Δεν θα πίστευαν πολλοί ότι ο αρχαίος Έλληνας ποιητής Όμηρος έκανε την πρώτη αναφορά στο κοκορέτσι, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει σύμφωνα με τον σεφ Νίκο Φωτιάδη. Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες έψηναν κοκορέτσι, έβαζαν τα έντερα του αρνιού σε μια μαρινάδα από ξύδι, νερό και μέλι. Το ξύδι λειτουργεί άλλωστε ως αντισηπτικό και αφυδατώνει το μεγαλύτερο μέρος του λίπους του εντέρου, ενώ το μέλι δημιουργούσε μια καραμελωμένη κρούστα. Το κοκορέτσι είναι ένα πιάτο που καταγράφεται στα έργα του Ομήρου, ο οποίος αποκαλύπτει ότι παρασκευαζόταν στην αρχαία Ελλάδα. Μάλιστα, οι λεπτομέρειες σχετικά με την παρασκευή του είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες, Το μέλι στο κοκορέτσι δεν είναι τόσο εμφανές. ωστόσο η παρουσία του κατά το ψήσιμο δίνει στο κρέας εξαιρετική υφή στο τελικό αποτέλεσμα.
Τα τουρκικά ΜΜΕ αφιερώνουν ολόκληρα ρεπορτάζ και πρωτοσέλιδα, υποστηρίζοντας ότι το κοκορέτσι είναι τούρκικης προέλευσης. “Μετά τον μπακλαβά, το τζατζίκι και το imam baildi, διεκδικεί πλέον και η Ελλάδα το κοκορέτσι! Η Ελλάδα διαφημίζει το παραδοσιακό τουρκικό φαγητό ως δικό της. Συζητήσαμε αυτό το θέμα με τους σεφ και μας είπαν ότι δεν θα αφήσουμε το κοκορέτσι στα χέρια των Ελλήνων!”. Μάλιστα, υπήρξε και ρεπορτάζ με Τούρκους πολίτες να λένε μπροστά στην κάμερα: “Τους προκαλώ, είναι δικό μας. Ας έρθουν να δουν, φτιάχνω το καλύτερο. Δεν μας πήγαν στην ΕΕ, τώρα θα μας πάρουν και την κοπέλα;”. Άλλος πολίτης αναφέρει: “Το κοκορέτσι μας είναι διαφορετικό, είναι υπέροχο. Πάνε και διεκδικούν το κοκορέτσι μας. Το κοκορέτσι είναι κάτι που έμεινε από τους προγόνους μας”.
Ένα πιάτο πανομοιότυπο με το σύγχρονο κοκορέτσι επιβεβαιώνεται για πρώτη φορά στη βυζαντινή κουζίνα. Το έλεγαν:
- πλεκτήν (plektín),
- κοιλιόχορδα (koilióchorda),
- χορδόκοιλα (chordókoila)
Τα δύο τελευταία διατηρούνται με την έννοια του τυλιγμένου εντέρου στα ελληνικά ιδιώματα της Κέρκυρας ως τσοιλίχουρδα (τσοιλίχουρδα), της Φιλιππούπολης ως χορδόκοιλα (χορδόκοιλα), της Χίου ως σοιλίγουρδα (σοιλίγουρδα), των Ποντίων ως χορδόγκοιλα (χόρδ) και , του Ζαγορίου και των Αργυράδων ως χορδή (chordí), της Θεσσαλίας ως χουρδή (chourdí), της βόρειας Πελοποννήσου ως κορδιά (kordiá) ή κόρδα (kórda), και του Βογατσικού ως κουρδί (kourdí). Άλλα ονόματα που βρίσκονται σε μεσαιωνικά κείμενα είναι το γαρδούμιον και το γαρδούμενον, από τα οποία προέρχονται τα γαρδούμπα και γαρδουμπάκια, ως εναλλακτικές ονομασίες για μια μικρότερη εκδοχή που έχει το κοκορέτσι στην Ελλάδα.