Ελληνοτουρκικά: Πόσο δύσκολο είναι να ερμηνεύσει κάποιος τον Ερντογάν και τις κινήσεις του; Απείρως δύσκολο. Όχι όμως και ακατόρθωτο. Άπαντες αναρωτιούνται, τι ήταν αυτό που ώθησε το καθεστώς Ερντογάν, στο να τινάξει στον αέρα τις περίφημες διερευνητικές και να ξαναστείλει το Oruc Reis κάτω από το Καστελόριζο.
Ακούγονται και γράφονται πολλά. Όμως σίγουρα, θα υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, που σε αυτή τη δεδομένη χρονική περίοδο ενδιαφέρει σφόδρα τον Ερντογάν να το πετύχει, προκειμένου να προχωρήσει στη συνέχεια το υπόλοιπο σχέδιό του.
Τις συνολικές απαιτήσεις του Ερντογάν περί των θαλασσίων συνόρων και περί της συνεκμετάλλευσης στο Αιγαίο, τις ξέρουμε. Και ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτές δεν μπορούν να λυθούν σε αυτό το επίπεδο του διαλόγου, παρά μόνον αν επέλθει το τρίτο στάδιο των συζητήσεων με κάποιον μεσεγγυητή ή η τελική προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Αυτή τη στιγμή ο πρόεδρος της Τουρκίας έχει έναν διακαή πόθο τον οποίο αρνούνται να του ικανοποιήσουν άμεσα οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί.
Θέλει εδώ και τώρα αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών, ενώ παράλληλα ο ίδιος να μπορεί να διατηρεί ολόκληρες στρατιές στην ακτογραμμή του.
Και δεν θέλει να το πετύχει μέσω διαλόγου. Το ζητά «μπροστά» ως προϋπόθεση για να ξεκινήσει τον όποιο διάλογο.
Το παράλογο αίτημά του κινείται στη λογική «στη βράση κολλάει το σίδερο». Με τη δύναμη ισχύος που διαθέτει ελπίζει ότι για άλλη μια φορά η χώρα μας θα επιδείξει υποχωρητικότητα και θα περάσει και αυτός ο εκβιασμός.
Οι λόγοι της αποστρατιωτικοποίησης είναι προφανέστατοι.
Η ιστορία έχει δείξει ποιες ήταν και ποιες είναι οι προθέσεις των Τούρκων.
Η εισβολή στην Κύπρο είναι case study για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κάποιος στην Τουρκία και πώς πρέπει να την αντιμετωπίζει.
Ο τελικός στόχος του είναι εμφανώς η στρατιωτική εμπλοκή. Να φανεί σαν ατύχημα εις το οποίο δεν έχει ο ίδιος υπαιτιότητα. Γι’ αυτό και μπαίνει στην διαδικασία να διακινεί non paper γράφοντας για δήθεν προκλητικές ενέργειες της Ελλάδας.
Αυτό που κατάφερε η Τουρκία το 1974 στην Κύπρο με το ξεπούλημα της Χούντας των Συνταγματαρχών βασίζεται στον ακόλουθο τακτικισμό:
«καταλαμβάνω τη μισή Κύπρο, για να υπάρχει πάντα ο φόβος της άλλης μισής… ».
Από τα παραπάνω γίνεται πλήρως αντιληπτό ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί ούτε διάλογο, ούτε διαπραγματεύσεις. Επιδιώκει να μας σύρει εις τρόπον ώστε να ζητήσουμε συνθηκολόγηση.
Ξεκάθαρα πράγματα.
Οποιαδήποτε άλλη ανάλυση γίνεται για να κοροϊδέψουμε τους εαυτούς μας.
Χρήσιμο συμπέρασμα επίσης είναι να καταλάβουμε ότι η Γερμανία αδυνατεί να προστατέψει την ειρήνη στη Μεσόγειο. Αν και μπήκε μεσολαβητής, ο Ερντογάν δείχνει να μην την υπολογίζει αφού ξαναέβγαλε το Oruc Reis στο Αιγαίο.