Το καλοκαίρι και η οδήγηση σημαίνουν δύο πράγματα: εξορμήσεις και ζέστη. Κι αν το πρώτο είναι απολύτως επιθυμητό και αγχολυτικό, το δεύτερο επιφέρει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Συν την γενικότερη ανεμελιά που μας διακατέχει στην διαδρομή προς την παραλία. Προκειμένου αυτή να μην εξελιχθεί σε αμέλεια και προκαλέσει προβλήματα, αλλά και γενικότερα να απολαμβάνουμε τις καλοκαιρινές μας διαδρομές, εφαρμόζουμε μια σειρά από απλά, αλλά πέρα για πέρα σημαντικά βήματα.
– Τις περισσότερες των περιπτώσεων, ειδικά αν έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο στον ήλιο, μπαίνουμε και η ζέστη είναι αποπνικτική στο εσωτερικό. Αν κάνουμε το λάθος να ανοίξουμε στο full τον κλιματισμό με κλειστά παράθυρα, ζητάμε από τον κρύο αέρα να ψύξει τον «φούρνο». Χώρια που η μέγιστη ροή από τους αεραγωγούς, σε «πνίγει» ακόμα περισσότερο. Ανοίγουμε όλα τα παράθυρα για περίπου 2 λεπτά, ώστε να αεριστεί η καμπίνα, να πέσει η θερμοκρασία και να γίνει η δουλειά του κλιματιστικού -και η ζωή μας- ευκολότερη.
– Αποφεύγουμε το look παραλίας στο τιμόνι. Οι σαγιονάρες, εκτός του ότι αλλοιώνουν την αίσθηση των πεντάλ, μπορούν πανεύκολα να γλιστρήσουν ή να σκαλώσουν. Για αυτό και σε πολλές χώρες η χρήση τους κατά την οδήγηση, τιμωρείται. Επίσης, η παραμονή στα καθίσματα με μαγιό ή και χωρίς μπλούζα, πέρα από τον ιδρώτα/θαλασσινό νερό που τα ποτίζουν, εγκυμονούν εγκαύματα και σημάδια από την ζώνη ασφαλείας. Οπότε τουλάχιστον μια φανέλα κατά την οδήγηση και πετσέτα ή ειδικά καλύμματα στα καθίσματα.
– Απαγορεύονται οι υπεράριθμοι επιβάτες. Εδώ την πληρώνουν κυρίως παιδιά, τα οποία μεταφέρονται σωρηδόν σε αγκαλιές γονέων και κηδεμόνων. Αντιστοιχούμε τους επιβάτες στις ζώνες ασφαλείας. Ούτε ένας παραπάνω από το μέγιστο επιτρεπόμενο όριο. Επίσης, για πιο ευχάριστα ταξίδια, προσαρμοζόμαστε ανάλογα την ευρυχωρία. Αν, για παράδειγμα, το αυτοκίνητο είναι 5θέσιο, αλλά για να μεταφέρουμε τον πέμπτο επιβάτη πρέπει να γίνουν «σαρδέλες» οι πίσω, καλύτερα να τον «θυσιάσουμε». Προφανώς το ίδιο ισχύει για τετραθέσια κατ’ όνομα, στα οποία το πίσω κάθισμα μετά βίας φιλοξενεί παιδιά.
– Πίνουμε υγρά. Γενικά οδήγηση και κατανάλωση φαγητού ή ποτών (όχι αλκοόλ, εξυπακούεται) δεν ενδείκνυνται, ωστόσο το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ενυδάτωσης αναφέρει πως ένας αφυδατωμένος οδηγός έχει την ίδια ταχύτητα αντίληψης με κάποιον που έχει καταναλώσει 8 ποτήρια κρασί. Οπότε έχουμε ένα μπουκάλι νερό πρόχειρο.
– Χέρια – πόδια εντός αυτοκινήτου. Η ανεμελιά που αναφέραμε, πολλές φορές οδηγεί τους επιβάτες σε «νιρβάνα» χαλάρωσης, με αποτέλεσμα να παίρνουν στάσεις που εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους. Πόδια στο ταμπλό ή, ακόμα χειρότερα, εκτός αυτοκινήτου μπορεί να οδηγήσουν σε τραυματισμό ακόμα και σε δυνατό φρενάρισμα – πόσω μάλλον σε τυχόν σύγκρουση. Επίσης, οι οδηγοί τείνουν να διατηρούν το αριστερό χέρι έρμαιο του αέρα (το γνωστό «ταριφόχερο»). Πέρα από το γεγονός ότι το τιμόνι προϋποθέτει δυο χέρια, η περιήγηση σε στενούς επαρχιακούς δρόμους και γραφικά σοκάκια μπορεί να φέρει σε επαφή το χέρι σε επαφή με πάσης φύσεως εμπόδιο (αντίθετα διερχόμενο όχημα, πάσαλο, δέντρο κοκ).
– Διατηρούμε την ένταση της μουσικής σε φυσιολογικά επίπεδα. Παρεΐστικη ατμόσφαιρα, ξεγνοιασιά και πολλά ακόμα ευχάριστα επικρατούν στο αυτοκίνητο κατά την διαδρομή προς την παραλία, αλλά δεν χρειάζεται (και δεν επιτρέπεται) να μετατραπεί σε club. Η προσοχή του οδηγού πρέπει να να μένει απερίσπαστη στον δρόμο.
– Μένουμε ψύχραιμοι. Είπαμε, για μπάνιο ή εκδρομή πηγαίνουμε, δεν χρειάζεται εκνευρισμός. Ακόμα κι αν στην διαδρομή συναντήσουμε κίνηση ή δούμε ότι στο πάρκινγκ της παραλίας επικρατεί το αδιαχώρητο, δεν χαλάμε «την ζαχαρένια μας». Βάζουμε ένα χαλαρωτικό τραγούδι -με την ένταση σε νορμάλ πλαίσια, όπως αναφέραμε- και απολαμβάνουμε την απόδραση από το κλείνον άστυ.