Ο όρος «επαγγελματική εξουθένωση» (burnout) χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά για να περιγράψει μια κατάσταση εξάντλησης των επαγγελματιών ψυχικής υγείας στο εργασιακό τους περιβάλλον.
Καθόρισε την κατάσταση αυτή ως «αδυναμία για επίδοση ή , λόγω υπερβολικών απαιτήσεων που αφορούν την ενέργεια, τη δύναμη ή τις δυνατότητες».
Γράφει ο Γεώργιος Ι. Κουτσούκος – Δικηγόρος – LL.M Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Περισσότερο ευάλωτοι να αναπτύξουν επαγγελματική εξουθένωση είναι οι αφοσιωμένοι και οι απορροφημένοι από την εργασία τους, εκείνοι δηλαδή που αισθάνονται τόσο μια εσωτερική πίεση να προσφέρουν, όσο και μια εξωτερική να αποδώσουν. Επιρρεπής στην εξουθένωση είναι ο «αφοσιωμένος εργαζόμενος» (dedicated) ο οποίος αναλαμβάνει υπερβολικά πολλή δουλειά, ο «υπερ-δεσμευμένος εργαζόμενος» (overcommitted), του οποίου η ζωή έξω από την εργασία δεν δίνει ικανοποίηση και ο «αυταρχικός εργαζόμενος» (authoritarian), ο οποίος νιώθει ότι κανείς άλλος εκτός από αυτόν δε μπορεί να κάνει τη δουλειά με την ίδια αποτελεσματικότητα.
Άλλοι επιστήμονες περιγράφουν την επαγγελματική εξουθένωση ως την «προοδευτική απώλεια του ιδεαλισμού, της ενέργειας και του σκοπού, η οποία βιώνεται από ανθρώπους που εργάζονται σε επαγγέλματα προσφοράς, ως αποτέλεσμα της εργασίας τους».