Σκέφτεσαι κι εσύ πολύ όταν βρίσκεσαι στον αέρα;
Τι όμορφο να ταξιδεύει κανείς, ειδικά όταν σου δίνεται η ευκαιρία να βρεθείς σε μακρινούς προορισμούς και μέρη τελείως αφοσιωμένα στην θάλασσα και στο πράσινο. Βέβαια όλα αυτά υπό την προϋπόθεση ότι δεν φοβάσαι τις πτήσεις!
Σε μια πρόσφατη πτήση μου λοιπόν προς τις Μαλδίβες σταμάτησα, όπως είναι αναμενόμενο για κάποιον που τρέμει τα αεροσκάφη, να σκέφτομαι τον προορισμό αλλά εστίασα στην διαδρομή. Ένα ταξίδι δέκα ωρών και κυρίως αεροπορικώς μού γέννησε τα συναισθήματα φόβου και ανασφάλειας.
Αυτή η ταραχή μου προκάλεσε αϋπνία και έστρεψε το ενδιαφέρον μου στο μικροσκοπικό κοντινό μου περιβάλλον. Αυτό που μου έκανε πολλή εντύπωση ήταν μια οθόνη στο μπροστινό μέρος του καθίσματος μου.
Η οθόνη αυτή είχε τις πληροφορίες αναγραφόμενες στα Αγγλικά για μένα, στα γερμανικά για τον αριστερό συνεπιβάτη και στα γαλλικά για τον δεξιό. Περιεργάστηκα διακριτικά τους συνεπιβάτες και συνειδητοποίησα ότι μόνο αφότου είχαν περάσει δυο ώρες στον αέρα φιλοτιμήθηκα να τους κοιτάξω. Άλλωστε γιατί να το έκανα;
Δηλαδή αν ήταν ομοεθνείς μου ή τίποτα Γάλλοι αριστοκράτες θα ταξίδευα με μεγαλύτερη ασφάλεια; Αυτομάτως θα διαφορροποιούνταν η πτήση, θα γινόταν πιο ασφαλής ή θα πετούσα με τα δικά μου φτερά;
Αυτό που σκέφτηκα και για το οποίο δεν θα έπρεπε κάν να προβληματιστεί κανείς είναι πώς τα φτερά άλλων δεν υπάγονται απαραιτήτως στην κρίση σου.
Όταν κάτι αναπάντεχο θα συμβεί δεν θα σε συνοδεύει ούτε ο πλούτος, ούτε η Άρια φυλή σου, ούτε η υπέρλαμπρα φυσιογνωμία σου. Ίσως δυο χέρια, μια φωνή, μια χειρονομία ή και το απόλυτο τίποτα.
Όπως είπε και ο Steve Jobs λίγο πρίν πεθάνει, «Υλικά αγαθά που χάθηκαν μπορούν να ξανά βρεθούν. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν μπορεί να βρεθεί όταν χαθεί…η ζωή».
Σίγουρα δεν επέλεξες να γεννηθείς άνθρωπος αλλά είναι στο χέρι σου να φέρεσαι ανθρώπινα.
Από την Αικατερίνη Ουστάλλι