«Η περαίωση των φορολογικών εκκρεμοτήτων δεν αποτελεί θεωρητικά την ιδανικότερη επιλογή για την αύξηση των εσόδων. Υπό τις παρούσες συνθήκες ωστόσο, η πολιτική αυτή θα αποδειχθεί χρήσιμη, αν συνοδευθεί από ουσιαστικό εκσυγχρονισμό και αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος για την εφαρμογή νέων πρακτικών και αποτελεσματικών μεθόδων σύλληψης της φοροδιαφυγής». Η συγκεκριμένη αναφορά εμπεριεχόταν στην Ενδιάμεση Έκθεση της Τράπεζας Της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική 2010 που είχε δημοσιευθεί στα τέλη του Οκτωβρίου 2010. Σε ελεύθερη απόδοση θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Η ΤτΕ σχολίαζε την περαίωση που θεσπίσθηκε επί υπουργίας Γιώργου Παπακωνσταντίνου με το Ν.3888/2010 και αφορούσε στη διευθέτηση των εκκρεμουσών φορολογικών υποθέσεων των χρήσεων μέχρι και 31/12/2009. Η περαίωση αυτή είχε εισφέρει στα κρατικά ταμεία πάνω από 1,5 δισ. ευρώ, σε μια δύσκολη δημοσιονομικά περίοδο.
Η εν λόγω περαίωση ήταν η 8η μέσα σε ένα διάστημα 32 ετών. Η πρώτη καταγεγραμμένη περαίωση πραγματοποιήθηκε το 1978 από τον τότε υπουργό Οικονομικών Θανάση Κανελλόπουλο. Και ακολούθησαν και άλλες το 1988, το 1991, το 1994, το 2002, το 2004, το 2008 και η τελευταία το 2010.
Έπρεπε να περάσει μια δεκαετία για να τεθεί ξανά από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ζήτημα φορολογικής περαίωσης. Αυτό έγινε διότι οι θεσμοί δεν ήταν θετικοί στις διευθετήσεις εξπρές φορολογικών υποθέσεων και διότι ουσιαστικά θεωρούσαν και θεωρούν τις περαιώσεις ως παραδοχή πως η φορολογική διοίκηση δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Ωστόσο, η κυβέρνηση έφερε ξανά στο τραπέζι την περαίωση ως «μέτρο- παρέμβαση» ικανό να κλείσει το όποιο δημοσιονομικό κενό βλέπουν οι θεσμοί για το 2020.
Αυτό που μας έχουν δείξει οι φορολογικές περαιώσεις είναι πως πλέον στη συνείδηση των φορολογουμένων αποτελούν μια πρακτική που όλοι θεωρούν πως θα εφαρμοσθεί από κάποια κυβέρνηση – αργά ή γρήγορα- . Η προσδοκία αυτή περιορίζει τη φορολογική συνέπεια και ενθαρρύνει την φοροαποφυγή.