Έπειτα από δέκα χρόνια μάχης με τη νόσο του Πάρκινσον, ο Pierre Cousein εξήγησε τους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση να προχωρήσει ευθανασία.
Σε ιατρικά υποβοηθούμενη ευθανασία στις Βρυξέλλες προχωρά ο Pierre Cousein, ένας 48χρονος προγραμματιστής από την πόλη Λιλ της Γαλλίας, ο οποίος διαγνώστηκε με Πάρκινσον πριν από 10 χρόνια.
Σε συνέντευξή που παραχώρησε στο Franceinfo στις 22 Απριλίου, εξομολογείται πως μπορεί να πεθάνει σε δύο μέρες αλλά «δεν έχει νιώσει ποτέ τόσο ζωντανός», σχολιάζοντας με χιούμορ και θετική διάθεση την απόφασή του για την ευθανασία, έπειτα από δέκα χρόνια μάχης με την ασθένεια, ανεπιτυχείς ιατρικές θεραπείες και έντονη σωματική και ψυχική ταλαιπωρία.
Πριν «φύγει» από τη ζωή, θέλει να απολαύσει για τελευταία φορά τις αγαπημένες του συνήθειες: Ένα τελευταίο απεριτίφ με τους φίλους του, να περπατήσει κάτω από τον ήλιο. «Δεν ξέρω αν είναι οι τελευταίες στιγμές που κάνουν αυτό το πράγμα πιο όμορφο, ή αν είναι το ταμπού που καταρρίπτει η έλευση του θανάτου, αλλά δεν υπάρχει πια εκείνο το φρένο που μας κάνει να αναβάλλουμε τα πράγματα, να λέμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε αργότερα…», λέει με ενθουσιασμό. «Ανοιγόμαστε εντελώς. Η κλεψύδρα αναποδογυρίζει και αφιερώνουμε χρόνο να πούμε τα πράγματα τη στιγμή που τα νιώθουμε. Είναι πιο όμορφο γιατί είναι πιο ελεύθερο», προσθέτει
Παρά τη φαρμακευτική αγωγή που έχει λάβει, η εκφυλιστική φύση της νόσου του Πάρκινσον ανάγκασε τον Cousein να πάρει αναρρωτική άδεια πριν από δύο χρόνια. Έκτοτε, δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην εργασία του. «Όταν έχεις Πάρκινσον, φτάνεις σε ένα σημείο που δεν μπορείς να πλυθείς μόνος σου, δεν μπορείς να ντυθείς μόνος σου, δεν μπορείς να φας μόνος σου. Για μένα ήταν αδιανόητο να φτάσω σε αυτό το σημείο», εξηγεί.
Οι διάφορες θεραπείες τις οποίες του συνέστησαν οι γιατροί αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές. Ο Cousein αρνούνταν να καταλήξει καθηλωμένος σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι και άρχισε να σκέφτεται την επιλογή της ευθανασίας. Με τη βοήθεια του Συλλόγου «Accompagner mon choix de fin de vie» και των ψυχολόγων του, ο Cousein πήρε τελικά την απόφασή του πριν από μερικούς μήνες να πάει σε μια κλινική στις Βρυξέλλες για να βάλει τέλος στη ζωή του. «Η ασθένεια είναι βάρβαρη, μας προκαλεί σωματικό και ψυχικό πόνο. Τώρα, το ερώτημα είναι αν θα γίνουμε συνένοχοι στη βαρβαρότητα της ασθένειας ή όχι», προσθέτει.
Η απόφασή του αυτή, όμως, δεν ήταν εύκολη για τους οικείους του. Ο Cousein πέρασε πολύ χρόνο με την οικογένειά του, τους φίλους του, τους συναδέλφους του, για να τους εξηγήσει την προσέγγισή του και τα συναισθήματά του καθώς πλησιάζει ο θάνατος, τον οποίο δεν βλέπει ως το τέλος, αλλά ως μια νέα αρχή.
«Είτε είναι νιρβάνα βίκινγκ είτε καθολικός παράδεισος, δεν έχω ιδέα… Θα δω ποιος θα μου σφίξει το χέρι μετά», αστειεύτηκε. «Όσο οι φίλοι θα σκέφτονται εμένα, όσο θα μοιράζονται μπίρες, μπάρμπεκιου, ιδέες, περιπάτους με την ανάμνησή μου, θα παραμείνω κοντά τους. Θα είναι σχεδόν πιο εύκολο να με καλέσουν, θα αρκεί να μιλήσουν στον ήχο του ανέμου».
