Παγκόσμια Ημέρα Γονέων: Μια γιορτή για τον «πυρήνα» της οικογένειας

Η 1η Ιουνίου κάθε έτους έχει οριστεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως η Παγκόσμια Ημέρα Γονέων, η ημέρα που τιμούμε τους ανθρώπους που μας έφεραν στη ζωή και μας ανάθρεψαν τα πρώτα χρόνια της ζωής μας.

Αν και είναι δύσκολο κάποιος να ορίσει και να περιγράψει όλες τις πλευρές που περικλείει η έννοια του «γονιού», είναι σαφές πως οι γονείς μας επηρεάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την ίδια μας την προσωπικότητα, ακόμα και τον χαρακτήρα. Ο ΟΗΕ την ημέρα αυτή τιμά τους ανθρώπους που απαρνήθηκαν κάθε άλλη τους ιδιότητα και έδωσαν την πρώτη θέση στις ζωές τους στην ιδιότητα του γονέα, την ιδιότητα του πατέρα ή της μητέρας, αλλά κυρίως και τη διπλή ιδιότητα, αυτό που εννοούμε όταν αναφερόμαστε στον πληθυντικό, στους «γονείς».

Οι γονείς είναι η αρχή της οικογένειας, η αρχή της ζωής. Είναι ένα ζευγάρι που ονειρεύτηκε παιδιά, ονειρεύτηκε τη συνέχεια της ζωής και πήρε όλα τα ρίσκα για να τα φέρει στον κόσμο και να τα μεγαλώσει. Ονειρεύτηκε την οικογένεια, το κύτταρο της ανθρώπινης κοινωνίας και ανέλαβε να την ολοκληρώσει. Πολλές φορές κλείνοντας τα αυτιά και τα μάτια σε όλα τα επιχειρήματα περί του αντιθέτου που αναπτύσσονται στη σύγχρονη εποχή και τα οποία, δυστυχώς, σε αρκετές περιπτώσεις, βρίσκουν ευήκοα ώτα, με αποτέλεσμα αυτό που ονομάζουμε σήμερα «δημογραφικό πρόβλημα» ή «υπογεννητικότητα». Διότι, εν έτη 2020, με την επιστήμη της Ιατρικής να κάνει άλματα και να ξεπερνά πάσης φύσεως προβλήματα, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, έρχονται άλλοι παράγοντες, ιδίως κοινωνικοί ή οικονομικοί, να αντιστρέψουν τη φυσική επιθυμία του ανθρώπου για γονεϊκότητα, τη φυσική του τάση να αποκτήσει ζευγάρι και να γίνουν μαζί «γονείς».

Υπογεννητικότητα: Ανησυχητικά τα στοιχεία για την Ελλάδα

Ειδικά για τη χώρα μας τα στατιστικά στοιχεία είναι ανησυχητικά καθώς όπως είναι φανερό, οι νέοι δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να γίνουν γονείς, εξαιτίας διαφόρων παραγόντων. Χαρακτηριστικά είναι δεδομένα που συγκεντρώνει και επεξεργάζεται το αρμόδιο σύστημα του υπουργείου Εσωτερικών, το Στατιστικό Ληξιαρχικών Πράξεων. Έτσι λοιπόν, είναι φανερό πως την τελευταία εξαετία στην Ελλάδα, οι γεννήσεις στη χώρα μας μειώνονται σταθερά τα τελευταία τρία χρόνια, με αποτέλεσμα το 2019 να καταγραφούν 85.480 ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων, έναντι 125.755 ληξιαρχικών πράξεων θανάτου. Την ίδια ώρα όμως δεν καταγράφεται αντίστοιχη μείωση των ανθρώπων που επιλέγουν να παντρευτούν ή να συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό τους, με αποτέλεσμα να είναι σαφές πως οι νέοι στην Ελλάδα δυσκολεύονται να γίνουν γονείς.

Πηγή: Υπουργείο Εσωτερικών, Στατιστικό Ληξιαρχικών Πράξεων

Το πρόβλημα υπάρχει και οι αιτίες του είναι σύνθετες. Το γιατί δηλαδή οι νέοι στην Ελλάδα δεν κάνουν παιδιά μπορεί να οφείλεται στο οικονομικό κλίμα, σε κοινωνικές συνθήκες, σε επαγγελματικούς λόγους, αλλά και σε ιατρικούς – ή ακόμα και πολύπλοκους συνδυασμούς των παραγόντων αυτών. Η πολιτεία οφείλει να ενσκήψει και να δημιουργήσει συνθήκες τέτοιες, ώστε οι Έλληνες πολίτες να μην απαρνιούνται τον φυσικό τους ρόλο, να γίνονται γονείς, να δημιουργούν οικογένειες και να μεγαλώνουν παιδιά, ώστε να εκπληρώνουν τον προορισμό τους στη ζωή και το καθήκον στην πατρίδα.

Οι γονείς μας, η δύναμή μας για ζωή

Οι γονείς μας, οι άνθρωποι που μας έφεραν στη ζωή, είναι και εκείνοι που μας δίνουν τη δύναμη να τη ζήσουμε. Οι γονείς, όπως ορίζει ο ΟΗΕ, είναι εκείνοι «που έχουν την πρωταρχική ευθύνη για την ανατροφή και την προστασία των παιδιών και για την πλήρη και αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, τα παιδιά θα πρέπει να μεγαλώνουν σ’ ένα οικογενειακό περιβάλλον, όπου κυριαρχεί η ευτυχία, η αγάπη και η κατανόηση». Το σχετικό ψήφισμα, με το οποίο αναγνωρίζεται ο ρόλος των γονέων και ορίζεται η 1^η Ιουνίου ως Παγκόσμια Ημέρα Γονέων (World Day of Parents), μας καλεί να γιορτάσουμε την ημέρα αυτή, σε πλήρη συνεργασία με την κοινωνία των πολιτών και με τη συμμετοχή των νέων και των παιδιών.

Η φετινή 1^η Ιουνίου ας μην περάσει λοιπόν, χωρίς την αναγνώριση του ρόλου των γονέων, χωρίς ένα εγκάρδιο «ευχαριστώ» για την προσπάθειά τους. Οι γονείς μας, ακόμα κι αυτοί που μας έχουν πληγώσει, που ίσως δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες μας, ή ούτε και στις δικές τους, μας έκαναν αυτό που είμαστε σήμερα – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αναγνωρίζουμε όλα όσα έκαναν και προχωράμε ένα βήμα παρακάτω, ένα βήμα προς το καλύτερο, για να γίνουμε εμείς ακόμα καλύτεροι γονείς και να μεταδώσουμε στα δικά μας παιδιά το μήνυμα πως το να είσαι γονιός και να αναθρέφεις έναν άνθρωπο, είναι το πιο περίπλοκο, ελπιδοφόρο, βασανιστικό και ικανοποιητικό συναίσθημα που υπάρχει.