H Ελλάδα έχει δικαίωμα να επιβάλλει φόρο στο μισθό που αποκτά ο φορολογικός κάτοικος αλλοδαπής, εφόσον αυτός εργάζεται από τη χώρα μας και παραμένει σε αυτή για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών.
Ωστόσο, στις περιπτώσεις εργαζομένων που μένουν στην Ελλάδα λόγω των συνθηκών της πανδημίας και δουλεύουν για περισσότερους από έξι μήνες από τη χώρα μας -παρότι η κανονική τους εργασία βρίσκεται στην αλλοδαπή- ο παραπάνω κανόνας εφαρμόζεται προς το παρόν «επιλεκτικά».
Η ελληνική φορολογική διοίκηση έχει διευκρινήσεις πως εφόσον ο λόγος παραμονής φυσικού προσώπου στην Ελλάδα – το οποίο υπό κανονικές συνθήκες ζει και εργάζεται στο εξωτερικό – κατά το ανωτέρω διάστημα συνδέεται με τα προληπτικά μέτρα αποφυγής της διάδοσης του κορωνοϊού και η εξ αποστάσεως εργασία γίνεται κατ’ εξαίρεση, τότε δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο εργαζόμενος αποκτά φορολογική κατοικία στην Ελλάδα για το σχετικό λόγο.
Η εν λόγω λογική στηρίζεται στο ότι αυτή η προσωρινή κατάσταση δεν είναι ικανή να μεταβάλει τη συνήθη διαμονή του εργαζομένου, δηλαδή την παγιωμένη ρουτίνα της ζωής του. Ομοίως, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ο αλλοδαπός εργοδότης αποκτά μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα μόνο με βάση τα παραπάνω.
Η κατ’ εξαίρεση παροχή τηλεργασίας από την Ελλάδα προκύπτει κυρίως από το γεγονός ότι αυτό δεν αποτελεί απαίτηση του αλλοδαπού εργοδότη ενώ εξακολουθεί να υπάρχει στη διάθεση του εργαζόμενου η σχετική υποδομή (γραφείο, χώρος εργασίας) από πλευράς του εργοδότη στην αλλοδαπή, ακόμα και αν αυτή η υποδομή δε χρησιμοποιείται.
Ωστόσο, όπως προαναφέρθηκε ακόμα και στην περίπτωση που η φορολογία κατοικία του φυσικού προσώπου μένει ως έχει, η Ελλάδα έχει κατ’ αρχήν το δικαίωμα να επιβάλλει φόρο στο μισθό που αποκτά ο φορολογικός κάτοικος αλλοδαπής, εφόσον αυτός εργάζεται από την Ελλάδα και παραμένει σε αυτή για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών.
Πάντως η φορολογική αρχή δεν έχει διευκρινίσει μέχρι σήμερα εάν θεωρεί ότι το εν λόγω δικαίωμα φορολόγησης καταλαμβάνεται ή όχι από τις εξαιρετικές συνθήκες που επέβαλε η πανδημία, ενώ και ο ΟΟΣΑ με βάση τις τελευταίες κατευθυντήριες οδηγίες του προτρέπει τα κράτη σε «συνεννόηση», αποφεύγοντας να δώσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις.