J. L. Borges, «Ο Απειλούμενος»


Είναι ο έρωτας. Πρέπει να κρυφτώ ή να φύγω.

Μεγαλώνουν οι τοίχοι της φυλακής του, σαν ένα τρομερό όνειρο.

Η όμορφη μάσκα έχει αλλάξει, αλλά όπως πάντα είναι η μοναδική.

Σε τι με ωφελούν τα φυλαχτά μου: το να σκαρώνω λέξεις, η αόριστη εμβρίθεια, το να μαθαίνω τις λέξεις που χρησιμοποίησε ο τραχύς Βορράς για να τραγουδήσει τις θάλασσες και τα σπαθιά του, η γαλήνια φιλία, οι γαλαρίες της βιβλιοθήκης, τα κοινά πράγματα, οι συνήθειες, η νεανική αγάπη της μητέρας μου, η βαριά σκιά των νεκρών μου, η άχρονη νύχτα, η γεύση του ονείρου;

Το να είμαι ή το να μην είμαι μαζί σου είναι το μέτρο του δικού μου χρόνου.

Ήδη το κανάτι έσπασε μπροστά στην πηγή, ήδη ο άνθρωπος σηκώθηκε ως την φωνή του πτηνού, ήδη σκοτείνιασε για αυτούς που κοιτάζουν απ’ τα παράθυρα, όμως η σκιά δεν έφερε την ειρήνη.

Είναι, το ξέρω, ο έρωτας: η αγωνία και η ανακούφιση να ακούω την φωνή σου, η αναμονή και η μνήμη, ο τρόμος του να ζω αυτό που ακολουθεί.

Είναι ο έρωτας με τις μυθολογίες του, με τα μικρά του άχρηστα μάγια.

Υπάρχει μια γωνία από την οποία δεν τολμώ να περάσω.

Ήδη οι στρατοί με πλησιάζουν, οι ορδές. (Αυτή η κατοικία είναι φανταστική. Εκείνη δεν την έχει δει.)

Το όνομα μιας γυναίκας με προδίδει.

Με πονάει μια γυναίκα σε όλο το σώμα.

J. L. Borges, «Ο Απειλούμενος» -απόσπασμα

ΠΗΓΗ


Αφήστε ένα μήνυμα

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ