Η άλλη όψη του brain drain: Εκείνοι οι γονείς που μένουν πίσω


Πολλοί είναι οι νέοι- και όχι μόνο- που αποφασίζουν να φύγουν στο εξωτερικό με… βαλίτσα τους την ελπίδα προκειμένου να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής, κυρίως αναφορικά με την εργασία.

Τα «καλύτερα μυαλά» πήραν τη γενναία απόφαση να φύγουν και να βρουν τον δρόμο τους έξω από την πατρίδα τους. Μερικοί τα κατάφεραν και ζουν όλα όσα ονειρευόντουσαν, ενώ άλλοι προσπαθούν ακόμα. Μα ο φόβος για το άγνωστο είναι διάχυτος.

Ο φόβος σε «πνίγει»
«Θα με αποδεχτούν; Με ποιους θα κάνω παρέα; Θα αντέξω να πληρώνω όλα μου τα έξοδα ενώ θα σπουδάζω; Πόσο θα μου λείψει ο ήλιος;!», είναι μερικές μόνο από τις σκέψεις που περνούν από τον καθένα ο οποίος ετοιμάζεται να κάνει το μεγάλο βήμα.

Και όλο αυτό αφορά εκείνους. Αλλά υπάρχουν και οι δικοί τους άνθρωποι που αφήνουν πίσω. Γονείς, παππούδες, αδέρφια, φίλοι, εραστές. Και φαντάζει ακόμα πιο δύσκολο για τους ίδιους αν κάποιος επιλέξει να φύγει γύρω στα 40 του με γονείς πάνω 65 ετών.

Στη μάχη της ζωής για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης

Ο Τάσος Ταπεινόπουλος, διεθνολόγος και η σύζυγός του, γιατρός στο επάγγελμα, είναι μέρος του φαινόμενου του brain drain. Πριν από ενάμιση χρόνο, άφησαν την Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη για να ζήσουν στο Μπέρμιγχαμ.

Αναζήτησαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους ίδιους και τα δύο μικρά παιδιά τους. Ο Τάσος εργάζεται ως διαχειριστής συγχρηματοδοτούμενων έργων στο Birmingham City University (BCU). Πίσω όμως, άφησε την ηλικιωμένη μητέρα του.

Ο αποχωρισμός δεν είναι εύκολος
Ευτυχώς η κυρία Μαρίκα, ποντιακής καταγωγής, είναι δυναμική και μπορεί να φροντίζει τον εαυτό της, αν και ο αποχωρισμός δεν είναι εύκολος. «Του είπα πέντε χρόνια αντέχω, για μετά όμως, δεν ξέρω…».

Η μετανάστευση ανθρώπων στην πιο παραγωγική τους ηλικία έχει και την άλλη όψη, αυτή των ηλικιωμένων γονέων, που τις περισσότερες φορές μένουν πίσω μόνοι.

Σοβαρές οι ψυχοσωματικές επιπτώσεις μιας δύσκολης απόφασης
Κατά κανόνα είναι η απόσταση που πονά. Και οι δυο πλευρές έχουν εξάλλου, μεταξύ τους ενδιαφέρον και αγάπη. Όμως, η χαρά όταν βλέπει κανείς την οικογένεια του παιδιού του να είναι ευτυχισμένη, δεν περιγράφεται!

«Πίσω στην Ελλάδα έχω αφήσει μια μάνα, τη Μαρίκα, είναι 77 ετών (κρύβει δύο χρόνια). Η μάνα μου, όταν της ανακοίνωσα πως θα φύγουμε άρχισε να ξεχνάει».

Όπως πρόταξε, και πριν ξεχνούσε, αλλά αυτό το γεγονός επιδείνωσε αισθητά τη κατάσταση της. «Πιστεύω πιο πολύ από το σοκ και την αλλαγή που θα έφερνε αυτό στη ζωή και την καθημερινότητά της».

ΠΗΓΗ


Αφήστε ένα μήνυμα

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ