Ποιο είναι το περίεργο θαλάσσιο φαινόμενο του Ατλαντικού Ωκεανού
Ο Ατλαντικός Ωκεανός κρύβει ένα μυστικό: ένα κομμάτι ήρεμων υδάτων που περικλείεται από γρήγορα ρεύματα και βρίσκεται περίπου 590 μίλια ανατολικά της Φλόριντα, αλλά δεν αγγίζει ποτέ τη στεριά. Γνωστό ως θάλασσα των Σαργασσών, οι ναυτικοί το διασχίζουν εδώ και αιώνες, αλλά λίγοι παρατηρούν τα σύνορα όταν γλιστρούν στα κρυστάλλινα νερά του.
Εκείνοι που παραμένουν, βρίσκουν την επιφάνεια διάσπαρτη με χρυσοκάστανα φύκια – Sargassum – που πήραν το όνομά τους από την πορτογαλική λέξη sargaço, ένα είδος άλγης που μοιάζει με σταφύλι.
Τα φυτά κουνιούνται σε αργή κίνηση, κυλώντας απαλά σαν χόρτα σε ένα λιβάδι νερού.
Μέσα σε λίγα λεπτά, η ακινησία είναι αλλόκοτη. Κανένα κύμα δεν χτυπάει. Κανένας γλάρος δεν ουρλιάζει από τους γκρεμούς. Τα φύκια, ωστόσο, ξεχειλίζουν από κατοίκους: γαρίδες στο μέγεθος κόκκων ρυζιού, νεανικά ψάρια με νέον χρώμα, λευκά καβούρια σε χρώμα πορσελάνης, ακόμη και νεαρές χελώνες καρέτα-καρέτα που κωπηλατούν τα πρώτα μίλια της ζωής τους.
Αυτό το πλωτό κάλυμμα αναπτύσσεται τόσο πυκνά που τα πρώτα ισπανικά πληρώματα φοβήθηκαν ότι οι ξύλινες καραβέλες τους θα σταματούσαν και «δεν θα αισθάνονταν ποτέ ξανά ανάσα ανέμου», όπως έγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος το 1492.
Η Θάλασσα των Σαργασσών κατέχει ένα παρασυρόμενο δάσος
Απογυμνώστε τον ρομαντισμό, και η Θάλασσα των Σαργασσών μοιάζει με φυτώριο πλάτους 800 μιλίων. Οι επιστήμονες αποκαλούν τις παρασυρόμενες ψάθες «νησιά οικοτόπων», και για καλό λόγο. Οι εκκολαπτόμενες χελώνες κρύβονται εδώ μέχρι να σκληρύνει το καβούκι τους.
Οι καρχαρίες πορμπεκίκιου ταξιδεύουν στη σκιά από κάτω, ενώ τα καταιγιδοφόρα πετρίδια των Βερμούδων περιτριγυρίζουν το περιθώριο, μαζεύοντας γαρίδες στη μέση της κατάδυσης.
Οι ερευνητές έχουν καταμετρήσει περισσότερα από 100 είδη ασπόνδυλων που προσκολλώνται στα ζιζάνια – μικροσκοπικοί άποικοι που κάνουν οτοστόπ για χρόνια, πριν τα στρώματα τελικά διαλυθούν.
Πηγή: Unsplash
Κύκλοι ζωής στη μετανάστευση
Τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά χέλια ξεκινούν τη ζωή τους κάτω από αυτά τα στρώματα, που δεν είναι μεγαλύτερα από διαφανείς κλωστές. Παρασύρονται δυτικά ή ανατολικά με τα ωκεάνια ρεύματα, γλιστρούν σε ποτάμια μέχρι την ενδοχώρα της Ιντιάνα, και στη συνέχεια, μετά από δεκαετίες στο γλυκό νερό, κολυμπούν πίσω ολόκληρο το ταξίδι των 3.000 μιλίων για να αναπαραχθούν μία φορά και να πεθάνουν.
Το πώς εντοπίζουν την ίδια υδάτινη κούνια προβληματίζει τους ζωολόγους. Κάθε άνοιξη διασχίζουν τη θάλασσα και οι φάλαινες-καμπούρες, ενώ οι τόνοι υψηλών ταχυτήτων περνούν από εδώ καθ’ οδόν προς τους τόπους αναπαραγωγής τους.
Μοναδική κλιματική μηχανή κάνει κουμάντο
Οι μακροχρόνιοι παρατηρητές μαθαίνουν γρήγορα ότι τα ήρεμα νερά κρύβουν βαριές κινήσεις. Το καλοκαίρι, η επιφάνεια θερμαίνεται σε περίπου 82-86 °F- το χειμώνα, ψύχεται σε περίπου 64-68 °F.
Αυτές οι εποχιακές διακυμάνσεις οδηγούν στην ανάμιξη που βοηθά στην ώθηση του ζεστού, αλμυρού νερού προς τα βόρεια και στην επιστροφή του ψυχρότερου νερού προς τα νότια – ένας μεταφορέας που σταθεροποιεί τις καιρικές συνθήκες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Το ανοιχτό νερό τραβάει επίσης διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα, το οποίο δεσμεύεται σε κελύφη πλαγκτού που τελικά πέφτουν στον πυθμένα της θάλασσας.
Μόνο μετά από δύο χρόνια δειγματοληψίας ο χημικός ωκεανογράφος Nicholas Bates και οι συνάδελφοί του στο Ινστιτούτο Ωκεάνιων Επιστημών των Βερμούδων συνειδητοποίησαν πόση ακριβώς θερμότητα απορροφά η θάλασσα.
«Ο ωκεανός είναι ο θερμότερος που έχει υπάρξει εδώ και εκατομμύρια και εκατομμύρια χρόνια», δήλωσε στο LiveScience, προειδοποιώντας ότι η τάση αυτή θα μπορούσε να αναδιαμορφώσει «πού βρέχει ή πού δεν βρέχει».
Τα ανθρώπινα προβλήματα απειλούν τη θάλασσα των Σαργασσών
Ο Ιούλιος Βερν κάποτε αποκάλεσε τις Σαργασσές «μια τέλεια λίμνη στον ανοιχτό Ατλαντικό». Σήμερα η λίμνη αυτή συγκεντρώνει σκουπίδια από τέσσερα συγκλίνοντα ρεύματα: το ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού, το Κανάριο ρεύμα, το Βόρειο Ισημερινό ρεύμα και το ρεύμα των Αντιλλών.
Αυτοί οι βρόχοι λειτουργούν σαν μια αποχέτευση πλάτους ενός μιλίου, διοχετεύοντας πλαστικές σακούλες, καπάκια μπουκαλιών και αλιευτικά εργαλεία-φαντάσματα σε μια αργά περιστρεφόμενη κηλίδα.
Μια έρευνα υπολόγισε περίπου 200.000 κομμάτια σκουπιδιών ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο – περίπου 518.000 κομμάτια ανά τετραγωνικό μίλι – που εξαπλώνονται για αρκετές εκατοντάδες μίλια.
Υποβρύχια μικρόφωνα πιάνουν το γουργουρητό των φορτηγών πλοίων που κόβουν κατευθείαν μέσα από τα στρώματα. Οι προπέλες τεμαχίζουν τα χόρτα, τα κομμάτια μπογιάς ξεφλουδίζουν από τα κύτη, απελευθερώνοντας χαλκό και ψευδάργυρο.
Ο θόρυβος μπορεί να καλύψει τις κλήσεις χαμηλής συχνότητας των φαλαινών που περνούν από κάτω. Εν τω μεταξύ, πλωτά δίχτυα μπλέκουν νεαρές χελώνες ακριβώς εκεί που κάποτε βρήκαν καταφύγιο.