Η Βερόνικα Αργέντζη βρίσκεται στο Μπάγκειον, ερμηνεύοντας την «Ελένη» του Γιάννη Ρίτσου, σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώτη, ένα έργο-ύμνο προς την ελευθερία.
Η ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή της, μίλησε για τα μηνύματα της παράστασης και για το πώς αυτή αποτελεί καθρέφτη της ελληνικής σημερινής κοινωνίας. Ακόμη εξομολογήθηκε γιατί νιώθει ελεύθερη πάνω στο σανίδι αλλά και αν ένιωσε ποτέ την ανάγκη της δημοσιότητας.
Ο μονόλογος της «Ελένης» αποτελεί καθρέφτη της σημερινής ελληνικής κοινωνίας;
«Είναι διαχρονικός και πάντα θα είναι, δυστυχώς. Πραγματεύεται τη ματαιοδοξία του ανθρώπου και το πόσο δέσμιος είναι σε αυτό ώστε να αποκτήσει αγαθά. Οπότε, φυσικά, είναι ένας μονόλογος που αφορά όλους και σήμερα και αύριο. Νομίζω πως όταν οι θεατές ακούν τα λόγια αυτού του ποιητή, ο οποίος καταθέτει την προσωπική του ανάσα, είναι σαν να υπάρχει μία εξιγνίαση. Εμένα προσωπικά με έχει βοηθήσει το έργο διότι με έχει βάλει να σκεφτώ ότι δεν οδηγούν όλα, μέσα από τον πόλεμο, σε μία λύτρωση, παρά μόνο αν αφεθείς χωρίς αντιστάσεις στην απόκτηση αυτών που σου δίνονται. Αυτό φέρνει την απόλαυση».
Πώς καταφέρατε να προσεγγίσετε τον ρόλο σας;
«Η προσέγγιση δεν υπάρχει σαν προσέγγιση ψυχική. Δουλεύουμε πάνω στον λόγο και αποτυπώνουμε αυτά που γράφει ο ποιητής. Ο Δήμος Αβδελιώδης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο προσέγγισης των κειμένων. Μένει στον λόγο σαν μουσική παρτιτούρα για να μην παίξουμε με το συναίσθημα αλλά να αφουγκραστούμε τον λόγο του συγγραφέα του έργου. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνω εγώ ήταν να το δω με καθαρό βλέμμα και μέσα από άσκηση να κρατήσω τον εαυτό μου για μία ώρα αυστηρά και στρατιωτικά μέσα σε ένα πεδίο ανάγνωσης ώστε να το μεταφέρω στον θεατή. Η δυσκολία είναι ότι το κείμενο είναι ποιητικό».
Είναι δύσκολος ο μονόλογος;
«Είναι αλλά είναι και τόσο μεγάλη η χαρά μέσα μου όταν επικοινωνώ κάτι που αγγίζει την ψυχή μου. Και αυτό το έργο έχει ένα αντιπολεμικό μήνυμα, ένα μήνυμα απέναντι στη ματαιοδοξία, έχει το μήνυμα της ελευθερίας. Για εμένα αυτό είναι καύσιμο, μου δίνει δύναμη. Ομολογώ ότι σε καθημερινή βάση το περνώ δύο και τρεις φορές».
Νιώθετε ελεύθερη πάνω στο σανίδι;
«Δεν ξέρω αν ήμουν συνέχεια στο παιχνίδι του θεάτρου, όλα τα χρόνια χωρίς διαλείμματα, αν θα είχα αυτό το πάθος. Και αν το κοιτούσα σε τελείως επαγγελματική βάση. Φυσικά και θα ήθελα να βιοπορίζομαι από αυτό και μόνο, αλλά αυτό ίσως σε κάνει να χάσεις την ελευθερία και το πάθος που έχεις. Εγώ θα μπορούσα να παίξω παντού. Το ιδανικό μου ήταν να παίξω σε γειτονιές σε αλάνες. Σε περιοχές που οι άνθρωποι δύσκολα θα διαθέσουν τον χρόνο τους και το εισιτήριο τους για να δουν .θέατρο. Αυτή είναι η ελευθερία του θεάτρου».
Η τηλεόραση σας έχει λείψει; Γιατί σας βλέπουμε κυρίως σε θεατρικές παραστάσεις…
Όχι, ούτε το θέατρο μου έλειπε όταν δεν έκανα, γιατί είμαι πολύ δημιουργικός άνθρωπος. Ό,τι έχει να κάνει με την τέχνη με αφορά. Να είναι, όμως, κάτι που να μου αρέσει. Στην τηλεόραση κάποια στιγμή είχε γίνει πολύ επαγγελματικό το τοπίο και δεν ήθελα να βρίσκομαι στο κάδρο αυτό. Θέλησα να βγάλω τον εαυτό μου έξω από αυτό γιατί δεν ταίριαζα. Εάν ήμουν μέρος ενός πίνακα που τον αποτελώ χωρίς να φωνάζει, θα το απολαύσω και θα είμαι. Δεν χρειάζεται να κάνω «έκπτωση» για να βγάλω παραπάνω χρήματα».
Νιώσατε ποτέ την ανάγκη της δημοσιότητας;
«Καθόλου! Εγώ δεν μπορώ να αρνηθώ εύκολα αν μου ζητήσουν μία συνέντευξη. Είχα αγάπη και σύνδεση με τον δημοσιογραφικό κόσμο και εκτίμηση. Μπορούσα να μιλήσω καινά επικοινωνήσω ό,τι είχα στο μυαλό μου. Μου δινόταν απλόχερα η «δημοσιότητα». Και από τη στιγμή που γίνεσαι ηθοποιός, πρέπει να μάθεις να το χειρίζεσαι. Δεν μου άρεσε που παλιά κυκλοφορούσα στον δρόμο και με γνώριζαν. Δεν ήταν από τις αγαπημένες μου καταστάσεις αυτό. Η έκθεση του ηθοποιού εμπεριέχει τη δημοσιότητα, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός μου και η ζωή μου το δείχνει αυτό. Δεν είχα καμία ανάγκη ούτε από δόξα ούτε από προβολή. Αγαπώ τη ζωή και την ύπαρξη της», λέει στο my tv.
Πηγή: www.gossip-tv.gr