Στην αρχή, η ιδέα της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης δεν είχε όνομα, ούτε και μεγάλη υποστήριξη. Λίγα χρόνια μετά την πρώτη Ημέρα της Γης, ένας νεαρός κοινωνιολόγος ονόματι Robert Bullard συγκέντρωσε δεδομένα για μια μήνυση το 1979, που κατέθεσε η τότε σύζυγός του, σχετικά με μια χωματερή που σχεδιαζόταν σε μια γειτονιά μαύρων της μεσαίας τάξης στο Χιούστον. Η δουλειά του έδειξε ότι παρόλο που μόνο το ένα τέταρτο περίπου των κατοίκων του Χιούστον ήταν μαύροι, όλες οι χωματερές που ανήκαν στην πόλη και οι περισσότεροι αποτεφρωτήρες βρίσκονταν σε γειτονιές των Μαύρων.
Σήμερα, η περιβαλλοντική δικαιοσύνη είναι ευρέως αποδεκτή ως κρίσιμο ζήτημα δημόσιας υγείας. Και ο Μπούλαρντ είναι πλέον γνωστός ως πατέρας του κινήματος. Διευθύνει το Κέντρο Περιβαλλοντικής και Κλιματικής Δικαιοσύνης που πήρε το όνομά του στο Texas Southern University στο Χιούστον. Χρειάστηκε μια δεκαετία οργάνωσης και δράσης, από τον Μπούλαρντ και πολλούς άλλους, για να δουν περισσότεροι άνθρωποι πώς συγκλίνουν τα πολιτικά δικαιώματα και ο περιβαλλοντισμός, δήλωσε ο ίδιος. «Και αυτή η σύγκλιση ονομάζεται περιβαλλοντική δικαιοσύνη».
Στο «Damping in Dixie» του 1990, ένα από τα 18 βιβλία που έχει γράψει για την περιβαλλοντική δικαιοσύνη, την ορίζει ως «την αρχή, σύμφωνα με την οποία, όλοι οι άνθρωποι και οι κοινότητες δικαιούνται ίση προστασία των περιβαλλοντικών νόμων, ανεξαρτήτως φυλής, εισοδήματος, εθνικής καταγωγής» στον τόπο διαμονής τους. Ο τόπος κατοικίας, επηρεάζει «βαθιά» την υγεία των ανθρώπων, σημειώνει η Δρ Λίζα Πατέλ, αναπληρώτρια εκτελεστική διευθύντρια της Κοινοπραξίας Ιατρικής Εταιρείας για το Κλίμα και την Υγεία, της οποίας μέλος από το 2019 είναι και η Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία το 2019.
Και οι παράγοντες υγείας μιας γειτονιάς δεν διαμορφώνονται τυχαία. «Είναι το αποτέλεσμα δομικά ρατσιστικών πολιτικών, όπως η κόκκινη γραμμή, που καθιστούν ορισμένες περιοχές πιο ευάλωτες» στη ρύπανση, εξηγεί ο Patel, ο οποίος είναι επίσης επίκουρος καθηγητής παιδιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Στάνφορντ στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια.
Τα παραδείγματα πολλά:
Οι γειτονιές που υπέστησαν κόκκινες γραμμές στη δεκαετία του 1930 έχουν υψηλά επίπεδα ατμοσφαιρικής ρύπανσης σήμερα. Οι γειτονιές με κόκκινες γραμμές, στις οποίες συνήθως ζούσαν Μαύροι, Ισπανόφωνοι ή Ασιάτες, θεωρήθηκαν οικονομικά επικίνδυνες και στερήθηκαν επενδύσεων. Σήμερα, οι χάρτες με κόκκινη γραμμή ευθυγραμμίζονται στενά με τους χάρτες μεγαλύτερης ατμοσφαιρικής ρύπανσης, σύμφωνα με μια μελέτη του 2021 που δημοσιεύτηκε στο Environmental Science and Technology Letters. Η ατμοσφαιρική ρύπανση – συγκεκριμένα, τα λεπτά σωματίδια του αέρα, όπως αιθάλη, καπνός ή σκόνη – έχει συνδεθεί με υψηλότερο κίνδυνο καρδιακής προσβολής, εγκεφαλικού και θανάτου από καρδιακές παθήσεις.
Ανεξάρτητα από το εισόδημα, οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι, οι ασιάτες και άλλοι έγχρωμοι είναι πιο πιθανό να εκτεθούν σε πηγές ατμοσφαιρικής ρύπανσης, σύμφωνα με μια μελέτη του 2021 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science Advances. Τέτοιες ανισότητες εξακολουθούν να υφίστανται ακόμη και όταν η ρύπανση έχει συνολικά μειωθεί.
Μια γειτονιά με κόκκινη γραμμή είναι επίσης λιγότερο πιθανό να έχει δροσερούς χώρους πρασίνου και πιο πιθανό να έχει υψηλότερα επίπεδα θερμότητας – κατά μέσο όρο 4,7 βαθμούς Φαρενάιτ πιο ζεστή, σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Climate το 2020. Η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος λέει ότι η ζέστη μπορεί να συμβάλει σε καρδιακές προσβολές, εγκεφαλικά και άλλες μορφές καρδιαγγειακών παθήσεων, με τους ανθρώπους με χαμηλό εισόδημα και τους μαύρους να ανήκουν στις ομάδες που είναι πιο πιθανό να επηρεαστούν.
Το αποτέλεσμα τέτοιων ανισοτήτων, λέει ο Bullard, είναι ότι το προσδόκιμο ζωής σε περιοχές που απέχουν μόλις λίγα μίλια μπορεί να ποικίλλει ευρέως – έως και 20 χρόνια, σύμφωνα με έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια Commonwealth.