Κάποιοι πίστεψαν επειδή είχαν την δύναμη και τον πλούτο, ότι ζούσαν ασφαλείς σε έναν κόσμο που δημιούργησαν στα μέτρα τους.
γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας
Μέσα από τις ασφαλείς «κρυψώνες» τους έπαιζαν στα δάχτυλά τους τις τύχες της ανθρωπότητας, κλείνοντας τα αυτιά τους σε όλες τις φωνές που τους προειδοποιούσαν για την λανθασμένη τους πορεία.
Γι’ αυτούς προτεραιότητα ήταν πως να ανακατέψουν την παγκόσμια τράπουλα, πως θα διαλύσουν τα κράτη, ανάλογα με τα συμφέροντα τους και τις ζώνες επιρροής τους.
Έδωσαν προτεραιότητα στην έρευνα για το πως θα αποκτήσουν καταστροφικές πολεμικές μηχανές που μπορούν να εξαϋλώσουν μέσα σε ένα δευτερόλεπτο εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές και έκοψαν τα πενιχρά κονδύλια για την ιατρική έρευνα παρ όλες τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων για επικείμενες επιδημίες.
Έχουν επιδοθεί σε έναν άκρατο ανταγωνισμό για το ποιος θα φτιάξει αόρατα αεροπλάνα που με μια βόμβα θα εξαφανίζουν ολόκληρες πολιτείες και δεν σκέφτηκαν ότι πρέπει να επενδύσουν στην ενίσχυση των συστημάτων υγείας, να αυξήσουν τα κονδύλια για έρευνες και νέες τεχνολογίες, να βελτιώσουν τα συστήματα συντονισμού και ταχείας επικοινωνίας ώστε να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν αυτό που ήταν φανερό ότι κάποτε θα ερχόταν.
Προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε κινήθηκε και ο πρόεδρος Τράμπ με το σχέδιο του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού για το 2021, που μεταξύ άλλων περιλάμβανε περικοπές στα ομοσπονδιακά προγράμματα υγείας και αυξήσεις στις αμυντικές δαπάνες εν μέσω μάλιστα της εντεινόμενης ανησυχίας για την εξάπλωση της επιδημίας του νέου κορονοϊού και το ενδεχόμενο να πάρει χαρακτηριστικά πανδημίας, όπως και τελικά πήρε.
Τι και αν προειδοποιούσαν οι επιστήμονες:
«Η απειλή της εμφάνισης μιας πανδημίας σε όλον τον πλανήτη είναι πραγματική»
έλεγαν κάποιοι.
Και κάποιοι άλλοι:
«Η φτώχεια και η αστάθεια οξύνουν τα ξεσπάσματα λοιμωδών ασθενειών και συμβάλλουν στη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που ευνοούν την πρόκληση πανδημιών»
Αλλά αυτοί εκεί.
Η μόνη τους επιδίωξη ήταν πως να καταστρέφουν ζωές και όχι πως θα τις σώζουν. Αυτό τους είναι πιο εύκολο όταν δεν πρόκειται για την δική τους ζωή.
Η φτώχια, η δυστυχία, τα συντρίμμια από τα «τέλεια» όπλα τους, η προσφυγιά και η λιμοκτονία των λαών είναι τόσο μακρινά για αυτούς που τους αφήνει παγερά αδιάφορους.
Τώρα όμως που χτύπησε και την δική τους πόρτα το «θεριό», μικρό στο δέμας, αλλά με μεγαλύτερη δύναμη από την δική τους και βλέποντας ότι ο «τέλειος» κόσμος τους άρχισε να ξηλώνεται στις άκρες του, άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι προσπαθώντας να μάθουν πως πλέκουν, αλλά δυστυχώς για αυτούς και όλους εμάς ξέμειναν από βελόνες.
Στον κρατήρα της κοινωνικής απογοήτευσης έχουν χαθεί πια οι αποδείξεις, έχουν ανακατευτεί τα κοστούμια και οι μάσκες, οι εικόνες, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα.
Τώρα όλοι αυτοί οι δυνατοί, πρόσωπα φοβισμένα, όλοι με το ίδιο θολό βλέμμα πότε να εκλιπαρούν και πότε να επιβάλλουν με την βία, μέτρα κοινωνικής απομόνωσης σαν πρώτο αλλά και τελευταίο μέτρο προς το παρόν, αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης.
Μια παγκόσμια κοινότητα μικρή και αδύναμη να αντιμετωπίσει έναν ιό, όχι γιατί δεν θα μπορούσε, αλλά γιατί δεν φρόντισε.Γιατί είχε άλλες προτεραιότητες…
Ξαφνικά οι δρόμοι άδειασαν, οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους, η προσωπική επαφή που τόσο πολύ την έχει ανάγκη η καρδιά χάθηκε, οι φωνές και τα γέλια σταμάτησαν όπως σβήνει το μουρμουρητό του κοινού με το σήκωμα της αυλαίας.
Κάποτε αυτή η κακή παράσταση θα τελειώσει, οι άνθρωποι θα ξαναβγούν στους δρόμους, τα γραφεία θα γεμίσουν πάλι κόσμο, οι μηχανές στα εργοστάσια θα πάρουν πάλι μπροστά, αλλά το σίγουρο είναι ότι στο μέτρημα θα βγούμε λιγότεροι και ίσως να μην είμαστε πια και οι ίδιοι άνθρωποι.
Οι ηγέτες θα πάρουν κάποια μέτρα προς την κατεύθυνση της πρόληψης, που μετά όμως από κάποιο διάστημα θα ξεχαστούν και αυτά σε κάποια συρτάρια, για να πιάσουν πάλι από εκεί που άφησαν τα σχέδια τους, για το «μοίρασμα» της ανθρωπότητας όπως εκείνοι επιθυμούν με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα…