Μια μεγάλη διεθνής ομάδα ερευνητών ανακάλυψε 69 μοναδικές γενετικές παραλλαγές που συνδέονται με την ικανότητα να διατηρείται ο χρόνος στο ρυθμό. Στην εργασία τους που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Human Behavior, η ομάδα περιγράφει τη γενετική μελέτη που περιελάμβανε περισσότερους από 600.000 εθελοντές. Τα περισσότερα ανθρώπινα όντα έχουν την ικανότητα να κρατούν τον χρόνο σε ρυθμό – για παράδειγμα, χτυπώντας παλαμάκια σε συγχρονισμό με τον ντράμερ σε ένα ροκ τραγούδι. Κάποιοι όμως δεν έχουν αυτή την ικανότητα. Σε αυτή τη νέα προσπάθεια, οι ερευνητές αναρωτήθηκαν αν υπήρχαν γονίδια που είναι υπεύθυνα για την ικανότητα διατήρησης ενός ρυθμού, υποδηλώνοντας ότι οι γενετικές παραλλαγές θα μπορούσαν να ευθύνονται για εκείνους που δεν μπορούσαν να κρατήσουν χρόνο.
Για να το μάθουν, ξεκίνησαν ρωτώντας μια μεγάλη ομάδα εθελοντών την απλή ερώτηση: “Μπορείς να χειροκροτήσεις έγκαιρα με ένα μουσικό ρυθμό;”. Το 91,57% από τους 606.825 εθελοντές απάντησε ναι. Ζήτησαν επίσης από μερικούς από τους εθελοντές να συμμετάσχουν σε πειράματα μέτρησης του ρυθμού, όπως να πατήσουν έγκαιρα ένα πλήκτρο σε ένα πληκτρολόγιο στον ρυθμό ενός τραγουδιού. Οι ερευνητές παρατήρησαν ότι όσοι εθελοντές απάντησαν ναι στην κύρια ερώτηση σημείωσαν υψηλότερη βαθμολογία σε τέτοια πειράματα. Στη συνέχεια, οι ερευνητές διεξήγαγαν μια μεγάλης κλίμακας μελέτη συσχέτισης γονιδιώματος (GWAS) στους εθελοντές με στόχο τον εντοπισμό των τόπων που σχετίζονται με τη διατήρηση του χρόνου. Βρήκαν 69 γονίδια που εμπλέκονται στον συγχρονισμό παλμών που διέφεραν από εκείνα που μπορούσαν να κρατήσουν έναν ρυθμό και από αυτά που δεν μπορούσαν.
Βρήκαν επίσης ότι το γονίδιο VRK2 φαινόταν να είναι το πιο σημαντικό. Και ανακάλυψαν ότι οι εθελοντές που αυτοπροσδιορίζονταν ως μουσικοί έτειναν να έχουν περισσότερες παραλλαγές, υποδεικνύοντας ότι οι παραλλαγές θα μπορούσαν να έχουν αμφίδρομη κατεύθυνση – δίνοντας στους ανθρώπους μια καλύτερη αίσθηση του ρυθμού ή του χειρότερου. Προηγούμενη έρευνα έχει βρει επίσης σχέσεις μεταξύ ατόμων με παραλλαγές VRK2 και αρκετών τύπων ψυχικών ασθενειών, όπως η σχιζοφρένεια και η χρόνια κατάθλιψη. Οι ερευνητές διαπίστωσαν επίσης ότι άλλα γονίδια εκτός από εκείνα που χρειάζονται για την αναγνώριση του χρόνου ενός παλμού εμπλέκονται στη διατήρηση ενός παλμού, όπως ο ρυθμός βαδίσματος, η αναπνευστική ροή και η ταχύτητα επεξεργασίας ορισμένων τμημάτων του εγκεφάλου. Προτείνουν επίσης ότι η ικανότητα διατήρησης ενός ρυθμού μπορεί να συνδέεται με την ανάπτυξη του λόγου στην παιδική ηλικία και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις.