Την Ακολουθία του «Ακάθιστου Ύμνου» τελεί ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στη Μητρόπολη Αθηνών – Ημέρα λειτουργίας της Αγίας Σοφίας ως τζαμί – Ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε ως «ημέρα πένθους και οδύνης για όλη την Ορθοδοξία, τον Χριστιανισμό και ολόκληρο τον Ελληνισμό».
Εκατοντάδες πιστοί σε κλίμα απόλυτης κατάνυξης αλλά και Εθνικής Υπερηφάνειας βρίσκονται αυτή την ώρα στον Ι. Ναό Αθηνών.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος αυτή την ώρα τελεί την Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου στέλνοντας ηχηρό μήνυμα στην Διεθνή Κοινότητα για την βαρβαρότητα που συντελείται κατά της Ορθοδοξίας από τους Τούρκους στην Αγία Σοφία.
Το ίδιο πραγματοποιείται σε όλες τις εκκλησίες της Ελλάδας, οι οποίες από το πρωί χτυπούν πένθιμα τις καμπάνες κι έχουν τις σημαίες μεσίστιες.
Στο μήνυμά του ο Αρχιεπίσκοπος ανέφερε μεταξύ άλλων πως: «Ο μεγάλος ναός της Αγίας Σοφίας γίνεται άθυρμα στα χέρια ανθρώπων που, κατ’ επάγγελμα και διαχρονικά, ποδοπατούν το Διεθνές Δίκαιο και τα ανθρώπινα δικαιώματα και τροφοδοτούν τη σκοτεινότερη μορφή θρησκευτικής μισαλλοδοξίας για να εμπεδώσουν, όπως αυτοί νομίζουν, την κυριαρχία τους».
O Ακάθιστος Ύμνος
Ακάθιστος ύμνος ονομάζεται γενικά κάθε ορθόδοξος χριστιανικός ύμνος ο οποίος ψάλλεται από τους χριστιανούς πιστούς σε όρθια στάση. Έχει επικρατήσει όμως να λέγεται έτσι ένας ύμνος («Κοντάκιο») της Ορθόδοξης Εκκλησίας προς τιμήν της Θεοτόκου, γνωστός ως Τη Υπερμάχω Στρατηγώ, ο οποίος ψάλλεται στους ναούς τις πέντε πρώτες Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, τις πρώτες τέσσερις τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους (στροφές) σε ελληνική αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω (κάθε «οίκος» ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα).
Ο Ακάθιστος ύμνος θεωρείται ως ένα αριστούργημα της βυζαντινής υμνογραφίας. Είναι γραμμένος πάνω στους κανόνες της ομοτονίας, ισοσυλλαβίας και εν μέρει της ομοιοκαταληξίας. Η γλώσσα του είναι σοβαρή και ποιητική και πλουτίζεται από κοσμητικά επίθετα και πολλά σχήματα λόγου (αντιθέσεις, μεταφορές, κλπ). Το θέμα του είναι η εξύμνηση της ενανθρώπισης του Θεού μέσω της Θεοτόκου, πράγμα που γίνεται με πολλές εκφράσεις χαράς και αγαλλίασης, οι οποίες του προσδίδουν θριαμβευτικό τόνο.