Ιστορίες από ατυχίες που έχουν βιώσει οι δρομείς εν μέσω μιας κούρσας υπάρχουν άπειρες. Από δρομείς που βίωσαν επώδυνες κράμπες μέχρι οδυνηρούς τραυματισμούς λόγω του εδάφους, τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό.
Και όμως, όσες φορές και αν ένας δρομέας ζήσει τέτοιες καταστάσεις, πάντα επιστρέφει στον Μαραθώνιο, πάντα θα στηθεί εκ νέου σε μια γραμμή εκκίνησης. Καμία από αυτές τις αρνητικές συνθήκες δεν είναι ικανή να κρατήσει έναν δρομέα μακριά από τους αγώνες.
Όπως έχει αποδειχθεί αυτή η επιμονή δεν έχει να κάνει μόνο με το πάθος για το τρέξιμο αλλά και με τον τρόπο που το μυαλό μας θυμάται τις επώδυνες στιγμές που προκαλούνται σε έναν αγώνα.
Μελέτη με 62 δρομείς
Πρόσφατα, μια μελέτη που βασίστηκε στις εμπειρίες 62 δρομέων διαπίστωσε πως οι περισσότεροι εξ αυτών υποτίμησαν έναν τραυματισμό που είχαν πάθει σε έναν αγώνα από μια εβδομάδα μέχρι και έξι μήνες μετά τον τραυματισμό αυτόν!
«Αν και πολλές φορές το τρέξιμο είναι μια οδυνηρή διαδικασία, παραμένει μια συναισθηματικά θετική εμπειρία και ειδικά για εκείνους που ολοκλήρωσαν την κούρσα τους και τερμάτισαν» λέει ο Δρ. Πρζεμισλαβ Πάβελ, επικεφαλής της προαναφερθείσας μελέτης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πάβελ μελέτησε μόνο δρομείς που είχαν ολοκληρώσει τον αγώνα στον οποίο είχαν πάρει μέρος, μια κατηγορία ανθρώπων δηλαδή που πιθανότατα έχει περισσότερες θετικές συγκινήσεις από εκείνους που δεν διαβαίνουν τη γραμμή τερματισμού.
Ωστόσο, οι δρομείς έχουν την τάση να καταλαβαίνουν και να βιώνουν τον πόνο περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. «Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αν ολοκληρώνεις μια πρόκληση αντοχής, θα βιώσεις πόνο και δυσφορία τόσο κατά τη διάρκεια της προπόνησής σου όσο και κατά τη διάρκεια του ίδιου του αγώνα», λέει ο Τρέισι Ντάβενπορτ, αθλητικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Γουλβερχάμπτον στην Αγγλία.
«Γενικότερα, οι αθλητές μαθαίνουν όχι μόνο να συνδέουν την προπόνησή τους με κάποιους φυσιολογικούς πόνους αλλά και να ξεχωρίζουν τον πόνο που προκύπτει λόγω της σκληρής γυμναστικής από τον πόνο που προκύπτει εξαιτίας ενός τραυματισμού», εξηγεί.
Υποτίμηση του πόνου
Η υποτίμηση του πόνου είναι επίσης συνάρτηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η μνήμη. «Έχουμε την τάση να επαναφέρουμε στη μνήμη μας τα πιο κύρια σημεία σημεία των γεγονότων και όχι την κάθε ανούσια λεπτομέρεια», τονίζει ο Ντάβενπορτ. Αυτό σημαίνει ότι κατά βάση οι δρομείς επαναφέρουν στη μνήμη τους την εκκίνηση ενός αγώνα, το τέλος ενός αγώνα, μια κρίσιμη στροφή κατά τη διάρκεια μιας κούρσας, τη στιγμή που εντοπίζουν φίλους τους μέσα στο πλήθος που παρακολουθεί αλλά σπανίως τις στιγμές που ένιωσαν κάποιο σωματικό πόνο. «Αυτά τα αξιοσημείωτα συναισθηματικά περιστατικά τείνουν να μένουν στις αναμνήσεις μας σε αντίθεση με τις σωματικές αισθήσεις», εξηγεί.
«Τα ευχάριστα συναισθήματα που παράγονται στους αγώνες όπως η αίσθηση της επιτυχίας, η αύξηση της αυτοπεποίθησής σας ή η υπερηφάνεια για το ότι τερματίζετε αμβλύνουν στη μνήμη σας στα σκληρά πράγματα», τονίζει.
Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που τονίζουν πως εν μέσω μιας κούρσας, η αίσθηση του πόνου όχι απλά δεν δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα αλλά αντίθετα αναβαθμίζει την ψυχολογία. «Δείτε τον πόνο σας περισσότερο ως προάγγελο για την ολοκλήρωση ενός μαραθωνίου παρά ως το αποτέλεσμα ενός τραυματισμού», συμβουλεύει ο Ντάβενπορτ.