Ένα υπέροχο τραγούδι χωρισμού, ένα τραγούδι για όσα δεν πρόλαβαν να ειπωθούν σε μια σχέση. Για όσα θεωρήθηκαν δεδομένα χωρίς όμως ποτέ να είναι
Και κάπως έτσι φτάνουμε μερικές φορές να χάνουμε ό,τι αγαπάμε και τότε να καταλαβαίνουμε πόσο σημαντικό ήταν ωστόσο για εμάς. Τότε όλα γίνονται αβάσταχτα, τα καλοκαίρια, οι μέρες είναι βαριές…
Οι Θάλασσες, το μαγικό αυτό τραγούδι του Μάριου Τόκα, σε στίχους Σαράντη Αλιβιζάτου, ακούστηκε για πρώτη φορά το 1987 από την Κωνσταντίνα αλλά μπήκε και στο δίσκο του Δημήτρη Μητροπάνου η Εθνική μας μοναξιά που κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1992.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση: λαϊκός τραγουδιστής με έντονο το συναισθηματικό τόνο, που κρύβει μια πολύ ιδιαίτερη τρυφερότητα.
Ένας τραγουδιστής που όταν συνεργάστηκε με τον επίσης μεγάλο Μάριο Τόκα όλα έγιναν λίγο πιο μαγικά.
Δύο άνθρωποι που η απρόσμενη «φυγή» τους άφησε τεράστιο κενό στο τραγούδι της πατρίδας μας.
Όλα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Ο Δημήτρης Μητροπάνος βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι της 25ετούς πορείας του στο ελληνικό τραγούδι. Μετά από δύο αλλεπάλληλες εμπορικές αποτυχίες σε ισάριθμες δισκογραφικές δουλειές με τον Σπύρο Παπαβασιλείου το 1990 και τον Χρήστο Νικολόπουλο το 1991, ο δημοφιλής ερμηνευτής ψάχνει το επόμενο βήμα του ως προς τις συνεργασίες του στο βινύλιο.
Ο παραγωγός του Ηλίας Μπενέτος δεν το σκέφτεται καθόλου. Του προτείνει να τραγουδήσει δημιουργίες του Μάριου Τόκα, ο οποίος για μια σειρά ετών υπογράφει ορισμένα από τα ωραιότερα σύγχρονα τραγούδια, έχοντας παράλληλα και μεγάλη εμπορική απήχηση. Ο Μητροπάνος αποφασίζει να πει το «ναι», ανοίγοντας έτσι διάπλατα την πόρτα μιας δεύτερης μεγάλης καριέρας, η πορεία της οποίας θα τον οδηγήσει σε σπουδαίες συνεργασίες που ως τότε δεν είχε φανταστεί…
Έτσι λοιπόν, την άνοιξη του 1992 κυκλοφορεί το άλμπουμ «Η εθνική μας μοναξιά». Ο δίσκος που θ’ απογειώσει εμπορικά και καλλιτεχνικά τον ερμηνευτή και θα του χαρίσει ορισμένες από τις μεγαλύτερες και πιο διαχρονικές επιτυχίες της πορείας του. Οι πωλήσεις ξεπέρασαν τα 160.000 αντίτυπα, αριθμός ασύλληπτος ακόμα και για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Για τη σημερινή βεβαίως, δε γίνεται καν λόγος…