Εδώ και δέκα χρόνια η Ελλάδα δοκιμάζεται σκληρά από πολλούς παράγοντες. Από το 2010 και μετά η χώρα βρίσκεται στην εντατική θεραπεία και ζει με μηχανική υποστήριξη
Δυστυχώς μετά τα μνημόνια, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, την μείωση του ΑΕΠ και πάνω που έγινε μια προσπάθεια να σταθούμε στα πόδια μας, η περιπέτεια του νέου κορονοϊού βυθίζει την χώρα σε νέες περιπέτειες και νέα πυραμιδική ύφεση – Παρόλα αυτά, έχουμε χρέος να μείνουμε όρθιοι – Χριστός Ανέστη σε όλη την Ελλάδα
Μια ύφεση που επηρεάζει πρωτίστως την ψυχολογία του ελληνικού λαού. Την ήδη διαλυμένη ψυχολογία από τα πέτρινα χρόνια των μνημονίων που συνέτριψαν τα πάντα: το οικογενειακό εισόδημα, την παραγωγή πλούτου, την Παιδεία, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, την κοινωνική συνοχή.
Πάνω που φάνηκε μια αχτίδα φωτός για την ανάπτυξη, ήρθε ο φονικός κορονοϊός και επήλθε το πισωγύρισμα. Οι προβλέψεις είναι εφιαλτικές. Διότι μπορεί να νικήσουμε το υγειονομικό ζήτημα και να βγούμε από την περιπέτεια με τις λιγότερες απώλειες, αλλά η οικονομική δυστοκία θα μας φέρει πολλά χρόνια πίσω.
Στα δέκα χρόνια της ύφεσης ο ελληνικός λαός άντεξε. Έμεινε όρθιος παρά τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, παρά την απόλυτη φτώχεια.
Άντεξε το κύτταρο της οικογένειας, η πίστη, η αγάπη.
Σήμερα καλούμαστε να ζήσουμε και να διαχειριστούμε ακόμα χειρότερες καταστάσεις.
Έχουμε χρέος απέναντι στις επόμενες γενιές να μείνουμε όρθιοι. Η δικιά μας γενιά χάθηκε, είναι χαμένη τέλος.
Τα παιδιά μας όμως δεν φταίνε σε κάτι.
Πρέπει να μείνουμε όρθιοι, να παλέψουμε, να ανατρέψουμε την κακή ψυχολογία.
Για το μήνυμα της Ανάστασης λέγονται και γράφονται πολλά.
Κείνο που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι ο Χριστός είναι μέσα μας.
Το μεγαλείο της Ψυχής του φάνηκε πάνω στο Σταυρό και είναι ο δρόμος της Αρετής.
Ο Χριστός καρφωμένος στο Σταυρό, ματωμένος, προδομένος… Κάτω από το Σταυρό Του βρίσκονται γεμάτοι πόνο και θλίψη η Παναγία Μητέρα Του και ο μαθητής Του ο Ιωάννης. Ο Χριστός τους βλέπει. Ξεχνά το δικό Του μαρτύριο και θέλει να τους παρηγορήσει, να τους προστατέψει. Και λέει στη Μητέρα Του δείχνοντας τον Ιωάννη: «Γυναίκα, να ποιος θα είναι ο γιος σου από δω και πέρα».
Ύστερα γυρίζει προς τον Ιωάννη τον αγαπημένο Του μαθητή και Του λέει: «Να η μητέρα σου».
Με τα λόγια Του και το θεϊκό Του παράδειγμα ο Χριστός μας ανοίγει τον όμορφο δρόμο της αγάπης και του σεβασμού προς τους γονείς και τους συγγενείς. Κι ακόμα το δρόμο της αυταπάρνησης, που σημαίνει να ξεχνάς το δικό σου πόνο, για να παρηγορείς τις πονεμένες ψυχές των άλλων.
Προχωράμε παρακάτω με το κεφάλι ψηλά.
Όχι για εμάς, για τις επόμενες γενιές, για τα παιδιά μας.
Καλή Δύναμη σε όλους μας!
Χριστός Ανέστη!