Το σκηνικό του κόσμου, λίγο πριν το ξέσπασμα τής παγκόσμιας κρίσης το Σεπτέμβριο του 2008, όπως το αποτύπωσε σε ένα άρθρο του ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών 2001), με τίτλο “ Έλλειψη σε μια εποχή αφθονίας” που δημοσιεύτηκε στις 15 Ιουνίου 2008: Εξεγέρσεις ανέργων στην Αφρική. Σε ολόκληρο τον κόσμο, οι διαμαρτυρίες ενάντια στην αύξηση των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων αυξάνονται… Οι πολιτικοί θέλουν να ανταποκριθούν στις νόμιμες ανησυχίες των ψηφοφόρων τους, αλλά δεν ξέρουν τι να κάνουν. Δεν μπορεί κανείς να αγνοεί απλώς τις εκκλήσεις όσων υποφέρουν…
γράφει ο Κώστας Καβάσης
“Ορίστε! Ο μισθός των εργατών που θέρισαν τους αγρούς σας, ο οποίος όμως κατακρατείται από εσάς, κραυγάζει και οι επικλήσεις για βοήθεια από μέρους των θεριστών έχουν φτάσει στα αφτιά του Θεού των στρατευμάτων. Έχετε ζήσει με πολυτέλεια πάνω στη γη και έχετε επιδιώξει αισθησιακή απόλαυση. Έχετε παχύνει τις καρδιές σας στην ημέρα της σφαγής. Έχετε καταδικάσει, έχετε δολοφονήσει τον δίκαιο. Δεν σας εναντιώνεται αυτός” (Ιακ.5:4).
…Δεδομένης της τεράστιας αύξησης της ανισότητας στις περισσότερες χώρες… η ανάπτυξη ωφέλησε μόνο τους λίγους στην κορυφή. Τα χρηματοοικονομικά προϊόντα που δημιουργούνται δεν διαχειρίζονταν τον κίνδυνο, ενίσχυσαν τον κίνδυνο. Ήταν τόσο αδιαφανή και περίπλοκα που ούτε η Wall Street ούτε οι οίκοι αξιολόγησης μπορούσαν να τα αξιολογήσουν σωστά.
1) Τα πονηρά έργα αυτού του κόσμου παίρνουν φωτιά «η πονηρία άναψε σαν φωτιά»
Ο κόσμος και ιδιαίτερα ο ανεπτυγμένος δυτικός ψευδοχριστιανικός κόσμος, απολάμβανε μια μακρά και άνευ προηγουμένου περίοδο αδιατάρακτης ειρήνης και ασφάλειας, ξεγνοιασιάς, ευθυμίας και μεγάλου πλούτου «αφθονία αγαθών», μια ευμάρεια που προήλθε κυρίως από την υφαρπαγή των πόρων και της εκμετάλλευσης των λαών του Τρίτου Κόσμου. Ο Θεός όμως είχε προβλέψει ότι η ευημερία των πλουσίων δεν θα διαρκούσε: όταν ο πλούτος των πονηρών φτάσει στο αποκορύφωμα, θα τους κυριεύσει ανησυχία όλες οι δυστυχίες θα πέσουν πάνω τους «τα πλούτη τους δεν θα μπορέσουν να τους γλιτώσουν». Ο Θεός είχε προσδιορίσει έναν καιρό κατά τον οποίο θα εγείρονταν για κρίση, για να ζητήσει λογαριασμό από τον κάτοικο αυτής της γης για το σφάλμα του: «εξαιτίας της λεηλασίας των ταλαιπωρημένων, εξαιτίας του στεναγμού των φτωχών, τώρα θα εγερθώ». Η αποκάλυψη αυτού του καιρού ήρθε με το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης το 2008. Πράγματι, το ξαφνικό σπάσιμο της παγκόσμιας κερδοσκοπικής φούσκας το 2008, πυροδότησε την κρίση των πονηρών έργων (του άπληστου συστήματος τεχνητού πλουτισμού) αυτού του κόσμου. Έτσι το Σεπτέμβριο του 2008, το λαμπερό σκηνικό αυτού του κόσμου αλλάζει, όταν εξαιτίας της αποκάλυψης του πλήθους της ανομίας, η γη παίρνει φωτιά «κάτι σαν φωτιά είναι αυτό που έχετε συσσωρεύσει, στις τελευταίες ημέρες» (ο συγκεντρωμένος με βία και λεηλασία πλούτος της γης). Η κρίση ήρθε λοιπόν και αποκάλυψε το καταφύγιο του ψέματός: ότι ο υπερβολικά μεγάλος πλούτος του κόσμου είναι στα χαρτιά και μόνο, ένα ανθρώπινο τέχνασμα, ένα κόλπο αριθμών «Έστησαν καταστροφική παγίδα, ανθρώπους πιάνουν».
Ωστόσο, η έλευση των (κακών) ειδήσεων για τον κόσμο, προμηνύει την έλευση των καλών νέων για εκείνους που υποφέρουν άδικα από αυτόν: Καθώς αυτά θα αρχίσουν να γίνονται, ανορθωθείτε και σηκώστε τα κεφάλια σας, επειδή πλησιάζει η απελευθέρωσή σας.
2) Τα Έθνη εναντιώνονται στη Βασιλεία του Χριστού
Δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης, στις 15 Νοεμβρίου του 2008, οι πολιτικοί ηγέτες των πιο κραταιών Εθνών της γης (Great 20) συγκεντρώνονται (παίρνουν εξουσία ως G20) για να αντιμετωπίσουν την κρίση τους. Αντί να διορθώσουν όμως τη στρεβλή πορεία που τους οδήγησε στην κρίση, οι βασιλείς/ηγέτες της γης «έχουν μία σκέψη» να πολεμήσουν υπέρ της διατήρησης των πονηρών τους έργων. Στο πλευρό τους μάχονται και οι λαοί, καθώς οι ηγέτες με μηχανορραφίες και με ψευδείς προσδοκίες «και προσπαθούν να γιατρέψουν τη συντριβή του λαού μου επιπόλαια λέγοντας: “Υπάρχει ειρήνη! Υπάρχει ειρήνη!” ενώ δεν υπάρχει ειρήνη», πείθουν τους λαούς να θυσιάσουν τα πάντα για τη διατήρηση τού κόσμου τους: Γιατί γέμισαν τα έθνη ταραχή και οι λαοί στοχάστηκαν μάταια πράγματα; «η γη πήρε φωτιά και ο λαός θα γίνει τροφή για τη φωτιά.., Δείτε! Οι λαοί θα μοχθήσουν εντελώς μάταια και οι εθνότητες απλώς και μόνο για τη φωτιά και θα αποκάμνουν» (Ιερ.51:58). Με τη στάση τους, τα Έθνη δείχνουν ότι απαρνούνται «Δεν πρόκειται να δώσουμε προσοχή» κι εναντιώνονται στη Βασιλεία του Χριστού, η οποία έρχεται στην πραγματικότητα να ελέγξει «επιστρέψτε μέσω του ελέγχου μου» και να προειδοποιήσει τα Έθνη για την καταστροφική οδό που ακολουθούν. Σε αυτό βέβαια συνίσταται και η κατάκριση τού κόσμου: στο ότι ο κόσμος δεν μετάνιωσε για τα πονηρά του έργα αλλά εμμένει σε αυτά (Παροιμ. 1:22, Μιχ. 3:9). «Και είδα τους βασιλιάδες της γης και τα στρατεύματά τους συγκεντρωμένα για να πολεμήσουν με τον αναβάτη του αλόγου (τον Χριστό) και με το στράτευμά του».
3) Η Βασιλεία του Χριστού θα εξηγήσει καθαρά στα Έθνη τι είναι δικαιοσύνη: κρίνει και πολεμάει με δικαιοσύνη κάνοντας ανταπόδοση του κακού που προξένησαν με το να υποστούν καταστροφή στην πορεία της καταστροφής τους… Θα τους κρίνω όπως έκριναν και εκείνοι… Γι’ αυτό, θα φάνε από τους καρπούς της οδού τους.
Μετά από δώδεκα χρόνια μάχης είναι φανερό ότι τα Έθνη χάνουν τον πόλεμο με την κρίση τους. Μερικά θαυμαστά σημεία και δυναμικά έργα που επιτελεί η κρίση/αντιδικία της Βασιλείας του Χριστού με τα Έθνη, είναι: Τα Έθνη αντιδρούν με οργή απέναντι στην ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου που φέρνει η κρίση, γεγονός που επιβεβαιώνει την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Χριστού στη γη: «πήρες τη μεγάλη σου δύναμη και άρχισες να βασιλεύεις. Αλλά τα έθνη οργίστηκαν, και ήρθε η οργή σου και ο προσδιορισμένος καιρός…». Ακόμη, το γεγονός πως όσο βαθαίνει η κρίση οι εχθροί της Βασιλείας του Χριστού (οι βασιλείς/ηγέτες των Εθνών) γίνονται όλο και πιο ανίσχυροι, γίνονται «υποπόδιο των ποδιών του Χριστού», και οι κυβερνήσεις τους πιο ασταθείς και αδύναμες «καθυποτάσει τα Έθνη», αποτελεί φανερή απόδειξη της υπερίσχυσης της Βασιλείας του Χριστού, έναντι της βασιλείας του κόσμου (της ανθρώπινης διακυβέρνησης). Τα πολύτιμα πράγματα αυτού του κόσμου και οι κάτοχοι τους υπόκειται σε μια διαρκή αποσύνθεση και εξευτελισμό «όλοι τους σαν ένδυμα θα φθαρούν». (Ησ. 10:17, 26:5, Ψαλμ. 102:26, Αποκ. 18:4). Σε πλήρη εκπλήρωση λοιπόν του Λόγου, η κρίση της Βασιλείας του Χριστού έχει έρθει ξαφνικά «σαν κλέφτης τη νύχτα», σε έναν ανυποψίαστο/ανέμελο κόσμο «προσέχετε να μην σας αιφνιδιάσει εκείνη η ημέρα σαν παγίδα», με τον Χριστό να αφαιρεί και να διαλύει τα περιουσιακά στοιχεία ενός ασεβή, αμαρτωλού και αμετανόητου καταστροφικού κόσμου: «κανείς δεν μπορεί να μπει στο σπίτι (τον κόσμο) ενός δυνατού άντρα (του Διαβόλου) και να κλέψει τα υπάρχοντά του αν ένας πιο ισχυρός από αυτόν (ο Χριστός), δεν τον δέσει πρώτα, μόνο τότε μπορεί να λεηλατήσει το σπίτι του»… «Ιδού! Έρχομαι σαν κλέφτης», λέει ο Χριστός (Ιώβ 20:15, Ησ. 13:6, Μαρκ. 3:27). Πράγματι, τα ισχυρά Έθνη βιώνουν σήμερα μια πρωτόγνωρη (εν καιρώ ειρήνης) απώλεια και διάλυση τού συστήματος πραγμάτων τους:
Σε πολλές χώρες η πραγματική οικονομία έχει καταρρεύσει. Το παγκόσμιο χρέος από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα, αντί να μειωθεί, αυξήθηκε κατά 100τρις$, «Αλίμονο σε εκείνον που πληθαίνει ό,τι δεν είναι δικό του—ως πότε!—και ο οποίος κάνει βαρύ το χρέος εναντίον του εαυτού του!». Πολλά κράτη αποσύρονται από διεθνής (ειρηνευτικές, κλιματικές, μεταναστευτικές κ.α) συμφωνίες και συνθήκες. Οι εμπορικές, οικονομικές, νομισματικές, θρησκευτικές και πολιτικές συρράξεις/κρίσεις, κρίσεις πόρων (πετρελαίου) μεταξύ των κρατών και διεθνών οργανισμών διευρύνονται. Οι κυβερνητικές κρίσεις έχουν αυξηθεί. Επίσης, αυξάνονται οι κοινωνικές εκρήξεις και η εμφάνιση κινημάτων πολιτικής και κοινωνικής διαμαρτυρίας: κινήματα των Αγανακτισμένων σε Ισπανία και Ελλάδα, το Occupy στις ΗΠΑ, η Αραβική Άνοιξη στην Αφρική, κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία, διαδηλώσεις στη Χιλή, στο Χονγκ Κονγκ, τον Λίβανο, τον Ισημερινό, την Καταλονία, κ.α), διαμαρτυρίες που οφείλονται στην και όλο πιο άνιση κατανομή του παραγόμενου πλούτου σε βάρος των εργαζομένων, με αποτέλεσμα τη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών και την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης. Η εσφαλμένη διαχείριση της παγκόσμιας κρίσης έχει οδηγήσει στη φτωχοποίηση των λαών, την κρίση του κλίματος και του περιβάλλοντος «θα καταστρέψει (ο Θεός) εκείνους πού καταστρέφουν τη γη», τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και το διχασμό των ανθρώπων: και επειδή θα αυξηθεί η ανομία, η αγάπη των περισσοτέρων θα ψυχρανθεί. Ακόμη και οι κρίσεις της δημόσιας υγείας, όπως της γρίπης των χοίρων Η1Ν1 το 2009, του Ebola και του Covit 19, έχουν σχέση με την άνομο μολυσματικό εμπόριο τού ανθρώπου «εξαιτίας του αμείλικτου σπαθιού, θα γυρίσει ο καθένας στον λαό του, θα φύγει ο καθένας για τη γη του.., Δείτε! Συμφορά θα προχωρεί από έθνος σε έθνος». Τέλος, ο τρόμος της συμφοράς που προκαλεί η επιδείνωση της κρίσης του συστήματος, και οι αλλεπάλληλες αποκαλύψεις σκανδάλων διαφθοράς (Wicky Leaks, Euribor, εκκλησιαστικά, σεξουαλικά και οικονομικά σκάνδαλα στο χώρο της τέχνης και του αθλητισμού), συμβάλλουν στο να χάνεται όλο και περισσότερο η εμπιστοσύνη των ανθρώπων σε αυτό «στέκονται σε απόσταση φοβισμένοι από τον βασανισμό του», όσο η κρίση θα αποκαλύπτει βαθμιαία τη γύμνια, την αδυναμία και τη σαπίλα του.
4) Ο κόσμος, το βασίλειο του Διαβόλου
Μοιχαλίδες, δεν γνωρίζετε ότι η φιλία με τον κόσμο είναι έχθρα με τον Θεό; Όποιος, λοιπόν, θέλει να είναι φίλος του κόσμου καθιστά τον εαυτό του εχθρό του Θεού…, Αν κανείς αγαπάει τον κόσμο, η αγάπη για τον Πατέρα δεν είναι σε αυτόν. Και μη διαπλάθεστε σύμφωνα με αυτό το σύστημα πραγμάτων…, Μην αγαπάτε ούτε τον κόσμο ούτε τα πράγματα που είναι μέσα στον κόσμο. Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται στην εξουσία του πονηρού: «ο Διάβολος πήρε τον Χριστό σε ένα ασυνήθιστα ψηλό βουνό και του έδειξε όλα τα βασίλεια του κόσμου και τη δόξα τους και του είπε: «Όλα αυτά θα σου τα δώσω, αν πέσεις κάτω και κάνεις μια πράξη λατρείας προς εμένα». Πραγματικά, τι ωφελεί τον άνθρωπο να κερδίσει όλο τον κόσμο και να ζημιωθεί την ψυχή του; …ο κόσμος παρέρχεται όπως και η επιθυμία του κόσμου.
5) Ένας κόσμος ένα με τον Διάβολο
Καθώς ο χριστιανικός κόσμος μεγαλύνθηκε σε δύναμη και πλούτο, οι άνθρωποι θαύμασαν την μεγάλη και λαμπερή εικόνα που απέκτησε ο κόσμος, σε τέτοιο βαθμό, που έκαναν για το εαυτό τους είδωλο και θεό τη μεγαλειώδη εικόνα του κόσμου με τα πράγματά του. Και λάτρεψαν οι άνθρωποι τη μεγάλη εικόνα του κόσμου και μέσω του ένδοξου κόσμου που έφτιαξαν, δίνουν δόξα και λατρεία στον εαυτό τους, διαμορφώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο το νέο ειδωλολατρικό κόσμο. Αυτή η -καλυμμένη υπό το μανδύα του χριστιανισμού- πορεία της ανθρωπότητας στην διαφθορά, συνιστά εναντίωση και προσβολή στον μόνο αληθινό Θεό, καθώς οι άνθρωποι αντάλλαξαν την αλήθεια του Θεού με το ψέμα και έδειξαν ευλάβεια και απέδωσαν ιερή υπηρεσία στη δημιουργία και όχι στον Δημιουργό. Ο Θεός απαιτεί αποκλειστική αφοσίωση: Δεν πρέπει να φτιάξετε για τον εαυτό σας άχρηστους θεούς. Δεν πρέπει ποτέ να έχεις άλλους θεούς εκτός από μένα, λέει ο Θεός.
Ο θαυμαστός και πλούσιος κόσμος, πλην όμως γεμάτος από κάθε αδικία, πονηρία, απληστία και κακία, φθόνο, βία, εγκλήματα, έριδες, δόλο, μοχθηρία, άπιστος προς τον Θεό κόσμος, παριστάνεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης σαν μια επηρμένη επιβλητική πόρνη, την πλούσια μεγάλη Βαβυλώνα, βασίλισσα και μητέρα της απόλαυσης του πάθους της αμαρτίας, η οποία κυριαρχεί στην ανθρωπότητα και μεθά από το αίμα των θυμάτων της, εκείνων που αιχμαλωτίζει και σκοτώνει η αμαρτία της. Αυτή την λαμπερή μεγάλη εικόνα των εξουσιών, της δόξας, του πλούτου, προσφέρει απλόχερα η διαφθορά με τον κόσμο. Έτσι, μέσω αυτών των επιθυμητών πραγμάτων του κόσμου, ο Διάβολος δελεάζει τους ανθρώπους να τα απολαύσουν, με αντίτιμο, την υποχρεωτική συμμετοχή τους στο τραπέζι του διεφθαρμένου εμπορίου του: «βεβήλωσες τα ιερά σου εξαιτίας του πλήθους των αμαρτιών σου, εξαιτίας των αδικιών του εμπορίου σου». Οι άνθρωποι στις τελευταίες ημέρες θα είναι φίλαυτοι, άγριοι, φιλάργυροι, καυχησιολόγοι, υπερήφανοι, βλάσφημοι, ανυπάκουοι στους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, κ.ο.κ. Εργάτες της ανομίας, πλεονέκτες, άνθρωποι που βρίσκουν ευχαρίστηση στο κακό, που αγαπούν το ψέμα, που διαπράττουν απάτες και άλλα απεχθή πράγματα, αδυνατούν να διακρίνουν πως με το να διαπλάθονται σύμφωνα με το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων του κόσμου, μεταμορφώνονται σε θηρία, κατά το θέλημα και το πρότυπο τού μεγαλύτερου θηρίου και άρχοντα αυτού του κόσμου, Διάβολο. Στον αντίποδα, αυτοί που δεν προσκυνούν την εικόνα του θηρίου (δεν μετέχουν στο διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων του), σκοτώνονται (τιμωρούνται και αποκλείονται από την προβεβλημένη σκηνή του κόσμου, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης, υποφέροντας αδικία, μίσος, θλίψη, διωγμό, δοκιμασίες, φτώχεια, πείνα, αιχμαλωσία, θάνατο): Η Βαβυλώνα δεν έγινε απλώς αιτία να πέσουν οι σκοτωμένοι του Ισραήλ, αλλά σε αυτήν έπεσαν και οι σκοτωμένοι όλης της γης.
6) Η κρίση της μεγάλης εικόνας του κόσμου
Και εγώ χτύπησα το χέρι μου (λέει ο Θεός) για το άδικο κέρδος σου το οποίο έβγαλες και για τις αιματοχυσίες σου οι οποίες ήταν στο μέσο σου. Παρά την κρίση, οι πονηροί θα ενεργούν με πονηρία, και κανένας πονηρός δεν θα καταλάβει· εκείνοι όμως που έχουν ενόραση θα καταλάβουν. Για αυτή την κρίση ήρθα σε αυτόν τον κόσμο: για να δουν εκείνοι που δεν βλέπουν και να γίνουν τυφλοί εκείνοι που βλέπουν. Αλλά πονηροί άνθρωποι και απατεώνες θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, παροδηγώντας και παροδηγούμενοι. Με τα έργα τους κάνουν ολοφάνερη την ανοησία τους, αρνούμενοι πεισματικά να δουν την αλήθεια: ότι η μεγάλη υπερυψωμένη εικόνα του κόσμου τους είναι πλαστή, αποκύημα της πλάνης τους, δεν μπορεί να τους σώσει “φτιάχνουν είδωλα για τον εαυτό τους σύμφωνα με την φαντασία τους”. Πράγματι, οι πονηροί έχουν πιαστεί στα ίδια τους τα τεχνάσματα. Τώρα, αποδεικνύονται ψευδή. Τώρα, βρίσκονται ασφυκτικά περικυκλωμένοι και πιεσμένοι μέσα στα ανίκανα να τους γλυτώσουν από την κρίση πράγματα τού κόσμου τους «ούτε το ασήμι τους ούτε το χρυσάφι τους θα μπορέσουν να τους σώσουν, στους δρόμους θα ρίξουν το ασήμι τους». Δείτε! Ο οίκος σας εγκαταλείπεται έρημος.
Και πάνω στη γη οδύνη εθνών που θα βρίσκονται σε αδιέξοδο εξαιτίας του βουητού και της ταραχής της θάλασσας. Οι άνθρωποι θα λιποθυμούν από τον φόβο τους και την αναμονή για αυτά που πρόκειται να συμβούν στην κατοικημένη γη· διότι οι δυνάμεις των ουρανών θα κλονιστούν. Οι κρίσεις σου (Θεέ) είναι σαν το φως που προβάλλει.
Παρ’ όλα αυτά το χέρι του Θεού είναι ακόμη απλωμένο: “Βγείτε από αυτήν (εγκαταλείψτε το διεφθαρμένο κόσμο), λαέ μου, αν δεν θέλετε να συμμετάσχετε με αυτήν στις αμαρτίες της και αν δεν θέλετε να λάβετε από τις πληγές της”. Διότι ο Θεός έριξε χαμηλά εκείνους που κατοικούσαν στα ύψη, την επιβλητική πόλη. Τη συντρίβει, τη συντρίβει μέχρις εδάφους· τη ρίχνει κάτω στο χώμα. Το πόδι θα την καταπατήσει, τα πόδια του ταλαιπωρημένου, τα βήματα του ασήμαντου. Η μελωδία των τυραννικών ανθρώπων καταπνίγεται.., όμως, οι φτωχοί της ανθρωπότητας θα ευφρανθούν με τον Χριστό και ο αθώος θα χλευάσει, επειδή ο τύραννος θα φτάσει στο τέλος του.
7) Ο κόσμος βεβηλώνεται από τους ηγέτες του
Θαυμαστός όμως είναι ο τρόπος με τον οποίο εκπληρώνεται ο Λόγος του Θεού σε σχέση με την εσωτερική βεβήλωση τού παγκόσμιου συστήματος πραγμάτων από τους ίδιους τους ηγέτες της γης «θα βεβηλωθείς (Βαβυλώνα) μέσα σου». Σύμφωνα λοιπόν με τον Λόγο, «το τραπέζι (του διεφθαρμένου εμπορίου τους), γίνεται για αυτούς παγίδα (αιτία της πτώσης τους), γίνεται σκάνδαλο και ανταπόδοση» (Ρωμ.11.9, Ψαλμ. 69:22). «Δεν θα χορτάσουν ούτε θα γεμίσουν το στομάχι τους, διότι αυτό έγινε πρόσκομμα που ευθύνεται για το σφάλμα τους» (Ιεζ.7:19).
Πιο συγκεκριμένα, οι Γραφές αναφέρουν πως στην αρχή της κρίσης οι πολιτικοί ηγέτες μισούν το σύστημα, έπειτα το ερημώνουν και το γυμνώνουν, κατόπιν τρώνε τις σάρκες του και στο τέλος το καίνε με φωτιά. Μάλιστα, αναφέρεται ότι όλοι όσοι κέρδιζαν από αυτό (οι πολιτικοί ηγέτες της γης, οι έμποροι κάθε είδους, οι μεγιστάνες και οι εφοπλιστές), όταν θα συνειδητοποιήσουν τι έχουν κάνει θα κλαίνε και θα πενθούν…, γιατί σε μια ώρα χάθηκε τόσος μεγάλος πλούτος. Να, γιατί προλέγεται: ελάτε, τώρα, εσείς οι πλούσιοι, κλάψτε και θρηνήστε γοερά για τις ταλαιπωρίες που σας περιμένουν. Τα Έθνη θα δουν και θα ντροπιαστούν για όλη την κραταιότητά τους…, σαν πήλινα σκεύη θα συντριβούν. Πράγματι, το παράδοξο αυτό έργο εκτυλίσσεται από την αρχή της παγκόσμιας κρίσης μέχρι σήμερα:
Η ξαφνική κρίση του συστήματος ματαιώνει την επικερδή σχέση του συστήματος με τους ακμαίους πολιτικούς ηγέτες της γης (G20). Στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την εικόνα τους ασφαλή, εφαρμόζουν όλο και πιο επιθετικά (αντισυμβατικά) μέτρα/όπλα πάνω του: ενέσεις ρευστότητας άνω των 25 τρις$, αρνητικά επιτόκια δανεισμού, κ.ο.κ, τα οποία όμως όχι μόνο δεν θεραπεύουν το σύστημα «μεταχειριστήκαμε γιατρικά για τη Βαβυλώνα αλλά δεν γιατρεύτηκε», αλλά παρατείνουν «καθυστερήστε και νιώστε κατάπληξη» και επιδεινώνουν κλιμακωτά –όπως οι βασανιστικοί πόνοι της γέννας– την κρίση του, εκπληρώνοντας την προφητεία που θέλει τους ηγέτες της γης να βεβηλώνουν «να λεηλατούν» οι ίδιοι το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων τους. Βλέπουμε δηλαδή τους πολιτικούς ηγέτες, όχι μόνο να μην κάνουν αυτό που θέλουν (να σώσουν το σύστημά τους), αλλά αυτό που δεν θέλουν, αυτό κάνουν! (το καταστρέφουν). Πώς εξηγείται αυτή η εσφαλμένη και παράλογη συμπεριφορά των ηγετών; Σύμφωνα με τις Γραφές, η ξαφνική κρίση του παγκόσμιου συστήματος πραγμάτων τους (το τραπέζι τους), μειώνει και προσβάλει (σκανδαλίζει) την κυρίαρχη και ισχυρή εικόνα εξουσίας των ηγετών, προκαλώντας το μίσος και τη ζηλοτυπία εναντίον του «δεν έχουν καν μάθει να νοιώθουν ταπεινωμένοι». Η δε ζηλοτυπία τους τούς οδηγεί εσφαλμένα (γίνεται παγίδα), να στραφούν εναντίον του και να πάρουν εκδίκηση από αυτό «διότι η μανία του ακμαίου άντρα (εδώ των ηγετών) είναι ζηλοτυπία, και δεν θα δείξει έλεος την ημέρα της εκδίκησης»: Όπως δηλαδή οι απατημένοι εραστές τιμωρούν «με τις κρίσεις των μοιχαλίδων» την άπιστη γυναίκα τους, έτσι και οι εξαπατημένοι ηγέτες της γης κακομεταχειρίζονται αμείλικτα το αφερέγγυο σύστημα πραγμάτων τους: Γι’ αυτό λοιπόν, και εγώ συγκεντρώνω όλους τους φλογερούς εραστές σου (τους πολιτικούς ηγέτες) στους οποίους πρόσφερες απόλαυση και όλους όσους αγάπησες (τους φίλους, υπηρέτες αυτού του κόσμου) μαζί με όλους όσους μίσησες (τους ακολούθους του Χριστού) και θα τους συγκεντρώσω εναντίον σου από παντού και θα αποκαλύψω σε αυτούς τα απόκρυφα μέρη σου, και αυτοί θα δουν όλα τα απόκρυφα μέρη σου «θα σε τιμωρήσουν με μίσος και θα σου πάρουν όλα εκείνα για τα οποία μόχθησες και θα σε αφήσουν γυμνή και ακάλυπτη» (Ιεζ. 16:37, 23:24).
8) Η ανταπόδοση: ο ζήλος για το τον κόσμο τους τούς κατατρώει
Όμως, η ζηλοτυπία δεν καταλήγει στην ουσία σε μίσος, και τιμωρία μόνο για τον άπιστο σύντροφο αλλά και για τον εαυτόν του, καθώς βρίσκεται διαρκώς σε μία διαδικασία ρήξης, εξευτελισμού και ακύρωσης της σχέσης «το ίδιο σας το πνεύμα θα σας καταφάει σαν φωτιά». Ομολογουμένως, αυτό πραγματοποιείται σήμερα, με τους ζηλότυπους φίλους αυτού του κόσμου να βλάπτουν οι ίδιοι με τις ενέργειές τους τα δικά τους συμφέροντα! Η ξαφνική ματαίωση τού μεγάλου κόσμου τους πειράζει τους υπηρέτες/λάτρεις αυτού του κόσμου στρέφοντάς τους εναντίον του, ακολουθώντας την ίδια αυτοκαταστροφική συμπεριφορά που επιδεικνύει ο άρχοντάς τους Διάβολος, απέναντι στην κοινή κρίση του τέλους τους: «κατέστρεψες την ίδια σου τη γη, σκότωσες τον ίδιο σου τον λαό». Σύμφωνα δε με τον Χριστό: αν ο Σατανάς στράφηκε εναντίον του εαυτού του και διχάστηκε, δεν μπορεί να σταθεί, αλλά φτάνει στο τέλος του. Κάθε βασίλειο/πόλη/σπίτι που διχάζεται οδηγείται στην καταστροφή. Αν ο Σατανάς εκβάλλει τον Σατανά (το παγκόσμιο βασίλειό του), έχει διχαστεί· πώς λοιπόν θα σταθεί το βασίλειό του;
Επομένως, η εικόνα βεβήλωσης (βίας και λεηλασίας) που εμφανίζει σήμερα ο κόσμος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα των ενεργειών αντεκδίκησης των φίλων αυτού του κόσμου εναντίον του, χωρίς οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται «παραφρονούν.., δεν ξέρουν τι κάνουν», ότι με το να τιμωρούν τον οίκο τους, τιμωρούν, κρίνουν οι ίδιοι τον εαυτό τους: Αδικούν τον εαυτό τους ως αμοιβή για την αδικοπραγία τους, λαβαίνοντας για τον εαυτό τους την πλήρη ανταπόδοση που τους άξιζε για την πλάνη τους. Αλίμονο σε εσένα, καταστροφέα που δεν έχεις καταστραφεί, προδότη που δεν έχεις προδοθεί! Όταν σταματήσεις να καταστρέφεις, θα καταστραφείς. Όταν σταματήσεις να προδίδεις, θα προδοθείς. Αληθινά, ο Διάβολος καταστρέφει τον κόσμο του και σκοτώνει τον λαό του, οι ηγέτες από μόνοι τους κρίνουν το διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων τους και μέσω αυτού ταλαιπωρούν και βασανίζουν τους λαούς τους, οι πονηροί φίλαυτοι άνθρωποι εναντιώνονται και πολεμούν/βλάπτουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. «Ω! βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσης του Θεού! Πόσο ανεξερεύνητες είναι οι κρίσεις του και ανεξιχνίαστες οι οδοί του!». Από τις ενέργειες των ίδιων των χεριών του (τα σφάλματά του), έχει παγιδευτεί ο πονηρός. Ο καθένας κρίνεται σύμφωνα με την οδό του, σύμφωνα με τα έργα του. Αυτή είναι η μερίδα του πονηρού από τον Θεό, η καθορισμένη κληρονομιά του από τον Θεό
9) Ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού Βασιλεύει
Επομένως, η υπερίσχυση και η νίκη της Βασιλείας του Χριστού έναντι των Εθνών δεν επέρχεται μέσω ενός συμβατικού πολέμου «όχι με στρατιωτική δύναμη ούτε με ισχύ», αλλά μέσω της δύναμης που έχει ο Θεός να εκπληρώνει τον Λόγο Του: όποιος αδιαφορεί για εμένα και δεν δέχεται τα λόγια μου έχει κάποιον να τον κρίνει, ο λόγος που μίλησα είναι εκείνος που θα τον κρίνει την τελευταία ημέρα: ο πονηρός (κόσμος) έχει παγιδευτεί στο έργο των ίδιων των χεριών του, πέφτει εξαιτίας της ίδιας του της πονηρίας, από τα ίδια του τα σφάλματα (Ιωάν. 12:48, Ψαλμ.9:16 κ 37:10), και αυτό είναι αλήθεια, εκτελείται σήμερα με μοναδικό και θαυμαστό τρόπο, δίνοντας δόξα στον Θεό και στον Λόγο Του, τον Χριστό. Από το στόμα του Χριστού βγαίνει ένα κοφτερό, μακρύ σπαθί (η εκτέλεση των Λόγων του Θεού μέσω της δύναμης τού Αγίου Πνεύματος) για να χτυπήσει με αυτό τα έθνη «θα ποιμάνει τα Έθνη με σιδερένιο ραβδί» (Ιεζ. 33: 20, Αποκ. 22:13). Θα φέρω πάνω σου τα αποτελέσματα των ενεργειών σου.., όλες οι δυστυχίες θα πέσουν πάνω του. Ο Θεός υποβιβάζει τους πονηρούς μέχρι εδάφους.., Διότι λίγο ακόμη και οι πονηροί δεν θα υπάρχουν πια, θα κοιτάζεις εκεί που βρισκόταν και εκείνοι δεν θα υπάρχουν πια (Παρ.5:22).
10) Διότι όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, αλλά όποιος χάσει τη ζωή του για χάρη δική μου και των καλών νέων θα τη σώσει.
Όταν λοιπόν υπάρχει ένα τόσο μεγάλο πλήθος ειδήσεων που αναγγέλλει πως η ημέρα της απελευθέρωσης εκείνων που υποφέρουν ως αληθινοί χριστιανοί, πλησιάζει: «κι αυτά τα καλά νέα θα κηρυχτούν σε όλη τη γη», τότε δεν μένει παρά να πιστέψουμε ότι το οριστικό τέλος αυτού του πονηρού κόσμου και των καταδυναστευτικών εξουσιών του, έρχεται με το ξέσπασμα της επόμενης μεγάλης κρίσης (που πιθανώς ήδη έχει ξεσπάσει με αφορμή τη σημερινή πανδημία). Αδιαμφισβήτητα, η ημέρα εκείνη είναι πάρα πολύ κοντά, καθώς ήδη τα γεγονότα μαρτυρούν ότι διανύουμε την τελευταία από τις τέσσερις φάσεις της καταδίκης αυτού του κόσμου, όπου οι ηγέτες της γης διαιρεμένοι και κάτω από σύγχυση και πλάνη «δεν ξέρουν τι κάνουν», με τις αποφάσεις τους «σφάλμα πάνω στο σφάλμα.., δεινά επί δεινών θα έρχονται και είδηση επί είδησης θα φτάνει», διαλύουν το παγκόσμιο σύστημα πραγμάτων τους «τρώνε τις σάρκες του». Βρισκόμαστε δηλαδή στις ίδιες πολιορκητικές συνθήκες βίας και λεηλασίας, αρρώστιας και πληγής που επικρατούσαν στη (άπιστη) τότε Ιερουσαλήμ το 70μ.χ, λίγο πριν τον δικό της Αρμαγεδδών: «μέσα στην πόλη αντίπαλες φατρίες φιλονικούσαν και μάχονταν» (Ιώσηπος, αρχαίος ιστορικός).
Για αυτές τις τελευταίες ημέρες, ο Χριστός μας προειδοποιεί «αυτός που είναι στην ταράτσα, αλλά έχει τα υπάρχοντά του στο σπίτι, ας μην κατεβεί να τα πάρει, και παρόμοια, αυτός που είναι έξω στον αγρό ας μην επιστρέψει στα πράγματα που βρίσκονται πίσω. Να θυμάστε τη γυναίκα του Λωτ…». Συνεπώς, η έμπρακτη αποστροφή στο διεφθαρμένο σύστημα πραγμάτων του κόσμου και η υπακοή στο Λόγο περί άσκησης υπομονής παρείχε πάντα σωτήρια, όπως αυτό συνέβη κατά την κρίση στον κατακλυσμό, στα Σόδομα, στην Αίγυπτο, στην Ιερουσαλήμ, όπως αυτό ισχύει και σήμερα που ο κόσμος και τα πράγματά του ερημώνονται, καταστρέφονται, καταρρέουν: «επειδή φύλαξες τον λόγο μου σχετικά με την υπομονή, θα σε φυλάξω και εγώ από την ώρα της δοκιμασίας, η οποία θα έρθει πάνω σε ολόκληρη την κατοικημένη γη…για να υποβάλει σε δοκιμή τους κατοίκους της γης» (Αποκ.3:10). Αυτός, όμως, που ακούει εμένα θα κατοικεί με ασφάλεια και θα είναι αδιατάρακτος από τον τρόμο της συμφοράς.
Μετά δε τη συντόμευση εκείνων των ημερών, της μεγάλης θλίψης «διότι τότε θα γίνει μεγάλη θλίψη, τέτοια που δεν έχει συμβεί από την αρχή του κόσμου μέχρι τώρα ούτε πρόκειται να ξανασυμβεί», του χάους (μίας σύγχρονης Βαβέλ) και της καταστροφής (του Αρμαγεδδώνα), εξαιτίας της διάλυσης κάθε ανθρώπινης αρχής, εξουσίας και δύναμης «τα Έθνη θα πιουν και θα καταπιούν και θα γίνουν σαν να μην υπήρξαν ποτέ…. η βασιλεία του Χριστού υποβιβάζει, συντρίβει και βάζει τέλος σε όλες αυτές τις βασιλείες», θα εκπληρωθεί ο Λόγος: η βασιλεία του κόσμου έγινε η Βασιλεία του Θεού και του Χριστού Του. Τότε όλοι μαζί, οι αναστημένοι σε ζωή και αυτοί που θα παραμείνουν ζωντανοί από την κρίση, θα εισέλθουν επιδοκιμασμένοι (επειδή τα έργα τους τούς ακολουθούν), στον υποσχεμένο Νέο Κόσμο της Βασιλείας του Θεού, όπου δικαιοσύνη θα κατοικεί. Για να ζήσουν για πάντα, αιώνια σε έναν Νέο Κόσμο, απαλλαγμένο από το θάνατο, τις αρρώστιες, τον πόνο, τη θλίψη, το πένθος και το δάκρυ, για πάντα.