Η υπόθεση του Μάνου Δασκαλάκη και της Ρούλας Πισπιρίγκου έχει ξεφύγει από το θεματικό κέντρο το οποίο δεν είναι άλλο από την εξιχνίαση της δολοφονίας των τριών παιδιών και έχει πάει σε άλλο level γύρω από τη ζωή του Μάνου και της Ρούλας με τις τηλεοπτικές εκπομπές να δίνουν ρεσιτάλ κουτσομπολιού και αχαλίνωτης σαχλαμαρας.
«Δεν ξέρουμε» λέει «αν τα παιδιά είναι του Μάνου και θα πρέπει να γίνει εξέταση DNA». «Το Μάνο τον έδιωξαν από τη δουλειά του», ακούμε στα κανάλια. Σκασίλα μας λέω εγώ. Ποιον ενδιαφέρει αν τον έδιωξαν αυτόν τον τυπάκο από τη δουλειά του.
Ποιον ενδιαφέρει αν η Πισπιρίγκου πήρε τηλέφωνο μια δημοσιογράφο και φορούσε στη μύτη μανταλάκι για να αλλοιώσει τη φωνή της; Τι προσφέρει στην ενημέρωση του λαού αν ο Μάνος είχε εξωσυζυγική σχέση ή αν η Ρούλα τα είχε με κάποιον συγγενή του Μάνου; Τι γελοιότητες είναι αυτές που προβάλουν όλες αυτές οι σταρλετίτσες της τηλεόρασης που δήθεν δηλώνουν δημοσιογράφοι.
Η σαχλαμάρα στο απόγειό της. Άθλια πάνελ με δεκάδες σαλτιμπάγκους – δήθεν ειδικούς που σχολιάζουν πληροφορίες της κλειδαρότρυπας για το Μάνο και τη Ρούλα. Πληροφορίες που ουδεμία σχέση έχουν με τη δολοφονία των παιδιών.
Γραφικοί τύποι, δήθεν δημοσιογράφοι, «πλαστικές» παρουσιάστριες μπολιασμένες με σιλικόνη και αλόε βέρα, αγράμματοι πανελίστες που η βασική τους δουλειά είναι να σχολιάζουν φούστες και λουμπουτέν, ξαφνικά έγιναν ειδικοί επί των εγκλημάτων! Τέτοιο κατήφορο δεν έχω ματαδεί παρά μόνο σε κάτι βραζιλιάνικες σαπουνόπερες της δεκαετίας του ’90.