Βαδίζοντας ήδη το δρόμο της εξόδου απ’ την υγειονομική κρίση, η κοινωνία ανάβει σιγά σιγά και ζεσταίνει τις μηχανές της.
γράφει ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (τέως Δήμαρχος Σοφάδων)
Μέσα όμως σ’ ένα πρωτόγνωρο περιβάλλον που διαμορφώνει η προσαρμοσμένη στάση μας στα νέα υγειονομικά δεδομένα που μας κληρονόμησε η μάχη κατά του κορωνοϊού. Μια ενδεχόμενη αναζωπύρωση θα είναι ένα ακόμα πιο καταστροφικό πισωγύρισμα στη βαριά πληγωμένη από τη δίμηνη κατάψυξη οικονομία που πασχίζει να περάσει τον κάβο καθώς διακρίνονται ήδη οι μεγάλες φουρτούνες που έρχονται.
Σε μια στιγμή που όλα έδειχναν ότι οι δεκαετείς κόποι και θυσίες του ελληνικού λαού οδηγούσαν τη χώρα στην έξοδο της οικονομικής κρίσης ήρθε η πανδημία να σβήσει τις μηχανές, αλλάζοντας τα δεδομένα. Ίσως αυτό δεν έγινε, ακόμα, ευρέως αντιληπτό από την έμπλεη εθνικής περηφάνειας κοινωνία μας που δρέπει ακόμα δάφνες για τις παγκοσμίως δακτυλοδεικτούμενες επιδόσεις της στην αντιμετώπιση του κορωνοϊού, διαταράσσοντας έτσι την προσοχή της.
Κάθε μέρα που περνάει όμως γίνεται όλο και πιο φανερό, ακόμα και στον πιο καχύποπτο, ότι τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Ο κορωνοϊός άλλαξε τη ζωή μας δημιουργώντας νέες καταστάσεις. Τις βλέπουν και τις βιώνουν ήδη οι επαγγελματίες, οι έμποροι, οι τεχνίτες, οι βιοτέχνες, οι μισθωτοί. Κάθε γρανάζι δηλαδή της εθνικής παραγωγικής μηχανής που αναζητά τρόπους βιωσιμότητας μπροστά στις νέες συνθήκες που οδηγούν σε ίδια ή και υψηλότερα κόστη λειτουργίας αλλά με μικρότερους τζίρους. Κι όλα αυτά έρχονται σε μια ήδη καταπονημένη οικονομία κι έναν λαό που προσπαθεί να κλείσει τις «μνημονιακές πληγές».
Αναμφισβήτητα, αυτό το οικονομικό πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη χώρα μας αλλά ακουμπά, λιγότερο ή περισσότερο, το σύνολο σχεδόν της παγκόσμιας οικονομίας. Η αποτελεσματική διαχείρισή του είναι μια πρόκληση συνεργασίας για την παγκόσμια ηγεσία προκειμένου να παραμείνει αρραγής η παγκόσμια οικονομική αλυσίδα. Και κυρίως να μείνουν ζωντανές οι εξαρτώμενες και ευάλωτες από εξωγενούς παράγοντες οικονομίες όπως η δική μας.
Συνεπώς, η αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, δεν μπορεί παρά να είναι ο νέος εθνικός στόχος για τη χώρας μας. Που απαιτεί πλάτη και νέες θυσίες από το λαό αλλά προϋποθέτει και πολιτική συνεννόηση, συναίνεση και συνέργεια. Ούτε σοφοί ούτε μαγικές λύσεις υπάρχουν. Αλλά ούτε έχουμε και την πολυτέλεια των πολιτικών φιλοδοξιών επίδειξης του κράτους ως κομματικό λάφυρο. Αυτή τη στιγμή λοιπόν και για το επόμενο διάστημα, μπροστά στα κοινά προβλήματα που αγγίζουν κάθε οικογένεια και υποθάλπουν το μέλλον των παιδιών μας έχει πολύ μικρότερη σημασία το ποιος κυβερνάει αλλά το πως συντεταγμένα θα παλέψουμε για την επόμενη μέρα.
Η κοινωνία μας, όπως έδειξε άλλωστε τόσο κατά τη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης όσο και στις τελευταίες κρίσεις, στέκεται ώριμη όσο ποτέ άλλοτε μπροστά στις νέες δοκιμασίες που έρχονται. Δεν πτοείται απ’ αυτές γιατί έμαθε να «τις τρώει με το κουτάλι», εξοπλισμένη ταυτόχρονα με υψηλή ψυχολογία και αυτοεκτίμηση. Περιμένει όμως να δει, όπως και στις κρίσεις του τελευταίου τριμήνου, τη συναίνεση του πολιτικού συστήματος. Περιμένει απ’ τις πολιτικές ηγεσίες να προχωρήσουν σε συνεννοήσεις και συνέργειες για την συμφωνία πάνω σε ένα εθνικό σχέδιο που θα απαντά:
- Στις ανάγκες του Εθνικού Συστήματος Υγείας, της Πρόνοιας, της Άμυνας, της ασφάλειας και προστασίας των πολιτών
- Στις νέες απαιτήσεις της Παιδείας
- Στα αδιέξοδα των ανέργων
- Στις αναπτυξιακές προτεραιότητες και ανάγκες της χώρας, την προσέλκυση επενδύσεων και την κοινωνική δικαιοσύνη
- Στην επιβεβλημένη ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της χώρας
- Στη διατήρηση και αύξηση της ανταγωνιστικότητας του τουριστικού μας προϊόντος
- Στη βιωσιμότητα μικρομεσαίων επιχειρήσεων
Το πρόσφατο θετικό παράδειγμα πολιτικής σύμπνοιας στην αντιμετώπιση τόσο της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης όσο και της υγειονομικής κρίσης λειτουργεί πλέον ως οδηγός στην κοινή προσπάθεια της δύσκολης εποχής μετά την πανδημία. Η συνέχειά της είναι κοινωνική αναγκαιότητα και πολιτική υποχρέωση που οφείλει να αφουγκραστεί το πολιτικό σύστημα και κυρίως η κυβέρνηση.