Η ζωή, ενώ για κάποιους είναι ωραία, απολαυστική για άλλους είναι φοβερά δύσκολη, έως αβάσταχτη, καθώς δεν έχουν πώς να βοηθήσουν την οικογένειά τους, όντες οι ίδιοι, επί μακρόν, άνεργοι.
γράφει η Άννα Δεληγιάννη – Τσιουλπά (Φιλόλογος, συγγραφέας, κριτικός)
Και τι ψυχολογία να έχει ένας άνεργος βλέποντας τον άλλον, τον ευμαρή, να υπερκαταναλώνει αγαθά, χωρίς να υπολογίζει κανέναν άπορο αλλά και χωρίς να δίνει δεκάρα για την κρίσιμη κατάσταση της χώρας του!
Εδώ, δυστυχώς, εστιάζεται και η αρχή του κακού, το οποίο περίσσεψε στις μέρες μας ποικιλότροπα και δε λέει να μειωθεί εξαιτίας του ωχαδερφισμού που μας κατατρύχει!
Και ενώ μέλημά μας θα έπρεπε να είναι ένα ευοίωνο μέλλον για τα παιδιά μας, με τις υπερπροσπάθειες των ολίγων για ίδιον όφελος και αποκατάσταση μελών της οικογενείας τους μέχρι τα τρισέγγονα, φτάσαμε στην απάθεια από τη μια και στην αλληλοεξόντωση από την άλλη!
Αριστοκράτες, πλούσιοι και φτωχοί στην Ελλάδα !Είναι αδύνατον να βρεθεί λύση, όταν καταργείται ο συνδετικός κρίκος των μεσαίων ,που τη μια θα επικοινωνούν με τον πλούσιο ,την άλλη θα μεσολαβούν να βρει μια δουλειά ο φτωχός.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις προκάλεσαν πολλές φορές τον μαρασμό των κατώτερων, γιατί στις πρώτες το καλό, αποδεκτό από την κοινωνία και υπολογίσιμο επάγγελμα και κατά συνέπεια το ικανό εισόδημα και όχι μόνο, δημιούργησαν πάγια κριτήρια αποδοχής και απόρριψης!
Συνοψίζοντας, τα υλικά αγαθά, ακριβοθώρητα σε πάρα πολλούς εδραιώνουν και την κοινωνική θέση των πολιτών, καταργούν τα τυχόν υπαρξιακά προβλήματα, όταν η έλλειψή τους επιτείνει την κατάσταση των φτωχών και μίζερων στην τελική, ανθρώπων.
Με τέτοιες δομές δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην ανάπτυξη και το μόνο που μας σώζει είναι ο επαναπροσδιορισμός του ρόλου μας στην κοινωνία, σε σημείο που το “είναι” να κατακυριεύσει το “έχειν”.
Είναι καιρός η κυβέρνηση ,η κάθε κυβέρνηση ,εφεξής να ενδυναμώσει το αίσθημα της κοινής προσπάθειας ,γιατί ,με τον ατομικισμό και το ίδιον όφελος, δεν έχουμε καμιά προοπτική ανάπτυξης .