Εκατοντάδες ανθρώπινα οστά έχουν ανασυρθεί από τον πυθμένα του ποταμού Τάμεση της Αγγλίας τους τελευταίους δύο αιώνες και μια νέα μελέτη αυτών των σκελετών δείχνει ότι τα περισσότερα από αυτά χρονολογούνται από την εποχή του χαλκού και του σιδήρου. Αλλά γιατί οι άνθρωποι έριχναν πτώματα στον Τάμεση παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα.
Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 28 Ιανουαρίου στο περιοδικό Antiquity, οι ερευνητές ανέλυσαν λεπτομερώς τις ημερομηνίες ραδιοάνθρακα από 30 σκελετούς που ανακαλύφθηκαν στον Τάμεση, με στόχο να διερευνήσουν πότε και γιατί πτώματα κατέληξαν στον ποταμό.
Αν και ανθρώπινοι σκελετοί συναντώνται συχνά σε υδάτινα μέση της βορειοδυτικήε Ευρώπης, τα οστά στον Τέμεση, αντιπροσωπεύουν ένα μοναδικά μεγάλο σύνολο, σύμφωνα με την επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης Nichola Arthur, επιμελήτρια στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο.
Οι ερευνητές έχουν μελετήσει σκελετούς από τον Τάμεση από τον 19ο αιώνα. Μια πρώιμη θεωρία σχετικά με αυτές τις ανακαλύψεις ήταν ότι τα πτώματα προήλθαν από μια μάχη μεταξύ Κελτών και Ρωμαίων, ενώ στα τέλη του 20ου αιώνα, οι ειδικοί πρότειναν ότι τα περισσότερα από τα σώματα προέρχονταν από τη διάβρωση των ταφών στις όχθες του ποταμού και τα θύματα πνιγμού.
Τα πτώματα στον Τάμεση χρονολογούνται από το 4000 π.Χ. έως το 1800 μ.Χ. – ένα διάστημα σχεδόν 6.000 ετών. Αλλά τα περισσότερα προέρχονταν από την Εποχή του Χαλκού (2300 έως 800 π.Χ.) και την Εποχή του Σιδήρου (800 π.Χ. έως 43 μ.Χ.) και βρέθηκαν σε ανοδικές ζώνες του ποταμού.
Ο ακριβής λόγος για την τοποθέτηση των σορών στον Τάμεση είναι ασαφής, αλλά ερευνήτρια υποψιάζεται ότι ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου στη βορειοδυτική Ευρώπη, στο οποίο οι προϊστορικοί άνθρωποι σκόπιμα εναπόθεταν τελετουργικά σημαντικά λείψανα σε υδάτινα μέρη.
Η ανάλυση των τραυματισμών στα οστά είναι το επίκεντρο μιας επικείμενης μελέτης.