Πατήσαμε «Μετακίνηση 6» και δεν συναντήσαμε ψυχή
Τελικά το σενάριο της ατομικής ευθύνης δεν πουλάει και τόσο αφήνοντας μία αίσθηση ότι επικρατεί μία επικίνδυνη χαλάρωση την ώρα που ο κορονοϊός δείχνει τα δόντια του περισσότερο απ’ ότι την άνοιξη, με αποτέλεσμα το δεύτερο lockdown να έρχεται στη ζωή μας σαν δεύτερο κύκλο σειράς ή σίκουελ ταινίας που βγήκε βιαστικά.
Ξεκινάω τη βόλτα μου από το Σύνταγμα
Και μετά κατεβαίνω την Ερμού. Αρκετοί μασκοφόροι πολίτες αλλά και λιγοστοί τουρίστες απαθανατίζουν το νέο timeout στο μεγάλο εμπορικό δρόμο. Καταμεσής βρίσκω και το χαρτόνι του αστέγου με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που πριν από λίγες μέρες είχε κάνει το γύρο των social media. Παρά τις προσπάθειες και τις εξαγγελίες παραμένουν αρκετοί άστεγοι ακόμα και τώρα στους δρόμους της πόλης με τα πράγματα να γίνονται ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς.
Φτάνω Μοναστηράκι όπου όπως στην πλατεία Κοτζιά τα περιστέρια έχουν καταλάβει τον έξτρα χώρο που τους δόθηκε απουσία πολλών ανθρώπων. Μόνο ένα από τα μεγάλα σουβλατζίδικα μένει ανοιχτό για takeaway με τον υπεύθυνο να μου μιλά για μία θλιβερή εικόνα που δεν ήθελε να δει δεύτερη φορά σε τόσο λίγο καιρό.
Συνεχίζω προς Πλάκα περνώντας από το Θησείο. Ένας μόνο μικροπωλητής στέκει εκεί από συνήθεια χωρίς πραμάτεια στον πάγκο του και με το ραδιοφωνάκι του να παίζει στη διαπασών. Το μόνο που καταφέρνω να ξεχωρίσω μέσα στην απρόσμενη βαβούρα είναι κάτι για το άλλο θέμα των ημερών, τις εκλογές των ΗΠΑ. Η έτσι κι αλλιώς σχετικά ήσυχη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ερημώνει κυριολεκτικά αφού είναι κλειστό και το μουσείο της Ακρόπολης. Σιγοτραγουδάω τους στίχους «κάποιος κοιτάει την ώρα, κάποιος στο δρόμο τρέχει…κι όμως είμαι ακόμα εδώ…» από τα Ξύλινα Σπαθιά που για κάποιο λόγο μου έρχονται στο μυαλό.
Λυπάμαι που βλέπω τους εμπορικούς δρόμους της Πλάκας χωρίς τουρίστες και ζωή αλλά η βόλτα σε μια παλιά Αθήνα από καιρό χαμένη μετατρέπεται έτσι σχεδόν σε μία ένοχη απόλαυση. Βλέπω από μακριά την πύλη του Αδριανού όπως ποτέ άλλοτε αφού συνέχεια περνάνε αυτοκίνητα και μηχανάκια που σου κόβουν τη θέα.
Η νέα προσθήκη στο 2o κύκλο του lockdown είναι ο Μεγάλος Περίπατος
Για τα στραβά του έχουν ακουστεί πολλά οπότε εγώ θα σταθώ σε 2 πιο όμορφα σημεία του χαμηλά στην Ερμού και από Πλάκα προς Καλλιμάρμαρο. Εκεί διευκολύνει τον περιπατητή και τον τουρίστα εν αντιθέσει με την Πανεπιστημίου που έτσι κι αλλιώς διέθετε μεγάλα πεζοδρόμια και η αλλαγή δεν προσέφερε πολλά εκτός από 1-2 χλμ για τους ποδηλάτες χωρίς όμως συνέχεια.
Κοντά στο Καλλιμάρμαρο σκάει και ο πρώτος έλεγχος από τη δημοτική αστυνομία. Σχεδόν αιφνιδιαστικά με προσεγγίζει ένας δημοτικός αστυνομικός και μου ζητάει να το δείξω το…sms. Αποφασίζω να γυρίσω στην Παλιά Βουλή που έχω παρκάρει μέσω του Εθνικού Κήπου που σωστά έχει παραμείνει ανοιχτός. Μία διαχρονική όαση και το μόνο μέρος που ίσως έχει παραπάνω επισκέπτες απ’ ότι συνήθως.
Τελευταία στάση η Κολοκοτρώνη. Το τελευταίο βράδυ πριν κλείσει η εστίαση (2 Νοεμβρίου) έβλεπα εικόνες Σαββατόβραδου με τις παρέες να σπεύδουν για το τελευταίο ποτό. Ακόμα το σκληρό lockdown διαψευόταν. Τώρα ένας από τους πιο ζωντανούς δρόμους του κέντρου αποτελείται κυρίως από κατεβασμένα ρολά και τα πολυσύχναστα στέκια του είναι άγνωστο πότε και εάν κυρίως θα ξανανοίξουν…
Υ.Γ. Ούτε το…autocorrect δεν πιστεύει αυτά που ζούμε μέσα στο 2020. Στις επίμονες αναφορές μου στον Covid-19 που μας ταλαιπωρεί επέμενε να μετατρέψει το «κορονοϊός» σε «κορνιζοποιός». Κύριε Μπαμπινιώτη κάποιο σχόλιο επ’ αυτού;