«Να προσέχεις την αδερφή σου;», «Μαγείρεψες κάτι στη μικρή;», «Να είστε αγαπημένες τώρα που μένετε όλη μέρα σπίτι».
Οι καθημερινές βιντοκλήσεις με τον πατέρα μου την εποχή της καραντίνας, έκρυβαν πάντα μια μεγάλη ανησυχία. Ήθελε κάθε ημέρα να γνωρίζει ότι τα πηγαίνω καλά με την αδερφή μου, ότι την φροντίζω, πως επικοινωνώ μαζί της και πως είμαστε κοντά.
Όταν πριν από μερικούς μήνες επέστεψε στην Ελλάδα από το εξωτερικό, όπου και εργαζόταν επί πέντε χρόνια, η ιδέα της συγκατοίκησης φάνταζε σχεδόν ακατόρθωτη -ακόμη και αν ήξερα πως επρόκειτο για μια λύση προσωρινή. Διότι καθώς μεγαλώνουμε, οι ανάγκες μας αλλάζουν και το να συγκατοικείς ξανά με έναν άλλον άνθρωπο, όταν και οι δυο εργάζεστε και διανύετε την τέταρτη δεκαετία της ζωής σας, δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Προτού προλάβω, λοιπόν, να προσαρμοστώ στην ιδέα της συγκατοίκησης με την αδερφή μου, ήρθε ο κορονοϊός για να ανατρέψει κάθε μικρό ή μεγάλο σχέδιο που είχα κάνει. Τώρα έπρεπε να είμαστε μαζί από το πρωί μέχρι το βράδυ και να εργαζόμαστε κάθε ημέρα από το ίδιο σπίτι.
Ο πιο ισχυρός δεσμός σε πρώτο πλάνο
Η πρώτη εβδομάδα στο σπίτι, μας βρήκε κλεισμένες σε ξεχωριστά δωμάτια. Οι κοινές συζητήσεις ήταν λίγες, ενώ ο χρόνος της άσκησης εκτός σπιτιού, έβρισκε την καθεμιά σε διαφορετικά… μονοπάτια. Η τηλεργασία απαιτούσε την προσοχή μας και οι ευκαιρίες για προσωπικό χρόνο εντός ήταν ελάχιστες. Τις πρώτες ημέρες την καραντίνας, λοιπόν, αναζητούσαμε λύσεις προκειμένου να διαχειριστούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα νέα δεδομένα στη ζωή μας.
Σύντομα όμως, και οι δυο αντιληφθήκαμε πως εκείνο που είχαμε μεγαλύτερη ανάγκη μένοντας σπίτι, δεν ήταν το να μπορούμε να απολαμβάνουμε περισσότερο προσωπικό χρόνο ή να απομονωθούμε η μία από την άλλη. Αντιθέτως, η πρώτιστη ανάγκη μας ήταν να έρθουμε ακόμη πιο κοντά και να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά για όλα όσα λάμβαναν χώρα στη ζωή μας και για όλες εκείνες τις πρωτόγνωρες αλλαγές που είχαν διαταράξει την καθημερινή μας ρουτίνα . Διότι μπορεί η κάθε κρίση να μπορεί -δυστυχώς- να προκαλέσει τριβές στο εσωτερικό μιας σχέσης, ωστόσο, σε ό,τι αφορά στον αδελφικό δεσμό, τίποτε δεν μπορεί να τον διαταράξει όταν είναι δυνατός, ακόμη και έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας.
«Να είστε αγαπημένες και να προσέχετε η μία την άλλη». Αυτά τα λόγια που ακούγαμε καθώς μεγαλώναμε από τους παππούδες και τους γονείς μας, έγιναν ο «κανόνας» στη ζωή μας και δεν τα ξεχάσαμε ποτέ μεγαλώνοντας, ακόμη και αν για πολλά χρόνια ζούσαμε μακριά η μία από την άλλη, ακόμη και αν οι προσωπικότητές μας ήταν τελείως αντίθετες και φυσικά, παρά το γεγονός πως αν οι ζωές μας «κινούνταν» σε διαφορετικές ταχύτητες.
Μέσα από την κρίση που βιώσαμε, λοιπόν, η σχέση μας κατάφερε να βγει ακόμη πιο δυνατή. Διότι κάναμε αυτό ακριβώς που ξέραμε να κάνουμε από παιδιά: Να φροντίζουμε η μία την άλλη. Κάθε ημέρα. Ακόμη και τις στιγμές που η ένταση απειλούσε την ηρεμία εντός. Πάντα η μία κατάφερνε να κάνει υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για το καλό της άλλης. Διότι τις πιο δύσκολες στιγμές, η οικογένεια έρχεται σε πρώτο πλάνο και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο αδελφικός δεσμός αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές και ισχυρές σχέσεις που μπορούν να διαμορφωθούν σε μια οικογένεια.
Δεν το λέμε εμείς, αλλά οι ειδικοί και για την ακρίβεια, οι ερευνητές του Χάρβαρντ. Αξίζει απλώς να σημειώσουμε πως σύμφωνα με το διάσημο αμερικανικό πανεπιστήμιο, οι καλές αδελφικές σχέσεις μπορεί να μας ωφελήσουν και να μας προστατεύσουν συναισθηματικά. Για την ακρίβεια, σύμφωνα με τη σχετική έρευνα -η οποία μάλιστα άρχισε να διεξάγεται από τα τέλη της δεκαετίας του 1930- το 93% των συμμετεχόντων το οποίο ευημερούσε στην ηλικία 65 ετών, ήταν κοντά με τα αδέλφια του στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Αντιθέτως, με βάση τα στοιχεία της έρευνας, οι κακές σχέσεις ανάμεσα στα αδέλφια πριν την ηλικία των 20 ετών, φέρεται να είναι μια παράμετρος που συνδέεται με την κατάθλιψη.
Τι σημαίνουν όλα αυτά σύμφωνα με τους ερευνητές του Χάρβαρντ; Ότι ένας ισχυρός αδελφικός δεσμός μπορεί να μας ωφελήσει και να μας προστατεύσει, τουλάχιστον σε συναισθηματικό επίπεδο. Και το να αγαπάς, να φροντίζεις και να επικοινωνείς με τα αδέλφια σου είναι κάτι που μαθαίνεται μέσα από την οικογένεια, «χτίζεται» με τα χρόνια και διαμορφώνεται κάθε όμορφη ή δύσκολη στιγμή που βιώνουμε μαζί, ακόμη και αν βρισκόμαστε σε απόσταση.
Γιατί κάποιο δεσμοί δεν μπορούν να «σπάσουν» ποτέ, ούτε να αλλοιωθούν από τα νέα δεδομένα ή τις κρίσεις που βιώνουμε. Μπορούν μόνο να γίνουν ακόμη πιο δυνατοί, να μας βοηθήσουν να γίνουμε καλύτεροι και να μας προσφέρουν την ώθηση που χρειαζόμαστε, ακριβώς τη στιγμή που την έχουμε ανάγκη.
Αδέρφια ενωμένα, σπίτια ευτυχισμένα, λοιπόν, όπως λέει και ο σοφός μας λαός. Αυτό ήταν το «μάθημα» που πήρα -ή καλύτερα θυμήθηκα- κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο μηνών. Ναι, θα φροντίζουμε πάντα η μία την άλλη, ανεξαρτήτως συνθηκών. Αυτό, άλλωστε, σημαίνει οικογένεια.