξηροφθαλμίας, θα μπορούσαν να προκαλέσουν ανάλογες επιπτώσεις στον νευρομυϊκό ιστό, οδηγώντας στην ανάπτυξη ημικρανίας», εκτιμούν οι συγγραφείς. Αντίστοιχα, η υπερβολική ξηρότητα της επιφάνειας του ματιού μπορεί να επηρεάσει βασικά νεύρα και να προκαλέσει ημικρανίες, πρόσθεσαν.
Όποια και αν είναι η σύνδεση, οι γιατροί πρέπει να γνωρίζουν ότι οι πάσχοντες από τη μία ασθένεια διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο και για ανάπτυξη της άλλης, κατέληξε ο Davis και οι συνάδελφοί του.