Μπορεί να ακούγεται σαν τρελή φαντασία, αλλά στο νέο του βιβλίο, ο φουτουριστής συγγραφέας Topher L. McDougal περιγράφει την ιδέα ενός πλανητικού εγκεφάλου που θα τροφοδοτείται από τεχνητή νοημοσύνη (AI)
Οι άνθρωποι είναι η πιο εξελιγμένη μορφή νοημοσύνης στη Γη. Αλλά τι θα συνέβαινε αν γίνονταν οι ίδιοι; Μπορεί να ακούγεται σαν τρελή φαντασία, αλλά στο νέο του βιβλίο, ο φουτουριστής συγγραφέας Topher L. McDougal περιγράφει την ιδέα ενός πλανητικού εγκεφάλου που θα τροφοδοτείται από τεχνητή νοημοσύνη (AI) και θα ελέγχει το πεπρωμένο ολόκληρου του πλανήτη.
Η τεχνολογία αυτή αναπτύσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Ήδη, ο πλανήτης συνδέεται σε πρωτοφανή βαθμό μέσω ψηφιακών επεξεργαστών, οπτικών ινών και κβαντικών υπολογιστών, καθώς και μέσω των εταιρειών, των τεχνολογικών τομέων και των κυβερνήσεων – των συστημάτων που εμπλέκονται στην ανάπτυξή του.
Αυτή η διασύνδεση θα συνεχίσει να εμβαθύνεται. Καθώς η AI γίνεται όλο και πιο σύνθετη και προηγμένη, θα μπορούσε μια μέρα να μοιάζει με ένα πολύπλοκο δίκτυο που θα θυμίζει το σύστημα επεξεργασίας πληροφοριών του ανθρώπινου εγκεφάλου, γράφει ο συγγραφέας στο έργο του.
Όχι μόνο θα υπάρξουν βελτιώσεις στα υπάρχοντα συστήματα, αλλά θα μπορούσε να εμφανιστεί μια νοημοσύνη σε πλανητικό επίπεδο, ικανή να λαμβάνει αποφάσεις με τεράστιο αντίκτυπο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο McDougal περιγράφει αυτό το δίκτυο ως τεχνοσφαίρα – ένα νευρωνικό δίκτυο της Γης που επεξεργάζεται τεράστιες ποσότητες δεδομένων. Θα βασίζεται στην τρέχουσα υποδομή (όπως τα κέντρα δεδομένων) και θα εξαρτάται από περαιτέρω τεχνολογικές εξελίξεις.
Αυτό θα έκανε την τεχνοσφαίρα ακόμη πιο εξελιγμένη και η ανάπτυξη της παγκόσμιας νοημοσύνης θα επιταχυνόταν ασταμάτητα.
Ο αβέβαιος ρόλος της ανθρωπότητας
Αυτό το σύστημα θα ήταν σε θέση να συνθέτει δεδομένα από ολόκληρο τον πλανήτη, επιτρέποντάς του να αντιμετωπίζει περιβαλλοντικές κρίσεις, να βελτιστοποιεί τη χρήση των πόρων και να λαμβάνει αποφάσεις που προάγουν τη βιωσιμότητα.
Για παράδειγμα, ένας πλανητικός εγκέφαλος θα αναγνώριζε προβλήματα όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη ή ο υπερπληθυσμός και θα έβρισκε μια γρήγορη και αποτελεσματική λύση.
Όσον αφορά το δεύτερο πρόβλημα, ο συγγραφέας καταλήγει σε εικασίες για το τι θα μας συμβεί στην πραγματικότητα. Ίσως να παραμείνουμε μέρος αυτού του συστήματος, αλλά θα έχουμε μόνο υποστηρικτικό ρόλο. Η πλανητική νοημοσύνη θα λαμβάνει όλες τις αποφάσεις μόνη της. Θα πρέπει απλώς να αποδεχτούμε την υποταγή μας.
Αλλά τι θα συμβεί αν ο ίδιος ο πλανήτης μας αποφασίσει ότι δεν μας χρειάζεται; Ή, ακόμα χειρότερα, ότι είμαστε απλώς παράσιτα για αυτόν; Μπορούμε μόνο να φανταστούμε…