Διευθυντής της μονάδας έρευνας αιμοποίησης και καρκίνου στο Ινστιτούτο Κλινικών Ερευνών του Μόντρεαλ (IRCM), που συνδέεται με την UdeM, ο Δρ. Möröy εργάστηκε με την ομάδα του για να ανακαλύψει ότι ένα συγκεκριμένο ένζυμο, μια ελικάση RNA που ονομάζεται DDX3, είναι απαραίτητο για την ανάπτυξη και την εξέλιξη του λεμφώματος. Η μελέτη τους δημοσιεύεται σήμερα (11/7) στο περιοδικό Cancer Research.
Το λέμφωμα εμφανίζεται συχνά σε παιδιά ή νεαρούς ενήλικες και χαρακτηρίζεται από την ανεξέλεγκτη επέκταση των κυττάρων του ανοσοποιητικού μας συστήματος που ονομάζονται λεμφοκύτταρα, προκαλώντας μεγάλες μάζες ιστού που συχνά παραμορφώνουν τους ασθενείς. Αυτός ο καρκίνος συνήθως αντιμετωπίζεται με χειρουργική αφαίρεση των μαζών του όγκου και στη συνέχεια, στις περισσότερες περιπτώσεις, με χημειοθεραπεία, με υψηλά ποσοστά ύφεσης, πάνω από 80% στα παιδιά.
Το πρόβλημα με αυτή τη θεραπεία είναι η υψηλή τοξικότητά της, καθώς η χημειοθεραπεία χρησιμοποιεί ισχυρές ουσίες σε υψηλές δόσεις που έχουν τη δυνατότητα να σκοτώσουν όλα τα κύτταρα, είτε καρκινικά είτε φυσιολογικά. Και η θεραπεία συνοδεύεται από σοβαρές παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένων των δευτερογενών καρκίνων που εμφανίζονται αργότερα στη ζωή.
Ο αντίκτυπος στα παιδιά με λέμφωμα είναι σημαντικός επειδή βρίσκονται ακόμη σε ανάπτυξη. Η ασθένεια μπορεί να επιστρέψει ήδη έξι μήνες μετά τη θεραπεία και ένα λεγόμενο «υποτροπιάζον λέμφωμα» έχει πολύ κακή πρόγνωση, απλώς και μόνο επειδή τα πολύ ισχυρά χημειοθεραπευτικά φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμησή της απλά δεν λειτουργούν πια.
Η σημασία του γονιδίου DDX3
Νέα έρευνα που έγινε από την Marion Lacroix, Ph.D. φοιτητή στο εργαστήριο του Möröy, φαίνεται να αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα και να έχει εντοπίσει μια πιθανή λύση. Τα πειράματά της δείχνουν ότι ένα συγκεκριμένο στέλεχος ποντικών που αναπτύσσει αυθόρμητα λέμφωμα δεν αρρωσταίνει πλέον ούτε αναπτύσσει τη νόσο αργότερα στη ζωή, όταν το γονίδιο DDX3 έχει κατασκευαστεί με γενετική μηχανική.
Επειδή η ελικάση DDX3 RNA είναι ένα ένζυμο και η τρισδιάστατη δομή της έχει πολλές πτυχές και θύλακες, είναι ιδανικός στόχος για μικρά μόρια που συνδέονται σε αυτούς τους θύλακες και αναστέλλουν τη δραστηριότητά της. Έχοντας αυτό κατά νου, η εργαστηριακή ομάδα του Möröy θα δοκιμάσει τώρα συνδυασμούς αναστολέων με συμβατικά χημειοθεραπευτικά φάρμακα, με στόχο τη μείωση της δοσολογίας τους και συνεπώς της τοξικότητας και των σοβαρών παρενεργειών της θεραπείας του λεμφώματος.