Το ισραηλινό άρθρο έχει εκτενείς αναφορές, εν όψει και της τριμερούς συνόδου
Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις έλαβαν εντολή να σχεδιάσουν – και όχι να «υλοποιήσουν». Ο λόγος, για το φημολογούμενο, με βάση δημοσιεύματα, σχέδιο για τη δημιουργία μιας «κοινής δύναμης επέμβασης» μεταξύ Ελλάδας, Κύπρου και Ισραήλ.
Αυτό αναφέρει το ισραηλινό μέσο Ynet, η οποία σε άρθρο της υπογραμμίζει ότι ούτως ή άλλως «η συνεργασία με την Ελλάδα και την Κύπρο, η οποία ήδη υπάρχει σήμερα, αποτελεί αντίβαρο στην τουρκική εχθρότητα και είναι απαραίτητο ο Ερντογάν να έχει ένα αυτί που να ακούει τον Τραμπ».
Σημειώνεται ότι το άρθρο αυτό συμπίπτει με την αυριανή επίσκεψη που θα πραγματοποιήσει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αύριο στη Ραμάλα, όπου στις 12:30 (τοπική ώρα και ώρα Ελλάδας) θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούντ Αμπάς.
Στη συνέχεια ο πρωθυπουργός θα μεταβεί στην Ιερουσαλήμ, όπου στις 14:30 θα συναντηθεί με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου.Στις 17:45 ο πρωθυπουργός θα συμμετάσχει στην Τριμερή Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Θα ακολουθήσουν δηλώσεις των ηγετών στον Τύπο. Η τριμερής σύνοδος στο ανώτατο επίπεδο θα εκπέμψει μήνυμα εμβάθυνσης της συνεργασίας και της συμπόρευσης για ζητήματα κοινού ενδιαφέροντος και για την σταθερότητα και ασφάλεια στην περιοχή.
Το άρθρο του Ynet συνεχίζει: «Η (ισραηλινή) συνεργασία με την Κύπρο και την Ελλάδα, η οποία περιλαμβάνει κοινές αεροπορικές, χερσαίες και θαλάσσιες ασκήσεις, λαμβάνει χώρα εδώ και αρκετά χρόνια. Παρόλο που το Ισραήλ διέψευσε την αναφορές σε ελληνικό ειδησεογραφικό ιστότοπο σχετικά με την πρόθεση δημιουργίας μιας «κοινής δύναμης επέμβασης », το Ynet έμαθε ότι πολιτικό κλιμάκιο ενημέρωσε τον Ισραηλινό Στρατό για μια τέτοια πρόθεση και μάλιστα εξέδωσε εντολή για έναρξη σχεδιασμού – αλλά δεν έχουν ληφθεί ακόμη πρακτικά μέτρα και ο στρατός αναμένει οδηγίες από τον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου και τον υπουργό Άμυνας Γιεσραέλ Κατζ».
Όπως προστίθεται στο άρθρο του ynet, «είναι κατανοητό γιατί το θέμα αυτό αντιμετωπίζεται με εξαιρετική προσοχή. Το κύριο καθήκον μιας κοινής ελληνο-ισραηλινο-κυπριακής «στρατιωτικής δύναμης επέμβασης» -εάν ποτέ συσταθεί στο μέλλον- θα είναι η αντιμετώπιση της Τουρκίας στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου.
Πρόκειται για την προστασία των συμφερόντων και των ΑΟΖ της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ (καθώς και της Αιγύπτου), ξεκινώντας από όλα όσα σχετίζονται με την εξόρυξη φυσικού αερίου και πετρελαίου και την αλιεία στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου, την οποία η Τουρκία διεκδικεί για τον εαυτό της και την “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”, την οποία οι Τούρκοι ίδρυσαν μετά την εισβολή στο νησί το 1974, προχωρώντας σε έναν αγωγό φυσικού αερίου προς την Ευρώπη που θέλει να κατασκευάσει το Ισραήλ και η Τουρκία αντιτίθεται, και καταλήγοντας σε μια εδαφική διαμάχη που έχει η Ελλάδα με την Τουρκία ως αποτέλεσμα αμοιβαίων διεκδικήσεων μεταξύ των δύο χωρών για κυριαρχία σε πολλά νησιά στα ανοικτά των ακτών της Τουρκίας.
Η Ελλάδα είναι μέλος του ΝΑΤΟ, όπως και η Τουρκία, αλλά η μακροχρόνια έχθρα μεταξύ των δύο χωρών, της οποίας η κυπριακή σύγκρουση αποτελεί κεντρικό μέρος, δεν έχει υποχωρήσει και απειλεί να αναζωπυρωθεί ανά πάσα στιγμή. Ο τουρκικός στρατός – οι χερσαίες δυνάμεις και ιδιαίτερα το ναυτικό – είναι μεγαλύτερος, ισχυρότερος και πιο σύγχρονος από τον ελληνικό. Η σύγχρονη τουρκική στρατιωτική βιομηχανία δίνει επίσης στην Άγκυρα ένα πλεονέκτημα έναντι της Αθήνας.
Αντίθετα, η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία είναι σχετικά αδύναμη. Επομένως, εάν το Ισραήλ ενώσει τις δυνάμεις του με την Ελλάδα και την ελληνική Κύπρο και θέσει τις αεροπορικές και μυστικές δυνατότητες των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων στη διάθεση αυτής της συμμαχίας, αυτό θα μπορούσε να αλλάξει σημαντικά την ισορροπία δυνάμεων στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου εις βάρος της Τουρκίας, και ο Πρόεδρός της, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, θα πρέπει να το σκεφτεί δύο φορές για το αν θέλει να εμπλακεί σε σύγκρουση με τους Έλληνες υπό αυτές τις συνθήκες.
Ποιος είναι ο στόχος του Ισραήλ
Το άρθρο συνεχίζει: «Αλλά ο κύριος στόχος του Ισραήλ σε μια τέτοια πρωτοβουλία είναι να δημιουργήσει μια πλευρική απειλή για την Τουρκία, προκειμένου να περιορίσει τις προσπάθειες του Ερντογάν και των ανδρών του να δημιουργήσουν στρατιωτική παρουσία κοντά στα σύνορα του Ισραήλ στο βορρά και στο νότο. Από την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, η Τουρκία καταβάλλει σημαντική προσπάθεια να επεκτείνει και να εμβαθύνει τη στρατιωτική και πολιτική της παρουσία και τον έλεγχό της στη Συρία.
Μεταξύ άλλων, αυτά περιλαμβάνουν ραντάρ ανίχνευσης και συστοιχίες αεράμυνας, τα οποία θα μειώσουν σημαντικά την ελευθερία αεροπορικής δράσης του Ισραήλ στους ουρανούς του Ιράν, του Ιράκ και της Συρίας – και ως εκ τούτου, η ικανότητα των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων να απειλήσουν την ίδια την Τουρκία θα μειωθεί επίσης, εάν αναπτυχθεί σύγκρουση μεταξύ των χωρών λόγω της ανοιχτά εχθρικής πολιτικής του Ερντογάν απέναντι στο Ισραήλ.
Η παρουσία τουρκικής στρατιωτικής δύναμης στη Λωρίδα της Γάζας, ως μέρος της «Διεθνούς Δύναμης Σταθεροποίησης» (ISF) που πρόκειται να συσταθεί σύμφωνα με το σχέδιο 20 σημείων του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, αποτελεί επίσης απειλή από την οπτική γωνία της Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ αντιτίθεται σθεναρά στη συμμετοχή της Τουρκίας στην ISF, επειδή θα περιόριζε την ικανότητα του Ισραήλ να δράσει στρατιωτικά για να εμποδίσει την στρατιωτική αποκατάσταση της Χαμάς στη Λωρίδα, και επειδή ο Ερντογάν υποστηρίζει τη Χαμάς και τον λαό της. Εάν επιτραπεί στους Τούρκους να συμμετάσχουν στη «δύναμη σταθεροποίησης» (πρόκειται για μια ταξιαρχία που θα αριθμεί περίπου 1.000 άτομα ή περισσότερα), θα μπορούσαν να βοηθήσουν τη Χαμάς να εισάγει λαθραία όπλα και υλικά για την παραγωγή όπλων στη Λωρίδα.
Γι’ αυτό το λόγο ο Ερντογάν προφανώς πιέζει τον Τραμπ να επιτρέψει στον τουρκικό στρατό να συμμετάσχει στη «δύναμη σταθεροποίησης», παρά την σθεναρή αντίθεση του Ισραήλ. Σε αυτό το πλαίσιο, γεννήθηκε προφανώς η “ισραηλινή απειλή” για τη δημιουργία μιας κοινής δύναμης επέμβασης με τους Έλληνες. Μέσω αυτής της συμμαχίας, το Ισραήλ αποτελεί μια αντίπαλη απειλή – στρατιωτική και πολιτική – που θα χρησιμεύσει ως αντίβαρο στις τουρκικές απειλές και την εχθρότητα που μας προβάλλονται από βορρά και νότο.
Το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται να εμπλακεί σε στρατιωτική σύγκρουση με την Τουρκία, αλλά δεδομένης της γραμμής που ακολουθεί ο Ερντογάν και της προσοχής που έχει στον Τραμπ, το Ισραήλ αποτελεί πιθανή πολιτική και στρατιωτική απειλή για την Άγκυρα μέσω μιας πιθανής μελλοντικής ένωσης μιας κοινής δύναμης με τους (χριστιανούς) αντιπάλους του.
Προς το παρόν, αυτή η «δύναμη επέμβασης» είναι απλώς μια ιδέα. Υπάρχει κάποιος αρχικός σχεδιασμός στο Κιριάτ, αλλά τίποτα πέρα από αυτόν. Αυτό που υπάρχει επί τόπου είναι νύξεις για την ίδρυση της δύναμης που κυκλοφορούν στα περιφερειακά μέσα ενημέρωσης, ειδικά στην Ελλάδα. Ο στόχος φαίνεται να είναι να πειστούν οι Τούρκοι να εξετάσουν την πιθανότητα ίδρυσης μιας τέτοιας δύναμης».