Όταν ήμασταν στο Λύκειο οι καθηγητές μας είχαν το κακό συνήθειο να μας υπενθυμίζουν πώς η «επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως». Κάτι που μπορεί να ισχύει σε μεγάλο βαθμό για την Ιστορία Κατεύθυνσης, δεν ταιριάζει όμως παντού και πάντα.
Όπως για παράδειγμα στο σινεμά. Όπου όταν βλέπεις ξανά τα ίδια και τα ίδια μπορεί να σου τη δώσει λιγάκι. Να κουραστείς. Να βρεθείς στη δυσάρεστη θέση και να ουρλιάξεις «φτάνει πια, μας πήξατε». Όμως όπως και να το κάνουμε οι μανιέρες -δυστυχώς- δεν λείπουν.
Μάλιστα αν ήταν τίποτα καρατερίστες οι φταίχτες δε θα δίναμε μεγάλη σημασία. Αντίθετα όμως είναι πρωταγωνιστές. Και μάλιστα πολύ αγαπημένοι.
Τα WoW του Owen Wilson
Δεν ξέρουμε αν αποτελεί σκηνοθετική εντολή ή νευρικό τικ. Ή και τα δύο. Αυτή είναι η αλήθεια. Και μπορεί αρχικά να έχουμε γελάσει με το χαρακτηριστικότατο WOW, τώρα όμως πια πιστεύουμε πώς την πληγώνει την υποκριτική του λιγάκι o Owen. Μιας κι εάν συνεχίσει σε αυτόν τον ρυθμό, θα θυμίζει περισσότερο meme παρά ηθοποιό.
Τα happy end του Adam Sandler
Τον έχουμε δει να εργάζεται ως δικηγόρος. Να είναι γόνος ζάμπλουτης οικογένειας. Να είναι ο γιος του Σατανά. Και από την άλλη πάλι να υποδύεται τον νεροκουβαλητή, τον τραγουδιστή της κακιάς ώρας, τον single πατέρα της συμφοράς. Τα πάντα με επιτυχία και πλην ελάχιστων (;) εξαιρέσεων με happy end.. Όλα αυτά από μια φάτσα που -συγγνώμη που θα το πούμε- μυρίζει καταστροφή κι αποτυχία από χιλιόμετρα μακριά. Από την άλλη πάλι ίσως για αυτό τον αγαπήσαμε στα νιάτα μας.
Τα ζοριλίκια του Gerard Butler
Τον αγαπήσαμε για αυτά και ομολογουμένως τα κάνει πολύ καλά. Άλλωστε όταν έχεις υπάρξει ένας τόσο πετυχημένος King Leonidas στην κάμερα, όταν το “This is Sparta” έχει γίνει παγκόσμιο trend, είναι αναμενόμενο να το εκμεταλλευτείς. Βέβαια, να πούμε πώς και πριν τους 300 πάλι τον ζόρικο έπαιζε (με επιτυχία) ο Butler. Όμως το περισσότερο είναι εχθρός του πολύ. Και, εν τέλει, τόση μαγκιά δεν έβγαλε on camera ούτε ο Charles Bronson.
Οι φωνές του Al Pacino
“I’m in the dark here” στο Άρωμα Γυναίκας. Ναρκωμένες κραυγές στο Σημαδεμένο. Φωνές απελπισίας στην Σκυλίσια μέρα. Γενικά, πάρα πολλά ντεσιμπέλ. Βέβαια και τον τηλεφωνικό κατάλογο να διαβάσει φωναχτά πάλι θα τον κοιτάμε μαγεμένοι. Απλά τα τελευταία χρόνια ίσως το τραβάει λίγο από τα μαλλιά. Βέβαια ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε τον Al; Να το πούμε όμως ότι οι φωνές του είναι σήμα κατατεθέν. Και καμιά φορά επισκιάζουν πια το τεράστιο υποκριτικό του ταλέντο, το οποίο έχει πολύ περισσότερα να δώσει -ακόμα και τώρα στο λυκόφως της καριέρας του.
Η τερατομανία του Andy Serkis
Αλήθεια τώρα αν σου λέγαμε μονάχα το όνομά του θα θυμόσουν ποιος είναι; Μάλλον όχι, έτσι; Από την άλλη πάλι μπορεί ποιος μπορεί να ξεχάσει το Gollum από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Τέτοια απόλυτη ταύτιση τέρατος με τον ηθοποιό δεν ξέρουμε αν έχουμε δει ξανά. Απλά μετά ήρθε ο King Kong. Και ο Caesar από το Planet of Apes. Και o Supreme Leader Snoke από το Starwars. Όταν το Hollywood θέλει τέρατα, και δανειζόμενοι το σύνθημα των Ghostbusters: who you gonna call; Τον Andy Serkis φυσικά. Που είναι ηθοποιάρα -και ίσως θα έπρεπε να του δίνουν και κανέναν ανθρώπινο ρόλο που και που οι παραγωγοί.
Οι δεκάδες θάνατοι του Sean Bean
Εντάξει, αυτός εδώ ο τύπος δεν είναι πια ηθοποιός, είναι μια ιδέα. Αφού δεν μιλάμε για έναν, δε μιλάμε για δύο, ούτε για 6-7 θανάτους on camera. Αλλά, αντίθετα, για συνολικά 43 φορές που είδε τα ραδίκια ανάποδα. Στον Άλλο Κόσμο σίγουρα αποτελεί πια ένα πολύ ισχυρό brand namee. Έχει δε ταυτιστεί σε τέτοιον βαθμό με αυτό, που αν καμιά φορά μείνει ζωντανός κατά τύχη σε κάποια ταινία του, πιστεύουμε ακράδαντα πώς ο κόσμος μας θα καταστραφεί.
Τελικά, μάλλον είμαστε ικανοί να τους τα συγχωρήσουμε όλα -εκτός από αυτό το καταραμένο το ίδιο πράγμα που κάνουν συνεχώς, ξανά και ξανά, χωρίς σταματημό. Αλλά για μισό λεπτό, μήπως τελικά ένας ακόμη λόγος για να τους αγαπάμε είναι και αυτό;