Τα ηνία του θαλάσσιου εμπορίου σε όλο τον κόσμο εξακολουθεί να κρατά η ελληνική ναυτιλία. Οι Έλληνες πλοιοκτήτες με 5.514 πλοία ελέγχουν σήμερα περίπου το 21% του παγκόσμιου στόλου σε όρους χωρητικότητας (dwt) και κατάφεραν να μεγεθύνουν τον στόλο τους κατά 45,8% από το 2014 και κατά 7,42% στη διάρκεια της πανδημίας COVID-19.
«Η ελληνική ναυτιλία, ως ηγέτης, αξιοποιώντας τη συσσωρευμένη τεχνογνωσία της παραμένει πρωτοπόρος στις εξελίξεις πάντα με προτάσεις ρεαλιστικές και στόχους ουσιαστικούς, όπως η έρευνα και η ανάπτυξη εναλλακτικών ναυτιλιακών καυσίμων, φιλικών προς το περιβάλλον», δηλώνει η πρόεδρος της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών Μελίνα Τραυλού προλογίζοντας την ετήσια έκθεση της ΕΕΕ, στην οποία περιλαμβάνονται και τα στοιχεία για την πορεία του ελληνόκτητου στόλου.
Η κυρία Τραυλού, αφού ευχαριστεί «τον διατελέσαντα επί 13 έτη πρόεδρο Θεόδωρο Βενιάμη για την κομβική του συμβολή στο πολυσχιδές έργο της Ενωσης, τονίζει ότι «η ελληνική ναυτιλία, κατέχοντας το 21% του παγκόσμιου στόλου και το 59% της κοινοτικής ναυτιλίας, έχει ευθύνη να αναλαμβάνει και να στηρίζει πρωτοβουλίες ενημέρωσης και διαφώτισης του ευρύτερου κοινού για τη στρατηγική σημασία του κλάδου, καθώς και για την ανάγκη προτεραιοποίησης αυτού, από τους πολιτικούς ιθύνοντες σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το θέμα της περιβαλλοντικής συνείδησης και του πράσινου αποτυπώματος της ναυτιλίας στο μείζον ζήτημα της κλιματικής αλλαγής».
Η ναυτιλία ελαχιστοποιεί δραστικά τους ρύπους, ενώ παράλληλα επενδύει συνεχώς σε νέες, σύγχρονες τεχνολογίες, περιβαλλοντικά εξελιγμένες και πιστοποιημένες, με την ελληνόκτητη ναυτιλία να πρωταγωνιστεί σε περιβαλλοντικά φιλικά νέα πλοία, υπογραμμίζει η κυρία Τραυλού.
Σε κάθε περίπτωση, συμπληρώνει, θα πρέπει να επισημανθεί ότι η ναυτιλία χρειάζεται διεθνείς κανόνες λειτουργίας και σε καμία περίπτωση περιφερειακά μέτρα, τα οποία στρεβλώνουν τον διεθνή, υγιή ανταγωνισμό της αγοράς. Επιπλέον, η πρόεδρος της ΕΕΕ καταδεικνύει την ανάγκη συνδρομής όλων των «εμπλεκόμενων μερών που έχουν την καθ’ ύλην αρμοδιότητα, όπως είναι οι κατασκευαστές μηχανών πλοίων και οι παραγωγοί και προμηθευτές καυσίμων» προκειμένου να απεξαρτηθεί η ναυτιλία από τον άνθρακα, αφού είναι φανερό ότι δεν μπορεί μόνη της να το κάνει.
Στο σημείο αυτό επισημαίνει ότι μέτρα οριζόντιας εφαρμογής, όπως το επίκαιρο ευρωπαϊκό Σύστημα Εμπορίας Δικαιωμάτων Εκπομπών, δεν συνάδουν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ναυτιλίας. Σε εθνικό επίπεδο, η ΕΕΕ συνεργάζεται με την πολιτεία για τη διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας του ελληνόκτητου στόλου, που αποτελεί καθοριστική παράμετρο για τη μεγιστοποίηση της πολυδιάστατης συνεισφοράς της ναυτιλίας στον τόπο μας, αναφέρει η κυρία Τραυλού και προσθέτει ότι «η επιλογή της ελληνικής σημαίας, ο εκσυγχρονισμός του ελληνικού νηολογίου και η επιλογή της Ελλάδας ως έδρας των ναυτιλιακών εταιρειών αποτελούν κοινό στόχο πολιτείας και εφοπλισμού».
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει τέλος στην «κοινωνική αλληλεγγύη του ελληνικού εφοπλισμού που είναι διαχρονικά καταγεγραμμένη σε ατομικό, καθώς και σε συλλογικό επίπεδο», με την ΕΕΕ και τη ΣΥΝ-ΕΝΩΣΙΣ, σε διάστημα 10 ετών, να «έχουν προσφέρει πάνω από 80.000.000 ευρώ για την υλοποίηση δράσεων στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας και στήριξης των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, καθώς και για την αντιμετώπιση κρίσεων.