Δημόσια Υγεία: Η πανδημία COVID-19 αποκάλυψε αδυναμίες στα παγκόσμια δίκτυα ασφάλειας της υγείας, αναφέρει μια νέα σειρά τεσσάρων εγγράφων που δημοσιεύθηκε στο The Lancet. Οι συγγραφείς της σειράς υποστηρίζουν ότι πρέπει να εφαρμόσουμε μια προσέγγιση ‘Μία Υγεία’ “One Health” σε παγκόσμιο επίπεδο, με οργανισμούς υγείας του ανθρώπου, των ζώων και του περιβάλλοντος να συνεργάζονται για την πρόληψη, την παρακολούθηση και την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης στον τομέα της δημόσιας υγείας. Στη σειρά The Lancet Series on One Health and Global Health Security, οι συγγραφείς ζητούν μεγαλύτερες επενδύσεις στην προσέγγιση One Health, ιδίως για παρεμβάσεις πρόληψης και ετοιμότητας για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας. Υπάρχουν σαφείς αποδείξεις για τα οφέλη όσον αφορά τον αριθμό των ανθρώπινων και ζωικών ζωών που σώζονται και την εξοικονόμηση χρημάτων που προκύπτει από τη στενότερη διατομεακή συνεργασία. Απαιτούνται δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ ετησίως για να υπάρξει πραγματικός αντίκτυπος στην πρόληψη και την ετοιμότητα σε παγκόσμιο επίπεδο – ένα μικρό κλάσμα του κόστους της αντιμετώπισης και της ανάκαμψης από μια παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης στον τομέα της υγείας, όπως η πανδημία COVID-19.
Μια παγκόσμια ανάλυση των δικτύων One Health Networks αποκαλύπτει κενά και ανισότητες στη γεωγραφική κατανομή και τις δομές εταιρικής σχέσης, με περισσότερα δίκτυα να δραστηριοποιούνται και να έχουν την έδρα τους στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική από ό,τι σε άλλες περιοχές. Η Σειρά υποστηρίζει ότι το κίνημα “Μία Υγεία” πρέπει να απελευθερωθεί από τις δομές εξουσίας που επικεντρώνονται σε χώρες υψηλού εισοδήματος για τη δημιουργία πιο ισότιμων παγκόσμιων δικτύων που θα αντιμετωπίζουν το εύρος των θεμάτων και θα εξυπηρετούν τις κοινότητες που πλήττονται περισσότερο από τις αναδυόμενες και τις υπάρχουσες απειλές για την ασφάλεια της υγείας. Επιπλέον, οι προτεραιότητες για τη χρηματοδότηση πρέπει να ξεπεράσουν τις επιδοτήσεις και τις επιχορηγήσεις για μια αναπτυξιακή και ακαδημαϊκή βιομηχανία με έδρα τις χώρες υψηλού εισοδήματος, ώστε να επικεντρωθούν περισσότερο στη μετρήσιμη μεταφορά τεχνολογίας και την αυτάρκεια στις χώρες με χαμηλό εισόδημα.
Η σειρά διαπίστωσε επίσης ότι οι περιβαλλοντικές οργανώσεις συχνά απουσιάζουν από τον σχεδιασμό και τον καθορισμό της ημερήσιας διάταξης των δικτύων “Μία Υγεία”, γεγονός που περιορίζει τον βαθμό στον οποίο εφαρμόζεται η πλήρης προσέγγιση “Μία Υγεία”. Οι συγγραφείς ζητούν οι προσεγγίσεις της Μιας Υγείας να εμπλέκουν περισσότερες περιβαλλοντικές οργανώσεις υγείας και κοινοτικές οργανώσεις για την καλύτερη ενσωμάτωση των περιβαλλοντικών ζητημάτων, της άγριας ζωής και της γεωργίας στην αντιμετώπιση των προκλήσεων που σχετίζονται με τη διάχυση των ασθενειών και την απειλή μελλοντικών πανδημιών. Ο δρ Osman Dar, Chatham House, Λονδίνο και συγγραφέας της σειράς, αναφέρει: “Η πανδημία COVID-19 έφερε σε πολύ πιο έντονη εστίαση τη διασύνδεση της ανθρώπινης υγείας, της υγείας των ζώων και της κατάστασης του περιβάλλοντος, καθώς και τις καταστροφικές επιπτώσεις της υποτίμησης των απειλών που αναδύονται σε αυτή τη διεπαφή. Καθώς οι χώρες προσπαθούν να ανακάμψουν από τις επιπτώσεις της πανδημίας COVID-19, η υιοθέτηση ολοκληρωμένων προσεγγίσεων του One Health με πλήρη συνεκτίμηση των υποκείμενων αρχών του θα είναι το κλειδί για την επίτευξη ουσιαστικής προόδου και την ανοικοδόμηση καλύτερων συνθηκών.”