Πολλές έρευνες έχουν γίνει σχετικά με την αποτελεσματικότητα των μασκών για τον μετριασμό της εξάπλωσης μολυσματικών ασθενειών.
Ωστόσο, τα τυπικά μοντέλα λοίμωξης τείνουν να εστιάζουν μόνο σε καταστάσεις ασθενειών, παραβλέποντας τη δυναμική ενός πολύπλοκου παραδόξου: Ενώ η κάλυψη μειώνει τα ποσοστά μετάδοσης και κατά συνέπεια τον επιπολασμό της νόσου, η μείωση της νόσου αναστέλλει τη χρήση μάσκας, προάγοντας έτσι την επιδημική αναζωπύρωση. Για τη διερεύνηση αυτής της αμφίδρομης σχέσης, μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, ανέπτυξε ένα πλαίσιο πολλαπλών μολύνσεων και συνέπλεξε ένα μοντέλο κατωφλίου για τη συμπεριφορά φορώντας μάσκα ή με ένα μοντέλο επιδημίας.
Το μοντέλο αντιπροσωπεύει διάφορους μηχανισμούς συμπεριφοράς που επηρεάζουν τη χρήση μάσκας, όπως η πίεση των συνομηλίκων, ο φόβος της μόλυνσης, η επιρροή των ελίτ και η κοινωνικότητα. Στην εργασία τους που δημοσιεύτηκε στα Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το τελικό μέγεθος επιδημίας (ή ποσοστό προσβολής) μιας ασθένειας παρουσιάζει μια κρίσιμη μετάβαση όταν οι πληθυσμοί υποθέτουν ότι η εξάπλωση της νόσου είναι πιο μολυσματική, προκαλώντας μια σταθερή μαζική απόκριση υιοθέτηση μάσκας που μειώνει απότομα το τελικό μέγεθος της επιδημίας. Το αίνιγμα είναι ότι όταν τα ποσοστά ασθενειών είναι χαμηλά, η χρήση μάσκας γίνεται εκ των υστέρων σκέψη και μια λιγότερο μολυσματική ασθένεια θα μπορούσε να προκαλέσει υψηλότερο ποσοστό προσβολής από τις πιο μολυσματικές αντίστοιχές της.
Τα αποτελέσματα υπογραμμίζουν ότι χωρίς την κατάλληλη επιβολή κάλυψης, η μείωση της πιθανότητας μετάδοσης της νόσου μέσω άλλων παρεμβάσεων —όπως ο μαζικός εμβολιασμός— μπορεί να μην είναι επαρκής για τη μείωση του τελικού μεγέθους της επιδημίας. Αυτό συνέβη σε μια αναζωπύρωση των κρουσμάτων COVID-19 στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τους εμβολιασμούς, όταν ο αριθμός των νέων καθημερινών κρουσμάτων αυξήθηκε κατά περίπου μια τάξη μεγέθους από τις αρχές Ιουνίου 2021 έως τις αρχές Σεπτεμβρίου 2021. “Τα διεπιστημονικά μοντέλα είναι απολύτως κρίσιμα για να βοηθήσουν να βελτιώσουμε τις υποθέσεις μας”, λέει ο συνεργάτης του SFI Stefani Crabtree (Utah State University), που συνέβαλε στην έρευνα. “Τα ευρήματα με βοήθησαν να μην υποκύψω στην πίεση των συνομηλίκων. Εξακολουθώ να καλύπτομαι σε παντοπωλεία και σε πολυσύχναστες περιοχές γιατί, παρόλο που έχω εμβολιαστεί, ξέρω ότι θα βοηθήσει.”
Στη μελέτη τους, οι ερευνητές περιέγραψαν τη χρήση μάσκας ως μια «σύνθετη μετάδοση» της οποίας η υιοθέτηση απαιτεί πολλαπλές αλληλεπιδράσεις και πηγές ενίσχυσης για να προκληθεί η μετάδοση και να βοηθήσει το μοντέλο υιοθέτησης συμπεριφοράς. Αυτό είναι αντίθετο με τη μετάδοση της νόσου για την οποία μια μόνο μετάδοση θα ήταν αρκετή για τη μετάδοση της νόσου. Ενώ η υποχρεωτική κάλυψη μπορεί να θεωρηθεί δυσκίνητη και δαπανηρή, τα μαθηματικά μοντέλα που ενσωματώνουν ατομική προσαρμοστική ανθρώπινη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια επιδημιών έχουν δείξει τον ουσιαστικό ρόλο της συνεχούς ενίσχυσης της κάλυψης στην ελαχιστοποίηση των επιδημιών. “Ένα ακόμη μεγαλύτερο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί είναι το πόσο πολωμένη είναι η κοινωνία μας”, λέει ο εξωτερικός καθηγητής του SFI Simon Levin, ένας από τους συγγραφείς της εφημερίδας. “Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου άτομα τόσο διχασμένα για κάτι που θεωρώ κοινά μέτρα δημόσιας υγείας”.