Η επιλόχειος κατάθλιψη ταλαιπωρεί αρκετές νέες μαμάδες και, ακόμη και σήμερα, θεωρείται ταμπού για πολλές γυναίκες. Κούραση-εκνευρισμός-θλίψη. Αυτά νιώθει μια γυναίκα, τη στιγμή που θα «έπρεπε» να απολαμβάνει την καλύτερη περίοδο της ζωής της:την μητρότητα. Αυτή η μαμά τολμάει να μοιραστεί την εμπειρία της όχι μόνο για να συμβουλεύσει, αλλά και για να δώσει κουράγιο σε όλες όσες παλεύουν με το «τέρας» της επιλόχειας κατάθλιψης.
«Είμαι ερωτευμένη με την κόρη μου. Την αγκαλιάζω πολλές φορές μέσα στην ημέρα, παίζω μαζί της σαν παιδί και τα σαββατοκύριακα κουκουλωνόμαστε στον καναπέ και βλέπουμε παιδικά. Στις διακοπές είμαστε αχώριστες και όταν είμαι μακριά της νιώθω ότι λείπει ένα κομμάτι μου. Μάλιστα όταν μεγαλώσει, πιστεύω ότι θα γίνουμε πολύ καλές φίλες.
Οι φίλες μου με φωνάζουν ”χαζομαμά” και εγώ το χαίρομαι πολύ, γιατί μου πήρε πολλούς μήνες να δεθώ με την κόρη μου. Νιώθω ενοχές γι’ αυτό, αλλά είναι η αλήθεια.
Είχα δύσκολη εγκυμοσύνη και ακόμη πιο δύσκολη γέννα. Οι γιατροί δεν μου την έφεραν στην αγκαλιά μου αμέσως μόλις γεννήθηκε όπως συνηθίζεται. Περίμενα να την δω μια ολόκληρη μέρα και την τάισα για πρώτη φορά έπειτα από δύο ημέρες. Η πρώτη εβδομάδα κύλησε χωρίς να την φροντίσω καθόλου. Δεν ήμουν καλά.
Έχω γνωρίσει, όμως, και γυναίκες που είχαν εύκολο τοκετό και παρόλα αυτά ένιωσαν όλα αυτά που ένιωθα εγώ. Τώρα είναι πολύ δεμένες με τα παιδιά τους και κάνουν καταπληκτική δουλειά.
Εμείς οι μαμάδες είμαστε συνηθισμένες να νιώθουμε ενοχές και-μεταξύ μας- έχουμε τύψεις σχεδόν για τα πάντα. Ωστόσο, πιστεύω ότι το να μην νιώθεις αμέσως το δέσιμο με το μωρό που μέχρι πριν λίγο καιρό μεγάλωνε μέσα σου, προκαλεί τις χειρότερες ενοχές όλων.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται ατάραχη στον καναπέ, όσο η κόρη μου σπάραζε με λυγμούς στο διπλανό δωμάτιο. Αποτυχία. Αυτό πίστευα ότι είμαι. Στο κάτω-κάτω ποια μάνα φέρεται με αυτόν τον τρόπο στο παιδί της; Ένιωθα ότι το σύμπαν με τιμωρούσε. Τρεις μήνες μετά ζήτησα την βοήθεια μιας ψυχολόγου που είχε ειδικευτεί στις γυναίκες που έπασχαν από επιλόχειο κατάθλιψη. Με τον καιρό και καθώς το σώμα μου επουλωνόταν από την ταλαιπωρία της γέννας άρχισα να απολαμβάνω την μητρότητα.
Διστακτικά άρχισα να γνωρίζω το παιδί που κυοφορούσα 9 μήνες στην κοιλιά μου και πραγματικά, την ερωτεύτηκα. Ήταν σαν να γύρισε ένας διακόπτης και ξαφνικά συνειδητοποίησα πόσο υπέροχο είναι να είσαι μητέρα. Κατάλαβα για πρώτη φορά αυτό που λένε όλες ”ότι μόλις γίνεις μάνα θα καταλάβεις”.
Σκέφτομαι εκείνη την περίοδο πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό. Ίσως, επειδή εκείνα τα δυσάρεστα συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια τώρα που είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί μου. Δεν νιώθω ανυπομονησία να γεννηθεί ο γιος μου, δεν με ενδιαφέρει να είναι έτοιμο και τέλειο το παιδικό δωμάτιο και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν θέλω να με βγάζουν καθόλου φωτογραφίες. Δεν νιώθω όμορφα.
Αυτή τη φορά, όμως, το αντιμετωπίζω διαφορετικά. Έχω αποδεχτεί πώς νιώθω και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Ξέρω ότι θα περάσει, όπως πέρασε και με την κόρη μου. Και μόλις τελειώσει αυτή η δύσκολη περίοδος, η ζωή μου θα γίνει ακόμα πιο όμορφη.[…]
Σε όλες τις μαμάδες που βιώνουν την επιλόχειο θα ήθελα να πω ένα μόνο πράγμα: δεν πειράζει αν δεν δεθείτε με το μωρό σας αμέσως. Αυτό που πειράζει είναι να μην μιλήσετε σε κάποιον ειδικό γι’ αυτό. Αυτό που πειράζει είναι να παραιτηθείτε και να βουλιάξετε στις τύψεις σας. Ακόμα και τώρα ζηλεύω τις γυναίκες που δεν πέρασαν την επιλόχειο. Τις θαυμάζω και εύχομαι να ήμουν μία από αυτές. Αυτό, όμως, δεν με κάνει λιγότερο μαμά… Καμιά μας.
Μην το αφήσετε να σας καταβάλλει. Παλέψτε το.»