Μπορεί η Daenerys να αυτοαποκαλείται Mother of Dragons, οι πραγματικοί γονείς όμως των δράκων του Game of Thrones βρίσκονται στην Ευρώπη. Η Pixomondo, μία γερμανική εταιρεία ειδικών εφέ που ξεκίνησε την πορεία της το 2001, είναι υπεύθυνη για τα μυθικά πλάσματα της πιο επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς όλων των εποχών από τη δεύτερη σεζόν και μετά. Χωρίς αυτήν, κανείς δεν ξέρει αν ο Drogon, o Rhaegal κι ο Viserion θα έδειχναν τόσο εντυπωσιακοί.
Λίγο πριν την πρεμιέρα του ένατου και τελευταίου κύκλου του show, το ιταλικό Esquire ζήτησε από τον Sven Martin, τον γενικό διευθυντή της εταιρείας, να ρίξει φως στο πώς ακριβώς κατασκευάζονται τα φτερωτά τέρατα του Westeros. Να δώσει εξηγήσεις, δηλαδή, για το πως οι δράκοι δείχνουν όλο πιο τεράστιοι, όλο και πιο επικίνδυνοι καθώς περνούν οι σεζόν.
Πώς φτιάχνεις έναν δράκο
“Ξεκινήσαμε με ένα βασικό μοντέλο, όπως μας παραδόθηκε στην πρώτη σεζόν, δοκιμάζοντας όμως στη συνέχεια μία προσέγγιση που παραπέμπει σε πιο “απόκρυφες” παραδόσεις. Σχεδιάσαμε ξανά κάποια κομμάτια των πλασμάτων κι αποφασίσαμε να προσθέσουμε φολίδες στο δέρμα, ακόμα κι όταν ήταν ακόμα μωρά. Ήταν μία δύσκολη αποστολή, προσπαθούσε όμως να τα κάνουμε όσο πιο πειστικά γίνεται για το κοινό“.
Η σημασία του χρώματος
“Ο σχεδιασμός από τη δεύτερη σεζόν και μετά έγινε πιο αιχμηρός και με περισσότερες γωνίες. Μάλιστα αν κάποιος ρίξει μία ματιά στα σκίτσα μπορεί να νομίσει ότι πρόκειται για μαϊμού, όμως, ειλικρινά, είναι ένας δράκος. Ο συγκεκριμένος επανασχεδιασμός έδωσε μεγαλύτερη βάση στο σχήμα και -κυρίως- στο χρώμα“.
Οι δράκοι αλλάζουν με βάση την ιστορία
“Τους κάναμε πιο σκοτεινούς, το δέρμα τους όμως ήταν πολύ πιο φωτεινό από ότι στο παρελθόν κι από τότε μέχρι σήμερα, κάθε χρόνο καθόμαστε σε ένα τραπέζι με σκοπό να μιλήσουμε για τον ολικό επανασχεδιασμό του κάθε δράκου με βάση την ιστορία“.
Νέο βάψιμο, κάθε φορά
“Οι δράκοι αλλάζουν συνεχώς. Κάθε χρόνο επιστρέφουμε στο εργαστήριο για να δούμε πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούν και τι θα χρειαστεί να αλλάξουμε“.
Ο σκελετός είναι η αρχή
“Κάθε λεπτομέρεια είναι πολύ κοντά στο ζωικό βασίλειο, γιατί παρότι είναι μυθικά πλάσματα, θέλαμε να δείχνουν όσο πιο πειστικά γίνεται. Έτσι κατασκευάσαμε κάθε δράκο από μέσα προς τα έξω και στη συνέχεια προσθέσαμε τους μυς και το δέρμα“.
Παρατηρώντας τις σαύρες
“Στην τρίτη σεζόν, προσθέσαμε μία νέα λεπτομέρεια στον τρόπο συμπεριφοράς των δράκων. Όταν αγριεύουν, κάτι που συμβαίνει συχνά αφού η βασική τους λειτουργία είναι να εκτελούν χρέη “μαντρόσκυλου” για την Daenerys, ο λαιμός τους μεγαλώνει επικίνδυνα. Αυτό είναι κάτι που μάθαμε παρατηρώντας τις σαύρες“.
Η κίνηση είναι το παν στον 3D σχεδιασμό
“Αλλάζουμε τα πάντα σε κάθε σεζόν. Ο τρόπος που κινούνται επηρεάζει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις λεπτομέρειες στον σχεδιασμό τους. Όταν, για παράδειγμα, ξεκίνησαν να πετούν σε μεγάλα ύψη, ήμασταν υποχρεωμένοι να αλλάξουμε σχεδόν τα πάντα στα 3D μοντέλα“.
Όταν οι δράκοι έγιναν υποζύγια
“Την πρώτη φορά που η Daenerys καβάλησε ένα από τα θηρία, έπρεπε να αλλάξουμε τον σχεδιασμό στις φολίδες της ράχης, έτσι ώστε να μπορεί να κρατιέται από κάτι η Mother of Dragons. Στην έβδομη σεζόν, όπου όλο και περισσότεροι χαρακτήρες βρίσκονταν να καβαλούν δράκους, έπρεπε να αλλάξουμε ξανά το design για να μπορούν κι εκείνοι να κάθονται πάνω στα τέρατα χωρίς να πέφτουν“.
Η αναρρίχηση της βασίλισσας
“Ο τρόπος με τον οποίο ανεβαίνει στη ράχη του δράκου η Daenerys ήταν αρκετά πολύπλοκος. Έπρεπε να είναι ασφαλής, σταθερός αλλά και με έναν τρόπο απλός για να μη φαίνεται περίεργο στο μάτι -να μη δοθεί, δηλαδή, η εντύπωση ότι έγινε επαγγελματίας στην αναρρίχηση τελείως ξαφνικά. Άλλωστε μιλάμε για μία βασίλισσα, δεν θα ήταν σωστό“.
Το πιο δύσκολο κομμάτι; Να μην εξανθρωπιστούν οι δράκοι
“Μία άλλη πρόκληση για εμάς ήταν εκείνες οι σκηνές των τελευταίων επεισοδίων, όπου οι ήρωες της σειράς έρχονται πολύ κοντά με τους δράκους. Η Daenerys ακουμπά το δέρμα και τη μύτη των δράκων σαν να τους χαϊδεύει. Έπρεπε να βρούμε μία ισορροπία έτσι ώστε να φανούν τα συναισθήματα των φτερωτών πλασμάτων χωρίς, όμως, να χαθεί κάτι από την πραγματική τους ταυτότητα. Έπρεπε να κάνουμε ξεκάθαρο το γεγονός πως όντως έχουν συναισθήματα, χωρίς όμως να τους εξανθρωπίσουμε. Ήταν κάτι που είχαμε συνεχώς στο μυαλό μας: έπρεπε οι αντιδράσεις τους να θυμίζουν το ζωικό βασίλειο“.