Την ώρα που η χώρα ζει ξανά τον εφιάλτη των πυρκαγιών, με φλόγες να καταπίνουν δάση, σπίτια και ζωές, υπάρχει μια δεύτερη φωτιά που καίει σιωπηλά στις καρδιές των ανθρώπων και κυρίως των πυροσβεστών.
Τα λόγια και οι κρίσεις που εκτοξεύονται από το ασφαλές καταφύγιο ενός γραφείου και μάλιστα δια στόματος της κας. Βούλτεψη ακούγονται τουλάχιστον απρεπή όταν οι ήρωες πυροσβέστες δίνουν την μάχη τους με καρδιά, φιλότιμο και αυτοθυσία.
Της: Έπης Τρίμη
Είναι οι στιγμές που η πολιτική δεν στέκεται στο ύψος της, αλλά μικραίνει μπροστά στον πόνο των ανθρώπων που δίνουν τη μάχη τους στην πρώτη γραμμή. Η πρόσφατη τοποθέτηση της Σοφίας Βούλτεψη, ότι «το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη πυροσβεστών, αλλά εθελοντών», ήρθε σαν ψυχρολουσία για όσους ζουν την κόλαση των τελευταίων ημερών.
Οι πυροσβέστες, επαγγελματίες και εθελοντές, δεν περιμένουν επαίνους. Περιμένουν σεβασμό. Περιμένουν να ξέρουν πως οι άνθρωποι που κρατούν στα χέρια τους την ευθύνη της χώρας αντιλαμβάνονται το βάρος που κουβαλούν στις πλάτες τους. Μια τέτοια δήλωση δεν είναι απλώς άστοχη, είναι μαχαιριά στην ψυχή εκείνων που δίνουν μάχη με έναν αντίπαλο που δεν γνωρίζει στην πράξη τι σημαίνει να ξεπερνάς τις ανθρώπινες αντοχές. Δεν μπορείς να ρίχνεις ευθύνες ή να σχολιάζεις την ώρα που η χώρα φλέγεται και τους πυροσβέστες να αφιερώνουν ώρες, μέρες, ακόμη και τη ζωή τους για να σβήσουν φωτιές, όταν εσύ βλέπεις από την τηλεόραση ή τα sites την πύρινη κόλαση!
Το να κρίνεις από μακριά είναι εύκολο. Το να λες τι πρέπει να γίνει όταν δεν είσαι εκεί, όταν δεν ιδρώνεις, όταν δεν αγωνιάς για το αν θα προλάβεις να σώσεις μια οικογένεια ή έναν συνάδελφο, είναι αστοχία που κοστίζει ακριβά. Γιατί δεν μιλάμε για παιχνίδι εντυπώσεων, μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και για τη συλλογική μας αξιοπρέπεια. Και η αξιοπρέπεια αυτή απαιτεί να μετράς τα λόγια σου όταν οι φλόγες καταπίνουν τον τόπο σου.
Αυτό που περιμένει ο κόσμος από την πολιτική σε τέτοιες ώρες δεν είναι μικροκομματικές αψιμαχίες. Δεν είναι ανταλλαγή αιχμηρών φράσεων για να κερδηθεί η επόμενη μέρα στις ειδήσεις. Είναι συναίνεση, σχέδιο και αποφασιστικότητα. Ο πολίτης θέλει να νιώθει ότι οι ηγέτες του είναι εκεί για να ενώσουν, να στηρίξουν, να οργανώσουν. Όχι για να δείξουν ποιος έχει τον πιο επιτυχημένο τρόπο να μεταφέρει την ευθύνη αλλού.
Οι συλλήψεις εμπρηστών είναι αναγκαίες. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η δικαιοσύνη πρέπει να είναι αμείλικτη. Κάθε σύλληψη στέλνει ένα μήνυμα: ότι η καταστροφή της φύσης και της περιουσίας δεν θα μείνει ατιμώρητη. Όμως η πραγματική αποτροπή δεν κρύβεται μόνο στις ποινές αλλά κρύβεται στην παρουσία και την επαγρύπνηση πριν ανάψει η πρώτη σπίθα. Η πρόληψη και η παιδεία είναι το όπλο που σώζει πριν χαθούν όλα. Και η πρόληψη απαιτεί πόρους, σχέδιο και συνεργασία, όχι αλληλοκατηγορίες και πολιτικές διαμάχες.
Σε κάθε κρίση, ο ρόλος της πολιτικής είναι να στέκεται δίπλα στους ανθρώπους, να δίνει κουράγιο και να δείχνει τον δρόμο. Όταν η φωτιά καίει, η ώρα δεν είναι για λόγια που διχάζουν, αλλά για πράξεις που ενώνουν. Η κοινωνία μπορεί να συγχωρήσει ένα λάθος στην τακτική, αλλά δεν θα συγχωρήσει ποτέ την απουσία ενσυναίσθησης. Γιατί στις στάχτες που μένουν πίσω, η αλήθεια που μένει είναι πως η εμπιστοσύνη χτίζεται δύσκολα και γκρεμίζεται εύκολα, όπως ένα δάσος που παραδίδεται στις φλόγες.