Γεννήθηκε σαν φυσιολογικό μωρό, αλλά μία δυσλειτουργία του οργανισμού τον μετέτρεψε σε γίγαντα
Ο Robert Wadlow κοίταζε τον κόσμο αφ’ υψηλού κυριολεκτικά. Είχε ύψος 2,72 μέτρα και στη σύντομη ζωή του το μόνο για το οποίο αγωνίστηκε ήταν να είναι «φυσιολογικός».
Ο Robert Wadlow γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1918 στο Alton, μιας μικρής πόλης στο Ιλινόις. Τυπικό βάρος και μετρήσεις. Ένα συνηθισμένο μωρό σε μια οικογένεια πέντε παιδιών. Τίποτα δεν του επέτρεπε να προβλέψει τη μεταμόρφωση που θα άλλαζε τη ζωή του και ολόκληρη την πόλη. Οι γονείς του, Χάρολντ και Άντι, έβλεπαν τον γιο τους να μεγαλώνει και πίστευαν ότι αντιμετώπιζαν ευλογία και όχι καταδίκη. Αλλά όταν έγινε πέντε ετών, ο Robert είχε το ύψος ενός 17χρονου.
Το αγόρι υπέφερε από υπερπλασία στην υπόφυση του. Η αδιάκοπη ροή της αυξητικής ορμόνης μετέτρεψε το σώμα του σε ένα αναγκαστικό πείραμα. «Ποτέ δεν ήθελα να είμαι διαφορετικός», θα ομολογούσε χρόνια αργότερα.
Στην ηλικία των οκτώ ετών, ενώ οι συμπαίκτες του οργάνωναν αγώνες μπέιζμπολ, ο Robert αντιμετώπιζε ένα διαφορετικό τελετουργικό κάθε πρωί. Το κατόρθωμά του ήταν να φορέσει ένα παπούτσι ειδικού μεγέθους. Μέχρι τότε, το ύψος είχε εκτοξευτεί στα 1,82 μέτρων.
Στο σχολείο, οι διάδρομοι διευρύνθηκαν. Ο διευθυντής, σε μια προσπάθεια να του προσφέρει κανονικότητα, διέταξε να του φτιάξουν ένα ειδικό γραφείο. Τα πόδια του πάγκου, ενισχυμένα με χαλύβδινες ράβδους.
Φήμη ως γλυκό δηλητήριο
Το πρώτο συμβόλαιο ήρθε όταν ο Robert είχε μόλις κλείσει τα 18. Μια επιστολή από τα κεντρικά γραφεία των Ringling Bros. και Barnum & Bailey Circus καλούσε τον «ψηλότερο άνθρωπο στον κόσμο» να ξεκινήσει μια εθνική περιοδεία. Οι Wadlows δίστασαν. Η Άντι, ένθερμη θεματοφύλακας της αξιοπρέπειας του γιου της, ήταν επιφυλακτική στο να τον μετατρέψει σε φαινόμενο, αλλά η οικονομική κατάσταση της οικογένειας ήταν επισφαλής. Τα ειδικά παπούτσια κόστιζαν μια περιουσία και οι μισθοί του Χάρολντ κατέρρευσαν στη Μεγάλη Ύφεση.
Η απόφαση σηματοδότησε την αρχή μιας δημόσιας ζωής που ο Robert Wadlow δεν ήθελε ποτέ. Κάτω από τη σκηνή οκτακοσίων ανθρώπων, με προβολείς που φώτιζαν το πρόσωπό του, ο Robert έγινε το επίκεντρο της προσοχής. «Ο Κολοσσός του Άλτον! Ο ψηλότερος νεαρός άνδρας που έχει περπατήσει ποτέ στη γη!» φώναζαν οι παρουσιαστές. Χαμογέλασε και πόζαρε δίπλα σε νάνους και φακίρηδες. Κάθε μέρα που περνούσε ήταν πιο δύσκολο για αυτόν να υπογράψει αυτόγραφα λόγω των τεράστιων χεριών του σχεδόν 30 εκατοστών.
«Σου αρέσει αυτό, Ρόμπερτ;» Ο πατέρας του τον ρώτησε, μεταξύ των λειτουργιών. «Αν αυτό βοηθά την οικογένεια, τότε είμαι εντάξει με αυτό», ψιθύρισε ο Ρόμπερτ. Αλλά δεν συνηθίζω πώς με κοιτάζουν.
Η μοναξιά του πλήθους
Σε κάθε πόλη, ο Robert Wadlow ήταν το θαύμα, ο ευγενικός γίγαντας που όλοι ήθελαν να αγγίξουν, να τραβήξουν φωτογραφίες ή να αγκαλιάσουν. Αλλά όταν έσβηναν οι προβολείς, ο νεαρός έμεινε μόνος. Κανείς, ούτε καν τα αδέλφια του, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι σήμαινε να κατοικείς σε ένα σώμα καταδικασμένο να μεγαλώνει.
Η σχέση με το φαγητό έγινε μηχανική. Πέντε χιλιάδες θερμίδες την ημέρα, δέκα λίτρα γάλακτος. Κάθε μπουκιά ήταν απαραίτητη. Ο προσωπικός του γιατρός, Δρ Charles Humberd, υπολόγισε ότι ο Robert έπαιρνε πέντε κιλά το μήνα. Αλλά όλη αυτή η ανάπτυξη έγινε, σιγά-σιγά, ένα κλουβί.
Το ύψος του – και η αδυναμία των ποδιών του – τον καταδίκασαν στη μόνιμη χρήση μπαστουνιών. Η κυκλοφορία στα κάτω άκρα – ήδη υποβαθμισμένη από την ασθένεια – οδήγησε σε πληγές, λοιμώξεις και φόβο ακρωτηριασμού που αιωρείτο στις ιατρικές συζητήσεις.
Το περασμένο καλοκαίρι
Τον Ιούλιο του 1940, σε ηλικία μόλις 22 ετών, ο Robert Wadlow έφυγε για το Manistee του Michigan, ως μέρος μιας περιφερειακής περιοδείας. Ο καιρός, υγρός και κολλώδης, επιδείνωσε έναν τραυματισμό στον αστράγαλό του – που προκλήθηκε από τριβή από τον κηδεμόνα. Κανείς δεν υποψιάστηκε τότε ότι μια απλή φουσκάλα θα σφράγιζε τη μοίρα του. «Του είπα να προσέχει», θυμήθηκε αργότερα ο πατέρας του, κυριευμένος από ενοχές.
Στο δωμάτιο 404 του ξενοδοχείου St. George, το προσωπικό ετοίμασε ένα αυτοσχέδιο κρεβάτι με στοιβαγμένα στρώματα. Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου και η αντιπροσωπεία του τσίρκου αυτοσχεδίασαν μια σιωπηλή αγρυπνία στον διάδρομο. Ο πυρετός ανέβηκε γρήγορα. Η μόλυνση προχωρούσε ανελέητα. Ούτε η πενικιλίνη ούτε η μορφίνη κατάφεραν να σταματήσουν τη σηψαιμία.
Στις 1:30 π.μ. στις 15 Ιουλίου 1940, ο Robert Wadlow πέθανε περιτριγυρισμένος από την οικογένειά του, σε ηλικία 22 ετών και με ύψος 2,72 μέτρα.
Η κηδεία του γίγαντα
Στην κηδεία στο Alton, το φέρετρο είχε μήκος 3,28 μέτρα και ζύγιζε περισσότερα από 450 κιλά. Δώδεκα άνδρες εναλλάσσονταν για να το μεταφέρουν.
Στο νεκροταφείο, η απλή αλλά επιβλητική επιτύμβια στήλη είναι σκαλισμένη μια λιτή επιγραφή: «Ο ψηλότερος άνθρωπος του κόσμου».
Δεκαετίες μετά το θάνατό του, η φιγούρα του Robert Wadlow μνημονεύεται στην πόλη του, την οποία κοσμούν αγάλματα σε φυσικό μέγεθος, και τους τουρίστες να ποζάρουν δίπλα τους.
Κάθε 15 Ιουλίου, στην επέτειο του θανάτου του, η πόλη διοργανώνει μια διακριτική εκδήλωση. Δεκάδες παιδιά αφήνουν λουλούδια στους πρόποδες του αγάλματος. Μια ηλικιωμένη γυναίκα σταματά να περπατάει και ψιθυρίζει: «Το είδα σαν παιδί. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη θλίψη στα μάτια του».
