Στις μέρες μας, και με τα social media να έχουν εισβάλει για τα καλά στη ζωή μας, ό,τι κάνουμε, δεν το κάνουμε καθαρά για μας, δηλαδή επειδή μας αρέσει, αλλά για να το δουν πρώτα οι άλλοι. Για να “πάρουμε λάικ”. Τελικά, μας ενδιαφέρει τόσο πολύ το “λάικ” διάφορων άσχετων ή άγνωστων σε μας προσώπων;
Παλιά μας ενοχλούσε το κουτσομπολιό της γειτονιάς και των γιαγιάδων στο πάρκο άντε και κάποιων κακεντρεχών συγγενών ή φιλών. Τώρα, το πρόβλημα έχει επεκταθεί μέσω των κοινωνικών δικτύων, αφού εμείς οι ίδιοι του δίνουμε τροφή να μεγαλώνει.
Κάποιοι, πολύ λίγοι σε αριθμό, έχουν καταφέρει να βρουν την ισορροπία μεταξύ του κάνω κάτι για μένα και του κάνω κάτι για να το δείξω στους άλλους. Kάποιοι έχουν χάσει εντελώς την μπάλα όντας στην πραγματικότητα δυστυχισμένοι και εξαρτημένοι από τα λάικ και την εικόνα που θέλουν να δείχνουν προς τα έξω και κάποιοι είναι εντελώς απενεχοποιημένοι και απελευθερωμένοι από το σύγχρονο κόσμο του θεαθήναι. Σε ποια κατηγορία θέλουμε ν’ ανήκουμε;
Όσο πιο απελευθερωμένοι είμαστε από το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας, τόσο πιο απελευθερωμένοι γινόμαστε γενικότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μπορούμε να φτάνουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή να πληγώνουμε τον εαυτό μας ή τους γύρω μας γιατί κάθε είδους ελευθερίας έρχεται με ευθύνες. Κι όσο πιο ελεύθερα είναι το μυαλό και η ψυχή μας, τόσο πιο ευτυχισμένοι νιώθουμε γιατί πολύ απλά έχουμε ξεφορτωθεί ένα τεράστιο βάρος άσχημων και ανούσιων σκέψεων που μας ταλαιπωρούν και μας οδηγούν σε λάθος κινήσεις.
Γιατί θέλουμε να έχουμε ένα τεράστιο σπίτι; Γιατί θέλουμε να έχουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο και το τελευταίο μοντέλο κινητού, ενώ η οικονομική μας κατάσταση δεν το επιτρέπει; Γιατί στερούμαστε το φαΐ μας για να ταξιδεύουμε πιο συχνά και σε μέρη ακριβά; Γιατί αγοράζουμε συνεχώς ρούχα, κοσμήματα και διάφορα άλλα πράγματα υπερχρεώνοντας τις χρεωστικές μας κάρτες; Είμαστε σίγουροι ότι το κάνουμε για μας;
Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα που χρειάζεται ένας άνθρωπος για την επιβίωσή του αλλά και για την ευτυχία του, είναι πολύ πιο λίγα από αυτά που μας έβαλαν στο μυαλό μας οι διαφημίσεις των εταιρειών και των τραπεζών, η πλούσια ζωή των influencers και το χόλιγουντ. Σίγουρα στην προσπάθειά μας ν’ αποκτήσουμε όσα πιο πολλά υλικά αγαθά μπορούμε για να τα επιδεικνύουμε μετά στα social media, ξεχάσαμε αυτά που πραγματικά μας κάνουν ευτυχισμένους.
Ξεχάσαμε πώς είναι να έχουμε μία αληθινή και βαθιά επαφή με τους ανθρώπους και το περιβάλλον γύρω μας. Και αφήνουμε να χάνεται ποιοτικός χρόνος που θα μπορούσαμε να έχουμε για τον εαυτό μας και μ’ αυτούς που αγαπάμε.
Το να είμαστε τέλειοι και αρεστοί σε όλους είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε; Και να το θέλουμε δεν μπορούμε να το φτάσουμε, οπότε είναι σαν να κυνηγάμε διαρκώς έναν κρυμμένο θησαυρό που δεν υπάρχει. Δεν μπορούν όλοι να είναι αρεστοί σε όλους και δεν μπορούν όλοι να συμπαθούν όλους, όπως ούτε κι εμείς οι ίδιοι θέλουμε και συμπαθούμε όλο τον κόσμο. Γιατί αυτό να είναι πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι να μην είμαστε ο εαυτός μας και να καταπιεζόμαστε για να προβάλλουμε συνεχώς μια ψεύτικη, χαρούμενη εικόνα που πολλές φορές δε μας αντιπροσωπεύει.
Η γνώμη των άλλων μας νοιάζει μόνο όταν γίνεται καλόβουλα από άτομα που νοιάζονται για μας και θέλουν να μας βλέπουν να εξελισσόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι. Μόνο σ’ αυτοί την κριτική θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί κι όχι στην άκυρη και κακόβουλη κριτική.
Το να είμαστε ο εαυτός μας, ακόμη κι αν δεν έχουμε τις πολυτέλειες άλλων ή τα συχνά κι ακριβά ταξίδια τους, δε σημαίνει ότι δεν είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλά περισσότερο δε σημαίνει ότι αυτοί είναι ευτυχισμένοι. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα κι αυταπάτη, το να συγκρίνουμε δηλαδή τον εαυτό μας με τους άλλους. Γινόμαστε καλύτεροι μόνο για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας.
Κι εξάλλου τις πιο όμορφές μας αναμνήσεις τις έχουμε από τα πιο απλά και λιτά. Ένα βράδυ με φίλους στη θάλασσα, διάφορα ευτράπελα που θυμόμαστε και γελούμε, στιγμές έρωτα σε ένα μόνο κρεβάτι ενός φτηνού ξενοδοχείου, βόλτες στην πόλη και πιτόγυρα που καταβροχθήσαμε χωρίς τύψεις. Το να κάνουμε αυτό που γουστάρουμε, όσο ακραίο κι αν αυτό θεωρείται στην κοινωνία που ζούμε, δεν είναι καθόλου εύκολο είναι, όμως, ο πιο αληθινός δρόμος που μπορούμε να πάρουμε. Κι άστε τους άλλους να λένε.
Επιμέλεια: Πράξια Αρέστη. δημοσιογράφος