Ο Γιόχαν Χούμπερ ήταν, το 1944, ένας νεαρός δόκιμος αξιωματικός. Οι ανάγκες του πολέμου όμως τον έφεραν ως απλό μέλος πληρώματος ενός άρματος Pz IV της 7ης Μεραρχίας Πάντσερ (ΜΠα), της παλαιάς “Μεραρχίας Φάντασμα” του Ρόμελ, που πολεμούσε πλέον τους Σοβιετικούς.
Ο Χούμπερ ήταν γεμιστής στο άρμα του λοχία Ίζεκε, ο οποίος επίσης ήταν αρχηγός πληρώματος ανάγκης, καθώς δεν είχε καμία πολεμική πείρα, όπως και ο πυροβολητής του άρματος. Η απειρία αμφοτέρων παραλίγο να στοιχίσει την καταστροφή του άρματος. Ωστόσο από καθαρή τύχη το άρμα και το πλήρωμά του επέζησε και συνέχισε να μάχεται.
Στις 7 Οκτωβρίου 1944 οι Γερμανοί αγωνίζονταν σκληρά να συγκρατήσουν την σοβιετική επίθεση στην ευρύτερη περιοχή του Μέμελ στο βορειοανατολικό άκρο της Ανατολικής Πρωσίας. Η ημέρα ήταν συννεφιασμένη με ψιλόβροχο. Η 7η ΜΠα, μαζί με τα υπολείμματα της 551ης Μεραρχίας Λαϊκών Γρεναδιέρων (ΜΛΓρ) προσπαθούσε να συγκρατήσει την σοβιετική πλημμυρίδα.
Το άρμα του Χούμπερ βρέθηκε στο χωριό Λουόκε. Εκεί υπήρχαν και στοιχεία της Μεραρχίας Grossdeutschland. Με αγωνία το πλήρωμα είδε άρματα Panther της Grossdeutschland να ανατινάζονται. Ακολούθησε η καταιγίδα της φωτιάς του σοβιετικού πυροβολικού. Οβίδες, ρουκέτες… άνθρωποι και ανθρώπινα κομμάτια που τινάζονταν ψηλά στον αέρα.
«Σταματήσαμε σε ένα σημείο που βλέπαμε τον δρόμο. Ήταν μια φρικτή σκηνή. Υπήρχαν δεκάδες νεκροί και τραυματίες στρατιώτες, 100, 200 βαριά τραυματίες και νεκροί…». Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των σοβιετικών ρουκετών Katyusha.
«Όλοι ήθελαν να υποχωρήσουν. Οι Ρώσοι είχαν κυριεύσει το νότιο άκρο του χωριού, κάποια ισχυρή μονάδα αρμάτων τους πρέπει να κινήθηκε προς τα εκεί χωρίς να την αντιληφθούμε. Φοβόμαστε», διηγείτο ο Χούμπερ.
«Καθώς λαμβάναμε θέσεις ένας υπαξιωματικός εγέρθηκε από το έδαφος. ήταν τραυματισμένος στην κοιλιά από θραύσματα ρουκέτας. Κρατούσε τα σπλάχνα του με τα δύο του χέρια. Πλησίασε στο άρμα μας και ήθελε να ανεβεί. Τον πλησίασα. Φώναζε και έκλαιγε.
«Πάρτε με μαζί σας, φώναζε. Θέλησε να τον πάρω στο άρμα αλλά δεν άντεχε. Έπεσε πάλι κρατώντας τα έντερά του και σερνόμενος προς το άρμα. Τα εντόσθια του ξεχύθηκαν στο έδαφος. Ήταν φρικτό. Πέθανε προσπαθώντας μέχρι τέλους να σωθεί», ανέφερε, συγκλονισμένος ο Χούμπερ.
«Ο οδηγός μας Ρίχαρντ Μπράουνμαντλ κινήθηκε άλλα 10μ. και σταμάτησε. Στον δρόμο υπήρχαν τραυματίες». Άλλα άρματα πάντως δεν σταμάτησαν. Πέρασαν πάνω από ζωντανούς και νεκρούς, συνθλίβοντάς τους. Τελικά στο άρμα ανέβηκαν περί τους 12 πεζικάριους. Σύντομα όμως οι Σοβιετικοί άνοιξαν σφοδρό πυρ. Όλμοι, ρουκέτες, πολυβόλα… «Ρώσοι, είμαστε κυκλωμένοι, πρέπει να περάσουμε ανάμεσα», φώναξε ο οδηγός.
Το γερμανικό άρμα άνοιξε πυρ με τα πολυβόλα του. «Προχωρούσαμε και τα πυρά εποστρακίζονταν πάνω στη θωράκιση. Πρέπει να είχαμε εισχωρήσει περί τα 2 χλμ. εντός των ρωσικών θέσεων. Ξαφνικά ο λοχίας μου φώναξε να βγω από το άρμα και να ελέγξω. Ο πύργος έχει κολλήσει. Επάνω στο άρμα υπήρχε μόνο ένας στρατιώτης, κατατρομαγμένος, γύρω στα 50-55, παγωμένος, καθώς η θερμοκρασία ήταν -30 Κελσίου. Όλοι οι άλλοι είχαν σκοτωθεί»…
Ο Χούμπερ ήταν τυχερός. Γλίτωσε από την σφαγή στην Ανατολή. Μεταφέρθηκε με πλοίο στη Δύση και μαζί με συναδέλφους του εντάχθηκε σε έναν πεζομάχο λόχο που θα στέλνονταν στο Βερολίνο τον Απρίλιο του 1945. Τελικά ο πόλεμος τελείωσε και αιχμαλωτίσθηκε από τους Αμερικανούς.