Δεν είναι μόνο κακός αλλά και πολύ επικίνδυνος ο δρόμος που θα δείτε και θα σας πούμε σε ποια περιοχή ανήκει
Οι οδηγοί ανά τον κόσμο παραπονιούνται για τα οδικά δίκτυα. Το ίδιο ισχύει και για τον παρακάτω δρόμο. Δεν υπάρχει χειρότερος και μάλιστα αυτό το λέμε και με αποδείξεις. Υπάρχει μία ταμπέλα που προειδοποιεί ότι κατά μήκος του οδοστρώματος γίνονται πολλά τροχαία ατυχήματα.
Το αιώνιο πρόβλημα
Οι κακοί δρόμοι είναι αυτό που ο καθένας μας έχει να αναθεματίζει σε καθημερινή βάση. Είναι το συνεχόμενο άγχος του. Τόσο η κίνηση στους δρόμους όσο και το κάκιστο οδόστρωμα είναι τα κύρια θέματα έντασης στην καθημερινότητα.
Στην χώρα μας αυτό το πρόβλημα παραμένει άλυτο και ίσως να παραμείνει εάν η πολιτεία δεν λάβει μέτρα. Τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα, όσο και στα επαρχιακά δίκτυα καθημερινά προκαλούνται ατυχήματα και εξαιτίας των οδηγών αλλά και εξαιτίας της κακής ποιότητας του οδοστρώματος.Για τους Χαλκιδέους είναι απλά ένα στοιχείο της καθημερινότητας το οποίο υπάρχει στις ζωές τους.
Ο συγκεκριμένος δρόμος είναι στενός και γίνεται ιδιαίτερα επικίνδυνος όταν βρέχει.
Την επόμενη φορά που θα ξαναπεράσεις, να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα!
Η ιστορία της Χαλκίδας που πρέπει να ξέρεις
Το 1204, όπως διαβάζουμε στο wikipedia.org, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, η Εύβοια δόθηκε ως φέουδο στον Φλαμανδό ιππότη Ζακ ντ’ Αβέν (Jacques d’ Avesnes) για λίγο, καθώς αργότερα χωρίστηκε σε τρία μέρη και το καθένα δόθηκε σε Λομβαρδούς ιππότες: στον ντελλε Κάρτσερι (Delle Carceri), στον Πεκοράρι (Pecorari) και η βαρωνία της Χαλκίδας (Negroponte) στον Γκιμπέρτο Α΄ ντα Βερόνα. Αυτοί ήταν οι ονομαστοί τριτημόριοι. Τον Γκιμπέρτο Α’ διαδέχθηκε ο γιος του Γουλιέλμος Α’ και αυτόν ο γιος του Γουλιέλμος Β’. Τα χρόνια της Φραγκοκρατίας είναι χρόνια ακμής για τη βαρωνία της Χαλκίδας τόσο λόγω του ανεπτυγμένου εμπορίου, όσο και από την κατεργασία της πορφύρας και τη λειτουργία των τραπεζικών οργανισμών των Βενετών. Σταδιακά η εξουσία της Εύβοιας πέρασε στη Βενετία και ο βάιλος διοικούσε το νησί.
Μετά την ανακατάληψη μάλιστα της Κωνσταντινούπολης το 1261, ο λατίνος πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης εγκαταστάθηκε στη Χαλκίδα. Στα χρόνια αυτά ως το 1470, που η πόλη πέρασε στους Τούρκους, έμεινε στα χέρια των Βενετών κυρίων της και δεν ήταν λίγες οι φορές που υπέφερε από τους πειρατές.
Υπήρχαν και οι πειρατές
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας λόγω της επίκαιρης θέσης της κατέστη έδρα του Καπουδάν Πασά και το Πασαλίκι του Εγρίπου ήταν διοικητική διαίρεση που συμπεριελάμβανε όλη σχεδόν τη Στερεά Ελλάδα. Στην περίοδο εκείνη ως τον 17ο αιώνα περίπου ο πλούτος της Εύβοιας προσείλκυε την εγκατάσταση σε αυτήν αγάδων, αλλά παράλληλα πολλές φορές υπήρξε και στόχος πειρατικός.
Στα τέλη του 17ου αιώνα πολιορκήθηκε η Χαλκίδα από το γνωστό βενετό ναύαρχο Μοροζίνι, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κατά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης το 1821 και παρά το γεγονός ότι το νησί της Εύβοιας έγινε θέατρο πολλών μαχών, οι ισχυρές τουρκικές δυνάμεις που βρίσκονταν στο νησί δεν επέτρεψαν την οριστική του απελευθέρωση. Από τον τουρκικό ζυγό απαλλάχθηκε οριστικά με την παράδοση της Χαλκίδας στις 7 Απριλίου 1833 και της Καρύστου δύο μέρες αργότερα για να ενταχθεί στα όρια του νεοϊδρυθέντος ελληνικού κράτους.
Πηγή: newse.gr