Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, ποια είναι τα «συστατικά» εκείνα, τα οποία συνθέτουν μία οικογένεια, πέρα από τα μέλη της;
Η λέξη «οικογένεια», περιλαμβάνει σίγουρα πολλά περισσότερα, από μία ομάδα ανθρώπων η οποία έτυχε να μοιράζεται την ίδια στέγη. Οικογένεια είναι όλες εκείνες οι τυπικές αλλά και άτυπες «ιεροτελεστίες», που κληροδοτούνται από γενιά σε γενιά και δυναμώνουν τους δεσμούς των ατόμων που τις μοιράζονται και απαρτίζουν μία οικογένεια! Από το μαμαδίστικο πρωινό, τη μεσημεριανή συνάντηση γύρω από το στρωμένο και «πλούσιο» τραπέζι της κουζίνας, το μπάρμπεκιου της Κυριακής στο σπίτι του παππού, παρέα με θείους και ξαδέρφια. Η αδιαμφισβήτητη σιγουριά στο βλέμμα των δικών μας ανθρώπων, οι οποίοι ξέρουμε πως οτιδήποτε χρειαστούμε, θα είναι πάντα εκεί να μας προσφέρουν απλόχερα και δίχως να ζητήσουν αντάλλαγμα, τη συμπαράσταση και τη βοήθειά τους.
Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά που συναντάμε στις περισσότερες ελληνικές οικογένειες. Ιδιαιτερότητες, καθημερινές συνήθειες, οικογενειακές παραδόσεις και ιστορίες που «μπλέκουν» τις ρίζες μας με ένα ένδοξο παρελθόν, αξίες και μαθήματα που διδαχθήκαμε από τους γονείς μας, εκείνοι από τους δικούς τους και πάει λέγοντας στα βάθη του χρόνου. Αλήθεια όμως, ποιες είναι αυτές που συναντάμε συχνότερα και με ποιον τρόπο αυτές, θέτουν ακόμη πιο ισχυρά θεμέλια για την ελληνική κοινωνίας;
Το πατροπαράδοτο οικογενειακό ελληνικό τραπέζι
Το οποίο αν κρίνουμε από τις ελληνικές ταινίες που παίζει κατά καιρούς η τηλεόραση και τις αφηγήσεις των παππούδων μας, ελάχιστα έχει αλλάξει στο πέρας των δεκαετιών. Η αλήθεια είναι πως ως λαός, έχουμε μία «πλούσια» παράδοση, που μας δίνει αρκετές αφορμές να βρεθούμε γύρω από το τραπέζι με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα, σε εθνικές επετείους αλλά και σε λιγότερο σημαντικά ορόσημα του τόπου μας, όπως η Πρωτομαγιά και η… λαχταριστή Τσικνοπέμπτη, δεν χάνουμε την ευκαιρία να ανοίξουμε το σπίτι μας σε αυτούς που αγαπάμε και να μοιραστούμε παρέα, παραδοσιακά εδέσματα του τόπου μας!
«Του παιδιού μου το παιδί…»
«…είναι δυο φορές παιδί μου», συνηθίζει να λέει η γιαγιά μου, υπενθυμίζοντας με τον πιο τρυφερό τρόπο, την απέραντη αγάπη που τρέφει για τα έξι εγγόνια της. Μπορεί το ηλικιακό χάσμα μεταξύ παππούδων και εγγονιών, να μοιάζει αγεφύρωτο, όμως μέσα στα χρόνια δημιουργείται μεταξύ τους ένα παράξενο δέσιμο, το οποίο ξεπερνάει τις δεκαετίες που τους χωρίζουν. Όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να γαλουχηθούμε και να μεγαλώσουμε με τις αφηγήσεις και τα διδάγματα των παππούδων μας από μικρή ηλικία, ξέρουμε καλά πως σε εκείνους οφείλουμε όλα όσα καταφέραμε να γίνουμε ως ενήλικες! Παρότι συνήθως είναι οι πρώτοι που φεύγουν από τη ζωή μας και μας πιάνουν απροετοίμαστους, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους σε πολύ τρυφερή ηλικία με δύσκολες έννοιες όπως η ανθρώπινη απώλεια, εμείς ανακουφιζόμαστε, ξέροντας πως θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πάντα, βαθιά στην καρδιά μας.
Ο ακρογωνιαίος λίθος για ένα καλύτερο μέλλον
Ο πυρήνας της ελληνικής οικογένειας αποτελεί το μικρότερο κοινωνικό σύνολο και αναμφίβολα το θεμέλιο, πάνω στο οποίο οικοδομείται μια ισχυρή κοινωνία. Με άλλα λόγια, όσο πιο συσπειρωμένη και δυνατή είναι μία οικογένεια, όσο πιο στενή και ειλικρινή είναι η επαφή που έχουν τα μέλη μεταξύ τους, τόσο πιο γερές θα είναι και οι βάσεις που θα μπουν, για ένα καλύτερο μέλλον. Ακριβώς για αυτό, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως σε κάθε δυσκολία ή αναποδιά, όσο περισσότερο στηρίζουμε και στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο, τόσο πιο δυνατοί να βγούμε μέσα από την «τρικυμία».
Τέλος, μπορεί ο θεσμός της οικογένειας να έχει αμφισβητηθεί και να συνεχίσει να αμφισβητείται στο μέλλον, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλει πως θα είναι ένα καταφύγιο, μία φωλιά να μαζέψουμε δυνάμεις στους δύσκολους καιρούς και να ανοίξουμε τα «φτερά» μας, ακόμη πιο δυνατοί, πετώντας και… ταξιδεύοντας προς ένα καλύτερο αύριο!