Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία σε καιρό ειρήνης να απουσιάζει ο λαός από τον εορτασμό της διπλής επετείου εκείνης. Της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 με κατορθώματα λαμπρά και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου που μας παραστέκεται και αγρυπνά.
του Κώστα Χρονόπουλου (Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)
Απουσίαζε (σωματικά) ο λαός, συγκυριακά ήταν όμως, ωσεί παρών στο Σύνταγμα, ψυχικά. Βρίσκονταν μέσα στο πιλοτήριο με τον πιλότο τον ηρωικό, εκφωνώντας μαζί του το ελληνόπρεπο μήνυμα το συγκλονιστικό.
Ρίγος διαπέρασε το κορμί μου σαν άκουσα τον Ύμνο τον Εθνικό.Φούσκωσαν τα πνευμόνια από ζείδωρο αέρα ελληνικό. Κτύπησε δυνατά η καρδιά λες και βρισκόμουνα εκεί, ενώ άκουγα εκατομμύρια φωνές να τον ψέλνουν όλοι μαζί.
Δεν ήταν κάποια παρακουσία, ήταν πραγματική, χειροπιαστή ουσία. Ήταν σύσσωμος ο Ελληνισμός στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, για να τιμήσει όσους θυσιάστηκαν, τον κάθε πατριώτη.
Όχι δεν λυπάμαι που δεν πήρα μέρος στον εορτασμό μου αρκεί που μέσα μου ηχούσαν τα καριοφίλια, το 21 το ξακουστό. Έμεινε στο σπίτι το κορμί, μα όχι η ψυχή, που πετάχτηκε μέχρι την πλατεία Συντάγματος την ονομαστή.
Αν (ξανα) χρειαστεί θα απουσιάσουμε από την παρέλαση και πάλι, όταν το πατριωτικό μας καθήκον θα το επιβάλλει. Θα (ξανα) ζωστούμε τ’ άρματα τα ευλογημένα για να (ξαναζήσουμε) τα χρόνια εκείνα, τα δοξασμένα.
ΥΓ Είναι ύψιστη, ανυπέρβλητη τιμή για την Πατρίδα, την Ελλάδα μας , κανείς να θυσιαστεί. Ενωμένοι, άγρυπνοι φρουροί στις εθνικές επάλξεις, αφού δεν γίνεται το πεπρωμένο του Ελληνισμού ν’ αλλάξεις.